Το πολυνομοσχέδιο, λοιπόν, ψηφίστηκε και είναι αλήθεια ότι το «πακέτο» των φόρων , το εύρος τους και οι ανατροπές, που φέρνει στην καθημερινότητα των πολιτών, είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Το αμέσως επόμενο διάστημα θα γίνει αντιληπτό απ’ όλους, το ακριβές περιεχόμενο του και ασφαλώς θα αποκαλυφθούν και τα «ψιλά γράμματα» του νομοσχεδίου.

Όσα , δηλαδή , η αντιπολίτευση κατάγγειλε ότι «κρύβονται» στα διάφορα άρθρα, που από την πρώτη ανάγνωση, δεν είναι ορατά.

Για τις επιπτώσεις του άλλωστε, έχουν γραφεί εκατοντάδες κείμενα, που αναλύουν σε βάθος τις συνέπειες του περιεχομένου του.

Το ζήτημα όμως, δεν είναι μόνο αυτό.

Είναι, η πολιτική διάσταση και τα συμπεράσματα που εξάγονται απ’ όλη αυτή τη διαδικασία ,που επαναλαμβάνεται διαδοχικά, όλα τα χρόνια της κρίσης.

Στην Ευκλείδεια Γεωμετρία, η ευθεία είναι η συντομότερη απόσταση που ενώνει δύο σημεία.

Αυτή την απλή αλήθεια, που αποτελεί – κατ’ αναλογία και βασική αρχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, πολίτες και πολιτικοί φαίνεται να να μην την έχουν αντιληφθεί ακριβώς.

Όλα τα χρόνια της κρίσης, τα κόμματα εξουσίας, το ένα μετά το άλλο, ακολουθούν την ίδια ακριβώς τροχιά.

Παρουσιάζονται ενώπιων του Ελληνικού λαού αρχικά ως αντι- μνημονιακά – που έχουν τη μυστική συνταγή εξόδου απ’ τη κρίση χωρίς δυσβάστακτα μέτρα, για να καταλήξουν στη συνέχεια σε μνημονιακά , όπου αναγκάζονται να πάρουν ακόμα σκληρότερα απ’ αυτά με τα οποία διαφωνούσαν.

Με αλλά λόγια ,με διαφορετική ρητορεία και σημαντική χρονική υστέρηση, αλλά με παρόμοιες πολιτικές διεργασίες, καταλήγουν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα:

Η οικονομία της χώρας πρέπει να εξορθολογησθεί και είναι γνωστό ότι ο δρόμος για να γίνει αυτό, είναι απολύτως συγκεκριμένος.

Όποιο μίγμα πολιτικής και αν εφαρμοστεί, πρέπει να κατατείνει στη μείωση των δαπανών και τη αύξηση των εσόδων.

Αν οι πολιτικές δυνάμεις είχαν εξ αρχής συμφωνήσει σ αυτή την απλή αλήθεια, η χώρα θα είχε βγει απ’ τα προγράμματα εδώ και πολύ καιρό, με πολύ λιγότερο κόστος για όλους.

Υπάρχει όμως και άλλο ένα ζήτημα ακόμα σοβαρότερο.

Μόλις τα μέτρα αρχίζουν να αποδίδουν, η εκάστοτε κυβέρνηση καταλαμβάνεται από το άγχος να δείξει ότι πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει.

Και είναι , σε κάποιο βαθμό λογικό, διότι η αποτελεσματικότητα, εμφανίζεται αρχικά στους μακροοικονομικούς δείκτες πολύ πριν γίνει αισθητή απ’ τους πολίτες, οι οποίοι εν τω μεταξύ έχουν εξουθενωθεί.

Η αντιπολίτευση απ’ την άλλη , αντιλαμβανόμενη ότι αν αυτό συμβεί και οι πολίτες αρχίσουν να το βιώνουν, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα εκλογικής επιρροής στις επόμενες

εκλογές, υψώνει τους τόνους της κριτικής και πολώνει το πολιτικό κλίμα.

Προφανώς ο λαός, απελπισμένος από τη χρόνια εφαρμογή δυσβάστακτων μέτρων, σπεύδει κάθε φορά, να υιοθετήσει τη νέα ρητορική και εναποθέτει τις ελπίδες του σ ότι ακούγεται στ’ αυτιά του ως μουσική.

Με το τρόπο αυτό, δημιουργείτε ένα αδιέξοδο πολιτικό σπιράλ, που οδηγεί σε βάθος χρόνου σε ακόμα σκληρότερα μέτρα και περισσότερο επώδυνες πολιτικές.

Η τεθλασμένη άλλωστε, είναι πάντα μεγαλύτερη από τη ευθεία, που ενώνει τα ίδια σημεία.

Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή, δεν είναι τίποτα άλλο από την επανάληψη του ίδιου ακριβώς έργου.

Με λάθος μίγμα πολιτικής , παρακινδυνευμένες οικονομικές επιλογές και έντονα πελατειακό προσανατολισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καταλήξει στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα που θα κατάληγε και η προηγούμενη κυβέρνηση, αν συνέχιζε να κυβερνά, με πολλαπλάσιο όμως κόστος για τους πολίτες αυτή τη φορά.

Ανεξάρτητα απ’ το ότι δεν ομολογείται ρητά, αποτελεί την έμπρακτη ομολογία των καταστροφικών λαθών του ΣΥΡΙΖΑ , για όλο το προηγούμενο διάστημα.

Υπάρχει όμως σήμερα, έστω κάτω απ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, μια πραγματική ελπίδα –αν φυσικά τα μέτρα αποδώσουν και δεν εντείνουν την ύφεση.

Η αντιπολίτευση , ανεξάρτητα από τους ψηλούς τόνους που κατέφυγε στη Βουλή , είναι μακράν η πιο υπεύθυνη που είχε ποτέ η χώρα.

Αλώστε ήταν αυτή, που κράτησε τη χώρα στην Ευρώπη όταν ο κίνδυνος εξόδου ήταν ορατός και είναι η ίδια, που εξακολουθεί να σπρώχνει την κυβέρνηση στις μόνες ρεαλιστικές πολιτικές απεγκλωβισμού.

Η κριτική της, επί της ουσίας, ήταν ουσιαστική και μετρημένη.

Και οι προτάσεις της, παρά το ότι χλευάστηκαν απ’ τον πρωθυπουργό, είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα θα υιοθετηθούν, αναγκαστικά, και απ’ τον ίδιο.

Η διατύπωση τους άλλωστε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα της επεξεργασίας της μόνης ενδεδειγμένης οικονομικής συνταγής για τη χώρα. Αυτής ,που όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι παγκοσμίως εισηγούνται για την Ελλάδα.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα να τερματιστεί το καταστροφικό πολιτικό σπιράλ;

Η απάντηση είναι ότι αν τελικά επιβιώσει ο ελληνικός λαός, υπάρχει. Μόνο που ευθύνη γι’ αυτό, δεν ανήκει πλέον στην αντιπολίτευση αλλά στη κυβέρνηση.