Όταν είμασταν παιδιά, μετά από κάθε νίκη, ο νικητής συνήθιζε να λέει: «Το καντράν μετράει». Δηλαδή, το αποτέλεσμα της νίκης ήταν το βασικό δεδομένο, τα πως, τα γιατί και τα μήπως απλά δικαιολογία για να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν.  Αυτή πρέπει να είναι και η προσέγγιση μας τώρα. Ο Τραμπ νίκησε, καθαρά, δημοκρατικά και προφανώς γιατί το μήνυμα του «ακούμπησε» περισσότερους αμερικανούς.

Σε δεύτερη ανάγνωση, το διακύβευμα είναι να δούμε το γιατί. Οι λόγοι πολλοί αλλά βασικότερος ένας: όσοι νομίζουν ότι οι ανισότητες αμβλύνονται επειδή όλοι μπορούν να έχουν ένα iphone με δόσεις απατώνται πλάνην οικτραν. Η μεσαία τάξη στενάζει, το αμερικανικό όνειρο έγινε εφιάλτης. Αυτοί που ευθύνονται, οι ακραίοι κουστουμάτοι, που παίζουν τα λεφτά του κοσμάκη, που παίζουν στα λαπτοπ τους συντάξεις, δάνεια και τις ελπίδες της μεσαίας τάξης. Είναι αυτοί που ανδρόθηκαν την εποχή του Μπίλ Κλίντον, είδαν τις ΗΠΑ να έχουν επιλεκτικές συγγένειες, τις ΗΠΑ να έχουν δυνατή οικονομία και τον κόσμο να ζει το «μύθο του αμερικανικού ονείρου».

Η μεσαία τάξη μετά πέρασε στην εποχή Μπους, πλήρωσε την Lehman Brothers, τιμωρήθηκε για την αποτυχία των Τραπεζών, για την πλεονεξία των οικονομικά ισχυρών που ήθελαν να γίνουν ισχυρότεροι, και την απόλυτη αποψίλωση της εθνικής παραγωγής στο όνομα του κόστους. Η παγκοσμιοποίηση επίτασσε να έχουμε εργοστάσια σε χώρες με φθηνότερο κόστος, και το made in USAνα είναι στην ουσία made in China.

Όσοι έχουν δει την σειρά House of Cards μπορούν εύκολα να καταλάβουν τι σημαίνει αμερικάνο κατεστημένο: πολιτικοί καριέρας, ίντριγκες, χάρες και «βρώμικα κεφάλαια» όλα στο βωμό της εξουσίας. Ο δισεκατομυριούχος κ. Τραμπ ήταν φίλος με την οικογένεια Κλίντον και πρόσφατα είχε δηλώσει «ότι μπορώ να αγοράσω όποιον υποψήφιο θέλω».

Μετά ήρθαν τα 8 χρόνια με τον μοναδικό Μπάρακ Ομπάμα: Γήινος, ανθρώπινος, ρεαλιστής, ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος της Αμερικής. Έκανε πολλά στο εσωτερικό μέτωπο, επέβαλε το Obamacare, κράτησε την οικονομία όρθια αλλά δεν μπόρεσε να «λειάνει» τις κοινωνικές διαφορές. 

Τα προάστεια βράζουν, οι μειονότητες θεωρούν ότι για όλα φταίει το Κράτος, και η πραγματική αμερικανική μεσαία τάξη νοιώθει ότι δεν έχει μέλλον, δεν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά της και ότι η ζωή της είναι στο όριο. 

Το 2015 ξεκίνησε η πιο βρώμικη προεκλογική περίοδος: Ο Ντόναλντ, μαέστρος της πρόκλησης και των ακροτήτων, συγκρούεται με την πρέσβειρα του κατεστημένου κα Κλίντον. Ακούστηκαν προσβολές, κραυγές και όλα όσα στοιχειοθετούν ένα κοινωνικό βούρκο. Μέσα σε όλα αυτά όμως με λαϊκίστικη μαεστρία ο κ. Τραμπ μίλησε για θέσεις εργασίες, την μετανάστευση, το μεγαλείο των ΗΠΑ και την ανάγκη για εθνική περηφάνεια. Και όλα αυτά, με τρόπο που χάιδεψαν τα κατώτερα ένστικτα των ψηφοφόρων. Με λίγα λόγια, it is Trump stupid

Μπορεί ο κ Τραμπ να χαρακτηρίζεται ακραίος, ακροδεξιός, αγροίκος μισογύνης, επιθετικός και επικίνδυνος. Πριν ως υποψήφιος. Γιατί τώρα, είναι εκλεγμένος Πρόεδρος που το σύστημα θα ετοιμάσει για να κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά.