Η ελληνική ιστορία έχει περάσει από πολλές και δύσκολες φάσεις. Σε όποια περίοδο και να ανατρέξεις θα δεις σελίδες γραμμένες με πόνο, αίμα, θυσίες. Σελίδες δόξας , αλλά και σελίδες μαύρες. Αυτή η πολύ περίεργη και μακραίωνη ιστορία έχει δημιουργήσει , μία συλλογική μνήμη και μία ψυχοσύνθεση στους σημερινούς Έλληνες, που είναι μοναδική στον κόσμο.Ο σημερινός Έλληνας βλέπει σήμερα στον εαυτό του, λίγο από τους 300 του Λεωνίδα, λίγο τον Κολοκοτρώνη, λίγο τον Αριστοτέλη, λίγο τον Παλαιολόγο. Επικαλείται με καμάρι την Δημοκρατία που «εκείνος» γέννησε, την ίδια ώρα που με την παραμικρή ευκαιρία, βγάζει στην επιφάνεια την πιο φασιστική νοοτροπία του, που δεν αντέχει την αντίθετη άποψη, την αντίθετη γνώμη. Δεν την αντέχει γιατί δεν ξέρει πώς να την αντιμετωπίσει. Ο σημερινός Έλληνας είναι ένα κράμα από πολλά διαφορετικά μέταλλα, άλλα ακριβά, άλλα ευτελή, αλλά αντοχής και άλλα που λυγίζουν εύκολα. Όλα αυτά συνυπάρχουν.

Το χάρισμα του εκάστοτε ηγέτη, ανάλογα την χρονική συγκυρία, των οικονομικών δεδομένων και της δύναμης που έχει η χώρα του, είναι να διαβάζει σωστά όλες τις παραμέτρους και να κάνει τις καλύτερες ή αν τα πράγματα είναι δύσκολα, τις λιγότερο επώδυνες επιλογές. Να πάρει τον λαό και να τον οδηγήσει εκεί που πρέπει. Ο ηγέτης αποτελεί ασπίδα για τον λαό του, δεν τον διχάζει , ούτε τον βάζει μπροστά στα δύσκολα.

Και φυσικά δεν είναι ηγέτης μόνο κάποιας ομάδας ή συνιστώσας, αλλά όλων των Ελλήνων.

Η οικονομική κατρακύλα της χώρας, τα τελευταία χρόνια, προκάλεσε βαθύ χάσμα. Διλήμματα που δεν υπήρχαν, άκρατος λαικισμός, φτηνό εμπόριο ελπίδας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής , είχε πει κάποτε «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω αυτό τον τόπο». Η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, μόλις 5 μήνες μετά την εντολή που του έδωσε ο ελληνικός λαός, να ξαναπάει στον λαό, για να καλύψει την δική του ανεπάρκεια, δείχνει έναν πολιτικό, που δεν έχει το ανάστημα να αναμετρηθεί με την ιστορία. Ο Τσίπρας του Μαξίμου, δεν έχει διαφορά με τον Τσίπρα της Κουμουνδούρου. Εκείνος όμως ο Τσίπρας ήταν επικεφαλής των συνιστωσών του. Ο σημερινός Τσίπρας είναι επικεφαλής όλων των Ελλήνων. Και δεν έχει δικαίωμα να επιστρέφει την εντολή που πήρε μόλις πριν 5 μήνες από τον ελληνικό λαό, πάλι στον ελληνικό λαό. Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Είναι ευθυνοφοβία. Και διαφυγή από τις ευθύνες του.

Κυρίως όμως είναι απόφαση που διχάζει και επισήμως τον ήδη διχασμένο ελληνικό λαό και μπορεί να αποβεί μοιραία για την ίδια την ιστορία. Αυτή λοιπόν την ιστορικη περίοδο, η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες που με πολύ προσεκτικό τρόπο, βήμα - βήμα θα ράψουν τις πληγές, θα συνθέσουν και θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στην νηνεμία. Η απόφαση για δημοψήφισμα είναι καταστροφική.

Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα , έχει αναλογιστεί ο κύριος πρωθυπουργός, πόσο βαθύ θα είναι το χάσμα την επόμενη μέρα;  Ότι και να επικρατήσει, οι πληγές , όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά θα κάνουν πολύ καιρό να κλείσουν. Ο διχασμός θα είναι τόσο βαθύς και βαρύς, που δεν θα επουλώνεται με τίποτα, ακόμα και να φύγει ο Αλέξης Τσίπρας , μια επόμενη κυβέρνηση, θα έχει να αντιμετωπίσει πλέον , μία κοινωνία πολύ άρρωστη, πολύ διχασμένη και απόλυτα ξένη μεταξύ της. Αυτό είναι το έγκλημα που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Για να ικανοποιήσει την δική του ανεπάρκεια, να σώσει το πολιτικό του κεφάλαιο που ο ίδιος δημιούργησε πάνω στον λαικισμό, σέρνει την χώρα σε έναν νέο εθνικό διχασμό που δεν θα έχει τέλος. Και θα φέρει την υπογραφή του. Για ένα δημοψήφισμα που δεν έπρεπε ποτέ να έχει ανακοινωθεί και χωρίζει την Ελλάδα σε δύο στρατόπεδα , με βαθύ μίσος μεταξύ τους.