Την ώρα που η πολύμηνη… ασάφεια της εθνικής διαπραγμάτευσης μοιάζει (πράγματι) να οδεύει σε αίσιο τέλος, ας σταθούμε για λίγο σε δυο πρόσωπα που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στο ελληνικό δράμα. Τον διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, και τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο πιο εμβληματικός πολιτικός που ανέδειξε τα τελευταία 25 χρόνια η χώρα-ατμομηχανή της Ενωμένης Ευρώπης, εμφανίζεται κατά πάγιο τρόπο ως ο “μεγάλος κακός”. Εκείνος που έχει στοχοποιήσει την Ελλάδα, ναρκοθετεί τις πιθανές λύσεις, και θυμίζει στη Γερμανία αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη τη θεωρία των “τεμπέληδων Ελλήνων”, που κάποια στιγμή οι υπόλοιποι θα πρέπει να σταματήσουν να χρηματοδοτούν. Ο πολιτικός, τις… ενστάσεις του οποίου επιχειρεί να υπερβεί και εκείνη ακόμη η Άνγκελα Μέρκελ. Το “εθνικό μας πρόβλημα”.

Πίσω φυσικά από τη βαριά σκιά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κρύβονται… όλοι οι άλλοι. Πρωτίστως η Άνγκελα Μέρκελ, αλλά και μια σειρά ακόμη από πρωταγωνιστές της διαπραγμάτευσης, που δεν θέλουν να χρεωθούν αρνητικό ρόλο στην προσπάθεια να βρεθεί κοινός τόπος με την Ελλάδα, και να αποφευχθούν τα χειρότερα για την ευρωζώνη.

Αν μάλιστα θέλουμε να αποδώσουμε με ακρίβεια ρόλο “κακού” σε κάποιον από τους πρωταγωνιστές της μικρής μας ιστορίας, θα πρέπει να κοιτάξουμε στην κατεύθυνση της Φρανκφούρτης, εκεί όπου εδρεύει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και να… χτυπήσουμε την πόρτα του γραφείου του Μάριο Ντράγκι. 

Ο διοικητής της ΕΚΤ ήταν η σταθερά που δεν κατάφερε ποτέ να “διαβάσει” σωστά η κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμούσαν ότι θα έκαναν… επαναστατική γυμναστική στους εταίρους, μέσω της διαπραγμάτευσης, έχοντας την κάλυψη της Φρανκφούρτης, η οποία θα συνέχιζε να χρηματοδοτεί την ελληνική οικονομία.

Η χρηματοδότηση (του τραπεζικού συστήματος) συνεχίστηκε, μονάχα όμως μέχρι το σημείο που δεν ετίθετο σε κίνδυνο η βιωσιμότητα των ελληνικών τραπεζών. Μέχρι εκεί. Ούτε… μισό ευρώ παραπάνω. Με τα γνωστά αποτελέσματα, η ελληνική οικονομία να βιώνει συνθήκες ασφυξίας, και η… επαναστατική γυμναστική να γυρίσει εν πολλοίς μπούμπερανγκ, τουλάχιστον στο επίπεδο της ψυχολογίας των Ελλήνων. 

Ο ιστορικός του μέλλοντος λοιπόν θα έχει τη στοιχειώδη ειλικρίνεια να αποδώσει τα… εύσημα στον Μάριο Ντράγκι. Χωρίς εκείνον, πιθανότατα η Ευρώπη να είχε ζοριστεί περισσότερο από το ελληνικό “αντάρτικο”. Ο Ιταλός βεβαίως δεν είναι τυχαίος. Ή νομίζετε ότι άδικα τον επέλεξε η Άνγκελα Μέρκελ ως διάδοχο του Ζαν-Κλοντ Τρισέ, αδειάζοντας τον συμπατριώτη και σύμμαχό της, Άξελ Βέμπερ;