Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι, ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς δηλαδή, που έχουμε γράψει Ιστορία με την ευκαμψία συνειδήσεων και εκλογικής συμπεριφοράς, θα έχουμε ξεχάσει σε εξαιρετικά σύντομο χρόνο τη συμφωνία “του τρόμου”, στην οποία οδήγησε η δημιουργική ασάφεια πέντε ολόκληρων μηνών. Φυσικά, παρενέργειες θα υπάρξουν, και μάλιστα με μόνιμα χαρακτηριστικά, ανάλογα με το πόσες φορές θα κληθεί ο καθένας από εμάς να πληρώσει περισσότερα από όσα πλήρωνε μέχρι σήμερα, είτε στην καθημερινότητά του, είτε στα… καθορισμένα ραντεβού με την Εφορία.

Φυσικά και η συμφωνία θα υπερψηφιστεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα με πανηγυρικό υπόβαθρο, καθώς μπροστά στο δέος της νομής (και μάλιστα για πρώτη φορά) της εξουσίας, οι ουσιαστικές ενστάσεις και οι όποιες αντιρρήσεις θα απονευρωθούν. Φυσικά και η συμφωνία θα καταγραφεί ως πρωτοφανής… ωδή στην “αυτοτροφοδοτούμενη κρίση”, που θα έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης, μια αστοχία υλικού ωστόσο στην οποία έχουμε εθιστεί πλέον, μετά από πέντε χρόνια αδιέξοδης στρατηγικής των Μνημονίων στήριξης μιας χρεοκοπημένης οικονομίας.

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράμετρος των εξελίξεων ωστόσο, αφορά προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα. Χάρη και στον πολιτικό ιδεασμό της Νέας Δημοκρατίας να μην γυρίσει σελίδα την επομένη των εκλογών, με αποτέλεσμα να μην μπορεί σήμερα να υπερασπιστεί μια πολιτική πρόταση εναλλακτικής λύσης στην παιδική χαρά του ΣΥΡΙΖΑ, το “παιδί” του Αλέκου Αλαβάνου έχει σκανδαλώδη άνεση τακτικών κινήσεων. Τουλάχιστον λοιπόν μέχρι η Κεντροδεξιά να αφήσει πίσω της… τα βράχια, να ανακτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία, και να αυτοπροσδιοριστεί εκ νέου ως αξιοπρεπής επιλογή διακυβέρνησης, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορεί να κάνει ασκήσεις επί χάρτου. Και να δοκιμάζει τις αντοχές της δημοφιλίας του, που όσο περνάει ο καιρός θα διολισθαίνουν στο επίπεδο της ανοχής, για να έχουν τη… γνωστή κατάληξη για τους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης, το στάδιο της απαξίωσης και του αναθέματος.

Μέχρι τότε, και στη βαριά σκιά του “μεγάλου συμβιβασμού”, ο Αλέξης Τσίπρας κοντοστέκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία: Να αφήσει πίσω του τα χρόνια των Ποντέμος και του Πάμπλο Ιγκλέσιας, και να ακολουθήσει το περισσότερο μετριοπαθές και ρεαλιστικό παράδειγμα του Ματέο Ρέντσι. Να… κατέβει από τα βουνά της σημερινής μπερδεμένης Αριστεράς, και να εξελιχθεί σε φυσικό εκπρόσωπο της Κεντροαριστεράς στη χώρα. Με τα… πολλά ΠΑΣΟΚ και το απολιτίκ Ποτάμι άλλωστε, χώρος υπάρχει. Και μάλιστα υπερμεγέθης, σε σχέση με το… βουνό.