Το σύνθημα «Μπορώ να νικήσω τον Τσίπρα» που άρθρωσε με συνέπεια και επιμονή ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν, αναμφισβήτητα, το πιο ευφυές σε ένα σύνολο επιχειρημάτων που πλαισίωσαν την πιο «πολιτική» από τις καμπάνιες των τεσσάρων υποψηφίων για την ηγεσία της Ν.Δ.

Κατά ένα τρόπο η εσωκομματική μάχη ξεκίνησε με την απαξίωση (από όλους) της λογικής αναζήτησης ενός «αντι- Τσίπρα» για την αρχηγία της φιλελεύθερης παράταξης για να καταλήξει σ’ αυτό που εξ αρχής απορρίφθηκε. Δηλαδή, στο πρόσωπο που μπορεί να νικήσει τον πρωθυπουργό κάποια στιγμή στο μέλλον.

Το επιχείρημα φαίνεται ότι έγινε ακόμα ισχυρότερο από τη στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης κατόρθωσε να ανατρέψει τα προγνωστικά και να βρεθεί στον δεύτερο γύρο απέναντι στον Ευάγγελο Μεϊμαράκη. Τότε, έγινε καταλυτικό, καθώς ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών και νέος πρόεδρος της Ν.Δ βρέθηκε απέναντι σε έναν συνυποψήφιο που είχε ήδη χάσει μια εκλογική αναμέτρηση από τον Αλέξη Τσίπρα.

Το «χάντικαπ» του κ. Μεϊμαράκη έναντι του πρωθυπουργού εξαιτίας της ήττας της 20ης Σεπτεμβρίου ενισχύθηκε έτι περαιτέρω από τη γενικευμένη αίσθηση ότι ήταν «προτιμητέος» για το Μέγαρο Μαξίμου και η υποψηφιότητα του υπονομεύθηκε δομικά όταν εδραιώθηκε η αντίληψη περί ύπαρξης διαύλων επικοινωνίας μεταξύ του Κώστα Καραμανλή (που τον υποστήριξε έμμεσα αλλά σαφώς) και του πρωθυπουργού.

Έτσι η ταύτιση Μεϊμαράκη- Καραμανλή  επέδρασε αρνητικά αφού καλλιέργησε την εντύπωση πως ο συνυποψήφιος του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν «ευκολότερος αντίπαλος» για τον πρωθυπουργό.

Το νεοδημοκρατικό ακροατήριο είναι γαλουχημένο στον παλαιό δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και αναζήτησε, ως φαίνεται, εκείνο τον υποψήφιο που μπορεί να κρατήσει συνεκτική την παράταξη αλλά και εντός του νέου πλαισίου δικομματισμού ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ.
Αυτή η εντολή των νεοδημοκρατών οδηγεί τώρα τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη διάρθρωση μιας παράταξης που μπορεί να επιστρέψει στη διακυβέρνηση, άρα και στην αναζήτηση ενός πειστικού αντιπολιτευτικού λόγου.

Ο συγκερασμός των διαφορετικών τάσεων που αναδείχθηκαν κατά την προεκλογική εσωκομματική διαδικασία είναι, πλέον, το μεγάλο στοίχημα του νέου αρχηγού. Μπορεί να διατάξει τις κομματικές δυνάμεις κατά τρόπο που να εκπροσωπούνται και ο οικονομικός φιλελευθερισμός, και η λαϊκή δεξιά, ακόμα και η «πούρα» δεξιά του Άδωνι Γεωργιάδη και όλα αυτά μαζί σε ένα μείγμα ανανέωσης; Αυτό είναι το νέο στοίχημα.

Εάν το καταφέρει είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα κατευθύνει προς τη Ν.Δ «ροές» ψηφοφόρων από το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κεντρώων. Εφόσον δεν διολισθήσει σε ακραίο φιλελεύθερο λόγο, τότε ίσως «αναστήσει» πολιτικά τη Ν.Δ και διαμορφώσει το πλαίσιο του νέου δικομματισμού.