To δεύτερο πιο εμβληματικό επώνυμο στον χώρο της Κεντροαριστεράς… πάρκαρε στην ηγεσία του (ξεπεσμένου) ΠΑΣΟΚ, θα έσπευδαν να σχολιάσουν οι επικριτές της για τη Φώφη Γεννηματά, η οποία έγινε πρόεδρος στο Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Στην πραγματικότητα, και παραμερίζοντας τη διάσταση… ανθεκτικού πείσματος της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα, η άλλοτε Υπερνομάρχης Αττικής, ήταν η προφανής επιλογή αυτογνωσίας και επιβίωσης για το ΠΑΣΟΚ, που όλοι μάθαμε να αναθεματίζουμε, αλλά παραμένει μέρος του δημοσίου βίου, σε όλες τις εκφάνσεις του: Ως κανονικό ΠΑΣΟΚ, ως… ΠΑΣΟΚ του ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ της Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ του Ποταμιού και λοιπών συγγενών.

Η επιλογή Γεννηματά αντανακλά τη στρατηγική στροφή του ΠΑΣΟΚ να ανακτήσει, αρχικά κώδικα επικοινωνίας και στη συνέχεια προνομιακή επαφή, με κοινωνικά στρώματα και ομάδες πολιτών που αποτέλεσαν επί σειρά δεκαετιών την πολιτική σπονδυλική στήλη του, στη διαδρομή του χρόνου ωστόσο αποστασιοποιήθηκαν, και στον επίλογο κούνησαν μαντίλι, μετά την “πολιτική υπογραφή” του ΠΑΣΟΚ στο Μνημόνιο το οποίο δραματοποίησε την καθημερινότητα των Ελλήνων, τα τελευταία 5 χρόνια.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος δεν θα μπορούσαν να ηγηθούν μιας τέτοιας “επανίδρυσης” του ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη που ήταν πάντα “εκεί”, προφανώς και αποτελεί την τελευταία καλή ελπίδα του ΠΑΣΟΚ να προσπεράσει τον θυμό ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων, και να τους πείσει, αν όχι να το ψηφίσουν ξανά, τουλάχιστον να το ακούσουν.

Στην Κεντροαριστερά άλλωστε υπάρχει ένας ζωτικός χώρος που, ακόμη τουλάχιστον, αντιστέκεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι του προκαλεί θυμηδία, και… περισσότερο δεξιά του Κέντρου δεν μπορεί να κοιτάξει.

Ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός.