Του Μάνου Οικονομίδη, Twitter@EmOikonomidis

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, ως λαός, δεν υπήρξαμε ποτέ θιασώτες του μέτρου, της συνέπειας και της συστηματικής δουλειάς. 
Δεν μας αρέσουν τα “πλαίσια”. Τα χρονοδιαγράμματα. Οι κανόνες. Ζούμε λιγάκι… στην τύχη.

Κάποια στιγμή, αυτό το σεργιάνισμα στους προσωπικούς μύθους τελειώνει. Καλείσαι να πληρώσεις τον λογαριασμό. Και στη συνέχεια, να πάρεις την απόφαση ευθύνης να αλλάξεις. Να αλλάξεις πορεία. Να αλλάξεις νοοτροπία και συμπεριφορά. Να αλλάξεις μυαλά.

Η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών, βρίσκεται από χθες στο σημείο χωρίς επιστροφή. Πέντε μήνες… δημιουργικής ασάφειας στη διαπραγμάτευση, είχαν ως επίλογο ένα πρωτοφανές bullying του Αλέξη Τσίπρα, και την ίδια στιγμή ακραία σκληρές εκφράσεις και κυνισμό για την Ελλάδα, που σου προκαλούν μια συστολή, αν όχι βαθιά προσωπική και εθνική ντροπή.

Η καλή ανάγνωση των εξελίξεων που έρχονται, εστιάζει στο αυτονόητο της “λύτρωσης”, μέσα από ένα νέο, δύσκολο και επώδυνο Μνημόνιο, που θα διασφαλίσει ωστόσο την επιβίωση του έθνους, και θα μας δώσει τη διαρκή ευκαιρία να διορθώνουμε την καθημερινότητά μας και το μέλλον. Να κερδίσουμε σταδιακά όσα χάσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η αρνητική ανάγνωση, επικεντρώνεται στην αδιανόητη αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και όχι απλά και μόνο από την ευρωζώνη. Εκεί άλλωστε αποσκοπεί η Σύνοδος Κορυφής των 28, που θα πραγματοποιηθεί το απόγευμα της Κυριακής. Στην ενεργοποίηση της σχετικής ρήτρας που υπάρχει στις τρέχουσες ευρωπαϊκές Συνθήκες, για την αποβολή μιας χώρας από την κοινή, ευρωπαϊκή οικογένεια.

Ο κίνδυνος να βρεθούμε… στο βουνό, εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, είναι πολύ μεγαλύτερος και άμεσος από τη φτωχοποίηση εντός της ευρωζώνης αρχικά, και μετά από μερικούς μήνες μέσω ενός εθνικού νομίσματος υποτιμημένου και απαξιωμένου, που θα συνεπάγεται τη “λεηλασία” της προσωπικής περιουσίας και ιδιοκτησίας του καθενός.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το εθνικό πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας και λοιπών… απειλητικών συγγενών (γειτόνων). Αν το πλεονέκτημα αυτό χαθεί, τη συνέχεια μπορεί να τη φανταστεί ο καθένας. 

Αυτό που ενδεχομένως δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς σοβαρά αυτή τη στιγμή, είναι η μελλοντική συγκυρία κατά την οποία, η Ελλάδα θα υποβάλλει αίτηση για εκ νέου ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα βρίσκεται αντιμέτωπη με το βέτο της Αλβανίας ή των Σκοπίων, αν μέχρι τότε οι χώρες αυτές έχουν γίνει μέλη της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτό κι αν είναι… ανάσα αξιοπρέπειας.

Είναι προφανές ότι, για άλλη μια φορά στην Ιστορία μας, πληρώνουμε το βαρύ κόστος της μοιραίας αφέλειας, άγνοιας και επιπολαιότητας του λαού μας. Το ακόμη πιο τραγικό είναι ότι, με την επιλογή να μας βάλει… με το ζόρι στην τότε ΕΟΚ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θεωρούσε ότι διαμόρφωνε και μια ασφαλιστική δικλείδα για τη συγκεκριμένη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. 

Ακόμη κι αν θέλουμε να καταστραφούμε… να μην μπορούμε. Να μην μας αφήνουν. Και καταφέραμε να κάνουμε εχθρό μας ακόμη και τον Γιούνκερ…