Περί βιωσιμότητας λοιπόν ο λόγος… Μόνο που στην περίπτωση του ελληνικού χρέους, κάθε άλλο παρά θα πρέπει να ευχόμαστε να είναι βιώσιμο, καθώς κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται ότι θα συνεχίσει να υπάρχει ως εθνικός βραχνάς. Καλύτερα διαχειρίσιμο, και όχι βιώσιμο λοιπόν.

Η παράμετρος του χρέους είναι εκείνη που “ζεματάει”, στο περιθώριο της εθνικής κρίσης των τελευταίων ετών. Φυσικά και το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι, ακόμη και εκείνοι που άσκησαν εξουσία τα προηγούμενα χρόνια, και ως εκ της θέσεώς τους δεν είχαν τη φυσική άνεση να δημοσιοποιούν την παραπάνω πραγματικότητα.

Και οι ίδιοι οι άλλοτε εταίροι και νυν (κυρίως) δανειστές όμως, αναγνωρίζουν το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό. Αν δεν το αναγνώριζαν δεν θα είχαν συναινέσει στο “κούρεμα” του 2012, δηλαδή την επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας, που δεν παρουσιάστηκε… τεχνικά έτσι, μιας και υπήρχε η σχετική ενορχήστρωση με τους Οίκους Αξιολόγησης και φυσικά τις αγορές.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το “φωνάζει” περισσότερο ζωηρά από κάθε άλλον. Το ίδιο θα έκανε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αν ο Μάριο Ντράγκι είχε την ελευθερία κινήσεων της Τζάνετ Γιέλεν στη Fed. Η Άνγκελα Μέρκελ… κάτι υποψιάζεται, και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν έχει κουραστεί να σημειώνει στο χαρτί πώς μπορεί να αποτραπεί το μοιραίο.

Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από μερικούς μήνες, ιταλικά ΜΜΕ δημοσίευσαν την αποκλειστική είδηση ότι Ευρώπη και ΔΝΤ έχουν καταλήξει σε συγκεκριμένο σχέδιο για το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, και με μείωση του επιτοκίου δανεισμού. Ένα σχέδιο που βρίσκεται στο συρτάρι, δηλαδή… μισή ανάσα από το να ξαναβρεθεί στο τραπέζι.

Είναι βέβαιο ότι η χώρα δεν έχει κανένα μέλλον, και καμία πραγματική τύχη να γίνει ανταγωνιστική και βιώσιμη στο νέο διεθνές περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας, αν δεν προχωρήσει σε συντεταγμένο “κούρεμα” του χρέους.

Ίσως όμως περισσότερο και από το “κούρεμα” του χρέους, το εθνικό μέλλον έχει ανάγκη ένα “κούρεμα” του λαϊκισμού. Που ξεκίνησε από εθνικό σπορ, για να εξελιχθεί σε μόνιμη εθνική παθογένεια, που διαπερνά το σύνολο του πολιτικού κόσμου, στην Αριστερά, στη Δεξιά, ακόμη και στο Κέντρο.

Και το “κούρεμα” του λαϊκισμού δεν μπορεί να δρομολογηθεί με υλικά του παρελθόντος. Με εκείνους που καρφιτσώθηκαν στην εθνική συνείδηση ως μέρος του προβλήματος, αν όχι  μεγάλοι επιταχυντές του προβλήματος αυτού.

Ίσως η εμπειρία της παιδικής χαράς του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την εθνική απόγνωση για το διαρκές μπουσούλημα, να λειτουργήσουν ως οι καινούριες συνισταμένες που απουσίαζαν το προηγούμενο διάστημα από την εθνική εξίσωση.

 Ίσως και όχι, βέβαια, αν κρίνουμε από την παθολογική ροπή μας προς την επανάληψη των ίδιων λαθών. Μαζί με την αδυναμία αναγνώρισής τους…