Σήμερα, σύσσωμη η χώρα ( από το πολιτικό σύστημα και τους δημοσιογράφους μέχρι τους γηραιότερους κατοίκους των ακριτικών νησιών) συζητάει για τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, για τα μέτρα που φέρνει από αύριο το τρίτο μνημόνιο, την έλλειψη εμπιστοσύνης στα υπάρχοντα κόμματα και φυσικά την απογοήτευση και την προδοσία που δέχτηκαν από την τελευταία εκλεγμένη κυβέρνηση.

Ένα μέρος των συζητήσεων επαναλαμβάνεται –σχεδόν συστηματικά πια- από το 2010. Η μόνη διαφορά είναι πως αυτή τη φορά γνωρίζουμε πως υπάρχουν κάποιες υποσχέσεις που δεν υλοποιούνται και δηλώσεις που σύντομα θα ξεχαστούν. Πλέον κάθε νουνεχής πολίτης αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται τι είναι υλοποιήσιμο ή εφαρμόσιμο και αβλαβές για τη χώρα και τους πολίτες της. Έχει νιώσει στο πετσί του τι θα σήμαινε μια σύγκρουση με τους εταίρους ή η έξοδος από την Ευρωζώνη και η (ελεγχόμενη ή άτακτη) χρεοκοπία.

Όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες ήταν απόρροια της απαράδεκτης εσφαλμένης αντίληψης της πραγματικότητας που είχε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και τα στελέχη του.

Εξαιτίας τους, ο Έλληνας μικρομεσαίος επιχειρηματίας που πληρώνει τους φόρους του, προσφέρει ορισμένες θέσεις εργασίας, είχε δουλειά παρά τις δυσμένειες και αιμοδοτούσε (μέχρι πρόσφατα) την ελληνική οικονομία κινδυνεύει κυριολεκτικά με αφανισμό.

Ο φίλος μου Γ. διατηρεί κατάστημα λιανικής πώλησης ενδυμάτων για ενήλικες. Μου έλεγε χθες πως κανένας πωλητής δεν πέρασε να δειγματίσει τη φθινοπωρινή σαιζόν γιατί οι βιοτεχνίες, λόγω των capital controls, δε μπορούν να εισάγουν πρώτες ύλες. Οπότε δεν έχουν ράψει ρούχα και πιθανόν να μη ράψουν ούτε για το χειμώνα. Θα προσπαθήσει να δουλέψει με ο,τι stock του απέμεινε από πέρυσι και «ο,τι γίνει». Ένας άλλος αντιμετωπίζει το εξής πρόβλημα, ενώ θέλει να εξοφλήσει στον Γάλλο προμηθευτή του ένα τιμολόγιο του Ιουνίου δε μπορεί αφού δεν εγκρίθηκε η αίτηση για έμβασμα. Αποτέλεσμα είναι να χάσει την αξιοπιστία του ως πελάτης και να διαλυθεί μια χρόνια συνεργασία.

Εύκολα συμπεραίνει κάποιος πως οι αντιξοότητες που προκύπτουν από τον περιορισμό των αναλήψεων και οι συνέπειές τους, πριν τα Χριστούγεννα, θα είναι αισθητές στο καθολικό σύνολο της κοινωνίας.

Η ανικανότητα των στελεχών να πάρουν κοινές αποφάσεις, να εφαρμόσουν στοιχειώδη και μεθοδευμένη πολιτική οδήγησε τους καταθέτες σε αναλήψεις, τους επενδυτές σε τρομοκρατία και πάγωμα των σχεδίων τους (ακόμα ένα τεράστιο πλήγμα για την οικονομία).

Και την ώρα που οι ψηφοφόροι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως χωρίς εύρωστο ιδιωτικό τομέα, υγιές τραπεζικό σύστημα και σταθερότητα η Ελλάδα δε θα ανακάμψει, δε θα βγει πότε από την κρίση, τα ίδια πρόσωπα συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς, με τα ίδια ψέματα και τον ίδιο παραλογισμό.

Δεν έχει καμία σημασία που δε βρίσκονται όλοι μαζί, κάτω από την ίδια κομματική σκέπη.

Πρώτος απ’ όλους ο Α. Τσίπρας παραμένει εθισμένος στις δηλώσεις έφηβου μετανοημένου όπως: «Δεν είχαμε υπολογίσει το μέγεθος της αντίδρασης, τη δύναμη του χρήματος και των τραπεζών». Αν δεν ήταν σε θέση να υπολογίσει, σημαίνει πως δεν ήταν και σε θέση να κυβερνήσει…

Έχουν ακουστεί κι άλλα εκπληκτικά - εξωφρενικά πράγματα, όπως ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάρει αυτοδυναμία ίσως κάνει κυβέρνηση με τη πρώην αριστερή πλατφόρμα του (Παπαδημούλης), ή ότι αν δεν πάρει αυτοδυναμία θα παλέψει να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο όπου διαφωνεί (Βούτσης), ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανέναν μετά τις εκλογές (όλοι μαζί), και το ρομαντικό «προδώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί» (Στ. Παππάς).

Από την άλλη πλευρά, έχουμε τους «ακόμα γνήσιους αριστερούς» να χτίζουν το δραχμικό μέτωπο -γι’ αυτό και η συμμαχία με τη Ζωή και η συμπάθεια προς τον Βαρουφάκη- να επαναλαμβάνουν τις αοριστολογίες περί «εναλλακτικών λύσεων» που δήθεν υπάρχουν, ή περί «παραγωγικής ανασυγκρότησης», αρκεί να φύγει η χώρα από την Ευρωζώνη και την Ευρώπη. Όσα δηλαδή ακούγαμε κι από τον ΣΥΡΙΖΑ κάποτε.

Ο τυχοδιωκτισμός, ο λαϊκισμός, η εκμετάλλευση των δυσκολιών που ο καθένας μας αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα και η ανοησία είναι στοιχεία της μανίας τους για την εξουσία. Για όλους αυτούς (είτε βρίσκονται ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε μεταπήδησαν στη ΛΑΕ) ο σκοπός είναι ένας και «αγιάζει τα μέσα». Να συνεχίσουν να κρατάνε ψηλά τη σημαία της ιδεολογίας τους, να έχει η Ελλάδα αριστερή κυβέρνηση . . .με οποιοδήποτε κόστος, με οποιαδήποτε τύχη. Ακόμα και αφού αποδείχθηκε πως η αντιευρωπαϊκή πολιτική εγκυμονεί κινδύνους, εκείνοι συνεχίζουν να παραπλανούν το λαό. Προσδοκούν να τον εξαπατήσουν ακόμα μια φορά, τη στιγμή που αποφεύγουν να πουν τι θα γίνει με τα capital controls και να μιλήσουν για τον προϋπολογισμό που έχει καταρρεύσει!

Αυτοί είναι οι λεγόμενοι Τσίπρηδες, Λαφαζάνηδες και μαζί τους προχωράνε κάτι άλλοι τύποι διψασμένοι, κι αυτοί, για τις θέσεις των Υπουργείων.

Παρόλο όμως που η εκλογική κλεψύδρα είναι μικρή και αυτή τη φορά πιέζει ασφυκτικά, ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει άλλος χαμένος χρόνος για την Ελλάδα, για άλλα πολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα που θα οδηγήσουν τη χώρα κι άλλο πίσω. Έζησε την περίφημη αριστερά και ξέρει πως είναι αδίστακτη και αδιάφορη για τη χώρα. Γνωρίζει πως η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας δεν της επιτρέπει να μείνει μόνης της και αποκομμένη, χωρίς συμμάχους. Κατάλαβε πως δεν υπάρχει μνημονιακή και αντιμνημονιακή σωτηρία. Ξέρει πως η χώρα δεν είναι έρμαιο συμφερόντων. Σε καμία περίπτωση δεν έχει ανάγκη από κομματάρχες αλλά από ηγέτες έτοιμους να την κυβερνήσουν. Να σταθούν στο όρθιοι στο ύψος των περιστάσεων και να λάβουν ώριμες αποφάσεις ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Να τη βγάλουν από το οικονομικό τέλμα, να τη βάλουν σε τροχιά εξυγίανσης και τέλος να την οδηγήσουν στην ανάπτυξη της.

*Η Ελένη Κριτσιδήμα αν και δημοσιογράφος εργάζεται στον τομέα marketing των Μέσων Ενημέρωσης και είναι υποψήφια Βουλευτής στη Β’ Πειραιά με τη Νέα Δημοκρατία.