Την 25η Ιανουαρίου, η «ελκυστική» ελπίδα που πρωταγωνιστούσε στα διαφημιστικά σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ είχε ομολογουμένως γοητεύσει αρκετούς συμπατριώτες μας, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης. Έμοιαζε να γεννιέται κάτι νέο και πολλοί έσπευσαν να του δώσουν μία ευκαιρία, παρά τους κινδύνους που υπέβοσκαν κεκαλυμμένοι. Σε αντίθεση με τη νοοτροπία άρνησης που διακατέχει την «αριστερά» απέναντι σε κάθετι που δεν προέρχεται από αυτήν, οι ψηφοφόροι του κεντροδεξιού χώρου δίνουν ευκαιρίες καθώς δεν έχουν μάθει να ζουν με το "χέρι στη σκανδάλη".

Σήμερα, επτά μήνες μετά, τα αποτελέσματα δεν δικαιώνουν αυτούς που "βιάστηκαν" να δώσουν μια ευκαιρία στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ:

* Αλλαγή του ονόματος της Τρόικας σε Θεσμούς.

* Ένας ανεύθυνος Υπουργός Οικονομικών που περιφερόταν για μήνες στο Eurogroup χωρίς σχέδιο, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα.

* Ένα καθ’ όλα «δημοκρατικό» δημοψήφισμα με μία εντελώς αντιδημοκρατική ερμηνεία.

* Capital controls και εικόνες ντροπής στις ελληνικές τράπεζες.

* Επιπλέον απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, εξ'αιτίας των capital controls.

* Μία συμφωνία χειρότερη από αυτήν που προτάθηκε προ δημοψηφίσματος.

* Διεθνής Απομόνωση.

* Υπουργοποιήσεις μη ικανών στελεχών και μια γραφική Πρόεδρος Βουλής.

* Σκάνδαλα και προσλήψεις ημετέρων της κυβέρνησης.

* Ένας αμήχανος ελληνικός λαός που ακροβατούσε εντός και εκτός Ευρωζώνης.

* Πάγωμα της αγοράς.

* Κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης.

Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται σε λίγες λέξεις: αδράνεια, ακυβερνησία, ανευθυνότητα, ιδεοληψίες, αφερεγγυότητα. Ήταν όντως κάτι νέο. Αυτό το νέο, όμως, που από γοητευτικό μετατράπηκε τόσο σύντομα σε επικίνδυνο, το θέλει κανείς;

Αυτό που χρειαζόμαστε, δεν μπορεί να μας το υποσχεθεί κανείς. Δεν θέλουμε άλλες υποσχέσεις. Τέλος στις εύκολες λύσεις που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό.

Χρειαζόμαστε συνετούς ανθρώπους, μέσα από την κοινωνία, έτοιμους να δώσουν αγώνες με σταθερά βήματα στο δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου, για να πάνε την Ελλάδα Μπροστά.

Η Ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ δε χάθηκε επί σκηνής. Έσβησε στα παρασκήνια των διαπραγματεύσεων. Όχι εκείνων με τους Ευρωπαίους εταίρους, αλλά αυτών μεταξύ των πολλών και διαφορετικών τάσεων στο εσωτερικό του. Αυτών που λίγους μήνες πριν «παρέσυραν» τον ελληνικό λαό με τα νταούλια και τις υποσχέσεις τους και σήμερα για το «γαμώτο» και τα καπρίτσια τους τον οδηγούν και πάλι στις κάλπες. Έχουν το θράσος να ζητούν λαϊκή εντολή. Τη λαϊκή εντολή που πήραν στις 25 Γενάρη και την επέστρεψαν στις 05 Ιουλίου για να καλύψουν τη δική τους ανικανότητα για διαπραγμάτευση; Ή αυτή που πήραν στις 5 Ιουλίου για να τη μετατρέψουν στον απόλυτο συμβιβασμό λίγες μέρες μετά;

Αυτό το νέο, είναι πολύ παλιό… Το είδαμε και ήταν αρκετό.

Όλοι μαζί για να πάμε την Ελλάδα Μπροστά…