«Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στην πολιτική ζωή του τόπου. Ελάχιστοι έχουν αντισταθεί στους πειρασμούς της εξουσίας και του χρήματος», αναφέρει ο δημοφιλής τηλεπαρουσιαστής και εσχάτως εστιάτωρ

Ο χώρος είναι διακοσμητικώς σπουδαίος. Σαν να εισέρχεσαι στο ντεκόρ ταινίας του Ζενέ ή του Μπάρτον. Χρώματα που ήκμασαν τη δεκαετία του ’60, όπως το πορτοκαλί ή το τιρκουάζ, κατακλύζουν την ψηλοτάβανη αίθουσα του εστιατορίου «Artisanal», δημιουργώντας μια αίσθηση εκκεντρικής θαλπωρής. Η σύγχρονη τάση της αναμείξεως κουβέρ, τραπεζιών και καθισμάτων βρίσκεται εδώ στο απόγειό της.

Κάνω τα σχετικά κομπλιμέντα στον Φώτη Σεργουλόπουλο και τον ρωτώ πώς αποφάσισε σε αυτή την κρίσιμη στιγμή να προχωρήσει σε μια τόσο δαπανηρή επένδυση. «Δεν φοβήθηκα ποτέ. Ούτε το 2012, όταν όλοι έλεγαν ότι ήταν η χειρότερη περίοδος και άνοιξα το “Shamone”, ούτε τώρα με το “Artisanal”. Εάν είσαι δημιουργικός και δουλεύεις, δεν μπορεί να σε σταματήσει καμία κρίση. Από την άλλη, έχω μάθει να βγάζω χρήματα μόνον από τη δουλειά μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ζω από καβάντζες. Θα είχα πεθάνει από πλήξη».

Μία ψηλόλιγνη σερβιτόρα με ξανθά μαλλιά αλά γκαρσόν κάνει την εμφάνισή της, επιτείνοντας τη θεατρικότητα της στιγμής. Ο Φώτης προτείνει να δοκιμάσω τη σαλάτα νισουάζ με ταρτάρ τόνου και παναρισμένο αυγό, το French dog, ένα είδος χάμπουργκερ με μοσχαρίσιο λουκάνικο, μαρμελάδα ντομάτα-τσίλι, χούμους από αρακά και τυρί για την αρχή. Για τη συνέχεια, επιλέγει το boeuf bourguignon με μανιτάρια του δάσους και γεμιστά ζυμαρικά με καλαμπόκι, καθώς και την πάπια με παναρισμένο κέικ πολέντας και chutney mango.

«Η κουζίνα μας είναι γαλλικού τύπου, με έμφαση στις γεύσεις του Νότου της Γαλλίας», τονίζει. Γαλλοτραφής άλλωστε είναι και ο ίδιος, έχοντας σπουδάσει στη Λεόντειο Σχολή και παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής στο Παρίσι.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς να διαλέξει ένα γαλλικό κρασί για το γεύμα μας, η έκπληξη έρχεται με το «Δάκρυ του Πεύκου», μια σπάνιας γεύσεως ρετσίνα του Κτήματος Κεχρή. «Είναι λίγο εξεζητημένο σαν επιλογή, αλλά μ’ αρέσει», εξομολογείται.

Η συζήτηση έρχεται στις τρέχουσες εξελίξεις. «Ο Τσίπρας μού φαίνεται τολμηρός και βέβαια είναι στο χέρι του να αποδείξει ότι θα είναι ένα μέρος της Ιστορίας. Αυτό που έκανε μετά τις εκλογές, σε σχέση με τη διαπραγμάτευση, δεν είναι και λίγο. Βεβαίως, είναι πολύ νωρίς για να κριθεί, οπότε ας του δώσουμε πίστωση χρόνου».

Παρότι ο ίδιος δεν ασχολήθηκε ποτέ ενεργά με την πολιτική, παρακολουθεί καθημερινώς δελτία και ενημερώνεται. Τον ρωτώ εάν θα τον ενδιέφερε να ασχοληθεί με την πολιτική, όπως ορισμένοι συνάδελφοί του. «Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στην πολιτική ζωή του τόπου. Ολοι γνωρίζουμε ότι ελάχιστοι έχουν αντισταθεί στους πειρασμούς της εξουσίας και του χρήματος. Μου κάνει εντύπωση ότι κάποιος θέλει να κάνει καριέρα πολιτικού. Το θεωρώ οξύμωρο. Πάντως, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, εάν θα το έκανα, θα ήταν σε τοπικό επίπεδο, εκεί όπου τα πράγματα είναι χειροπιαστά».

Η επόμενη ερώτηση αφορά στον τρόπο που βλέπει ο ίδιος να βγαίνουμε από την κρίση. «Πρέπει να ανοίξουμε τα μυαλά μας, να γίνουμε υπερβατικοί. Ζήσαμε μέσα σε ένα ψέμα για αρκετά χρόνια. Πιστέψαμε ότι και οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι λέμε ψέματα. Κάναμε μια ζωή άλλων ανθρώπων και θέλαμε να πιστέψουν οι άλλοι ότι είμαστε καλύτεροι. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι οι νόμοι και η υπακοή στους νόμους. Οταν το κράτος δεν φροντίζει για την τήρησή τους -και θα σου φέρω δύο απλά παραδείγματα, αυτά του κράνους στις μηχανές και της απαγορεύσεως του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους-, τότε πώς περιμένει να μη φοροδιαφεύγει ο πολίτης; Κάποτε πρέπει σε αυτή τη χώρα να αρχίσουν να ισχύουν οι νόμοι».

Την ώρα του επιδορπίου, μίας crème brûlée κι ενός Dulcey cremeux, ζητώ τη γνώμη του για την ελληνική τηλεόραση, την οποία υπηρετεί ευδοκίμως και αδιαλείπτως τα τελευταία 18 χρόνια. «Προσωπικά, αγαπώ την τηλεόραση, και ως θεατής και ως δημιουργός. Με διασκεδάζει. Τα 4-5 τελευταία χρόνια περνά δύσκολες στιγμές, λόγω ελλείψεως χρημάτων, αλλά έχω την εντύπωση ότι από φέτος ανακάμπτει λίγο. Νομίζω επίσης ότι ο κόσμος την αγαπά, ασχέτως της λάσπης που της ρίχνουν ορισμένοι, πολύ περισσότερης από ό,τι της αξίζει».