Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ο ΣΤ , εξ αιτίας του φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν εχθροί του, προσπαθούσε να αποκτήσει κάποιο είδος ανοσίας, χορηγώντας στον εαυτό του καθημερινά  μικρές δόσεις δηλητηρίου. 

Σύμφωνα, πάντα με τη μυθολογία, μετά την ήττα του από τον Πομπήιο,  ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο, αλλά απέτυχε, διότι πράγματι ο οργανισμός του είχε καταφέρει στο μεταξύ να αναπτύξει κάποιου είδους  ανοσία .

Έχει επικρατήσει, λοιπόν έκτοτε , η πρακτική αυτή – δηλαδή η αυτοπροστασία του οργανισμού από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής χορήγησης  ποσοτήτων  σε μη θανατηφόρες δόσεις, να αποκαλείται Μιθριδατισμός.

Κατ’ αναλογία ο όρος, χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ανοσία που αποκτά κάποιος, όταν βιώνει διαρκώς, καταστάσεις ιδιαίτερα επώδυνες και επικίνδυνες. 

Κοντολογίς, αυτό που βιώνει η ελληνική κοινωνία στις ημέρες μας,  είναι ο απόλυτος Πολιτικός Μιθριδατισμός. Έχει συνηθίσει και ανέχεται πιά τα πάντα! 

Οι επαναλαμβανόμενες μειώσεις μισθών και  συντάξεων, η καθημερινή συρρίκνωση των εισοδημάτων ,ο έλεγχος των κεφαλαίων ,η εκρηκτική ανεργία, η μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό,  το κλείσιμο δεκάδων  επιχειρήσεων, η άγρια φορολογία, η πλήρης κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, οι καραβιές των προσφύγων και των λαθρομεταναστών, η καταβαράθρωση της παιδείας και ο διαρκής εμπαιγμός σε επίπεδο πολιτικής ρητορείας, φαίνεται να έχουν δημιουργήσει συνθήκες πλήρους απάθειας των πολιτών.

Τίποτα πιά δε μπορεί να προκαλέσει εντύπωση στους πολίτες – που προφανώς δεν είναι και αυτοί άμοιροι ευθυνών , οι οποίοι  παρακολουθούν αποσβολωμένοι τη χώρα να διαλύεται κυριολεκτικά. 

Ακόμα και η δημοσιοποίηση των αποκαλύψεων του περίφημου κυρίου Γκαλμπρειθ  για το plan x, ο αφελληνισμός των Ελληνικών τραπεζών, το επαπειλούμενο «μαύρο» όχι σε ένα, αλλά σε 4 τουλάχιστον κανάλια , η προσπάθεια κατακερματισμού της πολιτικής ζωής μέσο του εκλογικού συστήματος, ακόμα και  το κομματικό ρεσάλτο στο κρατικό μηχανισμό , αφήνουν το κόσμο παγερά αδιάφορο. 

Η Ελληνική κοινωνία, που στο  ξεκίνημα  της κρίσης, αγανάκτησε, βγήκε στους δρόμους, διαδήλωσε, ψήφισε ακραία, ουτοπικά, έδωσε ευκαιρίες ακόμα και σε πρόσωπα που σε άλλες εποχές θα ήταν κάτι λιγότερο από απλές γραφικές φιγούρες, σήμερα είναι 
 αποκαμωμένη. 

Κανείς δεν πιστεύει πια κανένα. 
Δε πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να φτιάξουν, όπως επίσης θεωρούν ότι  το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί η ίσως και  να μη θέλει  να τα φτιάξει.  

Το πολιτικό σύστημα έχει χάσει την αξιοπιστία του και η κοινωνία τα αντανακλαστικά της.

Η κατάσταση αυτή, όμως , διαμορφώνει όρους  μιας επικίνδυνης απολυταρχίας για μια κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θεωρεί ότι έχει το ελεύθερο να αποφασίζει τα πάντα, ακόμα και τα πιο τρελά μέτρα , χωρίς τη παραμικρή συνέπεια. 

Με θράσος χιλίων πιθήκων εκστομίζουν ανερυθρίαστα ότι κι αν σκεφτούν και κυρίως εξαγγέλλουν μέτρα, που σε άλλες περιόδους θα οδηγούσαν στον απόλυτο διασυρμό.
Από  «τα γεμιστά» ως «το εξαφανίζονται» και από την κατάργηση της αριστείας ως το «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα», οι δηλώσεις δεν έχουν τέλος.  

Σ ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, η χώρα καλείται να ορθοποδήσει. 
Λέγεται συχνά ότι για να σηκωθεί κάποιος απ’ το τέλμα, πρέπει να φτάσει στο πάτο . Το ερώτημα είναι, που ακριβώς σταματάει αυτός ο κατήφορος...