Δύο... Ελλάδες, κοινή μοίρα
Είναι πλέον προφανές, ότι τα όσα βιώνουμε από την περασμένη Παρασκευή και μετά οπότε ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε στην ανακοίνωση περί δημοψηφίσματος, συνιστούν την απόλυτη επιβεβαίωση όσων έλεγαν ότι από το 2009 και μετά, όταν και έσκασε η φούσκα της μεταπολιτευτικής δανεικής ευμάρειας, ουσιαστικά παλεύουν δύο Ελλάδες.
Η μια Ελλάδα, εκείνων που πιστεύουν ότι ως δια μαγείας θα ξαναζήσουμε εκείνα τα «ένδοξα» χρόνια όπου το όνειρο της κάθε ελληνικής οικογένειας ήταν να βολευτούν τα τέκνα της στο Δημόσιο, την ίδια στιγμή που οι παντός είδους επιδοτήσεις της «κακιάς σήμερα» Ευρώπης, αντί για επενδύσεις και αναπτυξιακά εργαλεία μετατρέπονταν σε καταθέσεις σε κάποιο επαρχιακό μπουζουκτσίδικο ή σε διακοποδάνεια. Εκείνων που ζουν την ιδεολογικοπολιτική τους ονείρωξη να καταστήσουν έστω και για μια βδομάδα την χώρα σε κατάλοιπο των κομμουνιστικών τους αναμνήσεων, με κλειστές τράπεζες και χρηματιστήριο, οπως συμβαίνει σήμερα. Εκείνων που αρνούνται να αναλάβουν το βάρος των ευθυνών τους, ρίχνοντας το μπαλάκι στον ελληνικό λαό. Εκείνων, που έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται ακόμη στα 15μελή ή στα στέκια των φοιτητικών τους οργανώσεων και. φτιάχνονταν ποικιλοτρόπως φανταζόμενοι το παραπέτασμα. Εκείνων που στο μυαλό τους, οι ουρές των συνταξιούχων στα ΑΤΜ και ο συνωστισμός στα σούπερ μάρκετ αποτελεί. αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνια. Εκείνων που οραματίζονται την πατρίδα μας εκτός Ευρώπης στο κλαμπ των κρατών όπου ανήκουν η Βενεζουέλα και η Ινδία. Εκείνων, που το μόνο που τους απομένει πλέον είναι να καταδείξουν σε όλα τα επίπεδα ότι δεν είχαν εξ αρχής κρυφή ατζέντα επιστροφής στην δραχμή, εξυπηρετώντας αντίστοιχα συμφέροντα και να διαισθανθούν έστω και στο παραπέντε πού οδηγούν την χώρα μέσω ενός ψευδεπίγραφου και τουλάχιστον παράτυπου δημοψηφίσματος. Αυτή είναι και η μοναδική ευκαιρία του πρωθυπουργού να αποδείξει ότι ως νέος άνθρωπος που βρέθηκε να έχει στα χέρια του τις τύχες της γενιάς του, αφήνει στην άκρη τις όποιες εξαρτήσεις και εμμονές του, επιλέγοντας τον δρόμο της διασφάλισης του μέλλοντος...
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα εκείνων που ακόμη και τις εποχές των παχέων αγελάδων επέλεξαν τον δρόμο της δημιουργίας, μακριά από μικροκομματικά ρουσφέτια. Είναι οι ίδιοι, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάλλιστα και ως οι πλέον αδικημένοι της τελευταίας πεντετίας, αφού αν και ήταν οι πλέον συνεπείς όσον αφορά τις υποχρεώσεις τους στο κράτος, κλήθηκαν κι ακόμη καλούνται να σηκώσουν βάρη που σίγουρα δεν τους αναλογούν. Εκείνων που ακόμη και μέσα στην κρίση κατάφεραν να δημιουργήσουν, προσφέροντας απλόχερα ελπίδα. Εκείνων που δεν θέλουν να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Εκείνων που απλώς βλέπουν την πραγματικότητα και θεωρούν πως ο τόπος που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης των ιδανικών ολόκληρης της Ευρώπης, αποτελεί θεμέλιο λίθο και αναπόσπαστο κομμάτι της, χωρίς να τι διαπραγματεύονται. Εκείνων που πιστεύουν ότι το πισωγύρισμα στην δραχμή και η επιστροφή στα χρόνια του '50 και του '60 καταδικάζει το μέλλον των παιδιών τους.
ΥΓ 1. Όσοι πιστεύουν πως η παραπάνω εικόνα παραπέμπει σε διχασμό κάνουν λάθος. Το αντίθετο. Ανεξαρτήτως των ιδεολογικοπολιτικών απόψεων του καθενός και της οπτικής γωνίας από την οποία βλέπει τα πράγματα, η μοίρα όλων των Ελλήνων είναι απόλυτα κοινή.
ΥΓ2 Τα μεγάλα «ΟΧΙ» των προγόνων μας ακολούθησαν μεγάλοι αγώνες για την εξασφάλιση ενός καλύτερου μέλλοντος. Δεν είχε καμία αυτοκτονική λογική.
ΥΓ3. Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε θέσει σε δημοψήφισμα την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, τότε το πλέον πιθανό, είναι πως με το «αντιδυτικό ρεύμα» που υπήρχε εκείνη την περίοδο μετά την χούντα, οι περισσότεροι θα έλεγαν «ΟΧΙ». Τελικά, το πήρε ο ίδιος πάνω του, κάνοντας -υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες- αυτό που θεωρούσε καλύτερο για την χώρα του. Άρα δικαιώθηκε από την ιστορία ή όχι;
ΥΓ4 Αν δεν μιλήσει τώρα ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος, πότε άραγε θα το κάνει; Και σίγουρα, αντίστοιχη υποχρέωση έναντι της παρακαταθήκης του Εθνάρχη έχει και ο σημερινός ανώτατος άρχων...
