Του Νίκου Σίμου

Το Βερολίνο εμφανίζεται ιδιαιτέρως απειλητικό και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να καταθέσει τις προτάσεις της. Οι δικές του είναι η εμμονή στα υπογραφέντα Μνημόνια. Η απάντηση της Γερμανίας δεν απαντα όμως στην ελληνική εναλλακτική λύση. Και εξηγούμαστε.

Η ελληνική κυβέρνηση ζητάει χρόνο και ορισμένες τεχνικής φύσεως διευκολύνσεις που δεν ξεφεύγουν από τους κανόνες της ΕΕ. Ακόμη και η δυνατότητα της ΕΚΤ να επιτρέψει στη χώρα μας υπέρβαση του ορίου έκδοσης εντόκων γραμματίων είναι δική της υπόθεση, αφού, υποτίθεται πρόκειται για ανεξάρτητη αρχή. Αυτή είναι η ελληνική εναλλακτική λύση που δεν ζητάει επιπλέον επιβάρυνση κυβερνήσεων και φορολογουμένων.

Έστω λοιπόν ότι έχουμε έναν πιστωτή και έναν δανειζόμενο. Αυτόν που δανείζει, τι τον ενδιαφέρει, πρωτίστως;; Αν θα πάρει τα λεφτά του πίσω. Επομένως, αυτό που πρέπει να εξετάσει είναι αν η λύση που του προτείνει ο δανειζόμενος είναι ρεαλιστική και μπορεί να του εξασφαλίσει ότι αυτός που χρωστάει θα του καταβάλλει τα χρεωστούμενα. Δεν του πέφει λόγος και δεν είναι στο αντικείμενο των ενδιαφερόντων του δανειστή, αν αυτός στον οποίον έχει δώσει χρήματα, έχει... υψηλή χοληστερίνη ή απατάει την γυναίκα του. Έτσι λοιπόν και το Βερολίνο, η απάντηση που πρέπει να δώσει, είναι αν η εναλλακτική λύση που προτείνει η Ελλάδα είναι ρεαλιστική από καθαρά οικονομική πλευρά, έτσι ώστε η χώρα να καταβάλλει αυτά που χρωστάει. Αν δεν είναι ας την απορρίψει. Πρέπει όμως πρώτα να την εξετάσει και όχι να την απορρίπτει εκ προοιμίου με το επιχείρημα ότι τα δάνεια συνδέονται με Μνημόνια. Πολύ περισσότερο που τα αποτελέσματα των Μνημονίων έχουν ρίξει την Οικονομία σε τέτοια ύφεση που καθιστα στο μέλλον προβληματική τη δημιουργία εσόδων για την αποπληρωμή του χρέους.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι εμμονές της Γερμανίας σε αδιέξοδες λύσεις εμπεριέχουν και τιμωρητικό χαρακτήρα σε βάρος της Ελλάδας αλλά και θέλουν να προβάλλουν το παράδειγμα της χώρας μας ως μία απειλή για τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ανάλογα δημοσιονομικά προβλήματα. Έτσι, πιστεύει το Βερολίνο, επιβεβαιώνεται η γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη, η αποδοχή της οποίας θέτει στο περιθώριο της συλλογικής ευρωπαϊκής μνήμης, ότι την Γερμανία την έσωσαν, τουλάχιστον δύο φορές, αυτοί που τώρα καταδυναστεύει...