Όλες οι επενδυτικές εταιρείες  παγκοσμίως χρησιμοποιούν στις πιο κρίσιμες θέσεις , στελέχη που σπάνια είναι άνω των σαράντα ετών. Και είναι λογικό. 

Όσο νεώτερο είναι ένα στέλεχος, τόσο  ευκολότερα ρισκάρει και ασφαλώς πιο γρήγορα λαμβάνει αποφάσεις.
Σειρά μελετών, αποδεικνύει την άμεση συσχέτιση της ηλικίας με την ανάληψη  ρίσκου και διακινδύνευσης .

Μεγάλο ρίσκο σημαίνει δυνητικά μεγάλη απόδοση η μεγάλες ζημιές. Σε κάποιες περιπτώσεις , η διακύμανση μπορεί να είναι η απόλυτη επιτυχία η και η καταστροφή.
Βέβαια , ακόμα και οι πιο ριψοκίνδυνοι  traders , στηρίζονται σε κάποια  δεδομένα, ανατρέχουν  σε  ιστορικές συμπεριφορές  και προβάλουν το μέλλον με  υποθέσεις εργασίας . Οι αποφάσεις τους δεν είναι παντελώς στον αέρα .

Αυτά φυσικά συμβαίνουν στο κόσμο των χρηματαγορών .
Τι συμβαίνει όμως όταν η αντίληψη αυτή  επεκτείνεται και στο χώρο της πολιτικής ;

Υπάρχουν είναι αλήθεια πολλές αναλογίες  ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομία . Είναι άλλωστε γνωστό ότι αρκετοί πολιτικοί επιστήμονες, χρησιμοποιούν προσαρμοσμένα οικονομικά μοντέλα για να καταλήξουν σε πολιτικά συμπεράσματα.  
Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά : Το διακύβευμα .

Αυτό που βιώνει η χώρα τους τελευταίους μήνες , και οι χειρισμοί  που γίνονται,  υπερβαίνουν  και τα πλέον ευφάνταστα σενάρια των πιο επιθετικών traders  παγκοσμίως.
Είναι το νεαρό της ηλικίας του Πρωθυπουργού και του επιτελείου του; 
Η άγνοια της πραγματικότητας;                                                                       
Οι  αριστερές ιδεοληψίες ; 
Σε κάθε περίπτωση ,στην πραγματικότητα  πρόκειται για πολιτικό τζόγο έσχατης μορφής και το διακύβευμα είναι ίδια η Ελλάδα.

Οι τακτικισμοί  και οι μεγαλοστομίες έχουν περιπλέξει τα πράγματα, έχουν δημιουργήσει αδιέξοδα και μέρα με τη μέρα αυξάνουν το λογαριασμό που σε κάθε περίπτωση θα πληρωθεί .

Έχουν διχάσει τους Έλληνες  την ώρα που χρειάζεται ενότητα και  έχουν διαπαιδαγωγήσει αρνητικά την κοινή γνώμη σε σχέση με τη γεωπολιτική  θέση της χώρας.

Άπειρες μελέτες   περιγράφουν ότι το πρόβλημα  της οικονομίας είναι δομικό και η λύση του περνάει μόνο μέσα από επώδυνες αποφάσεις.

Αργά η γρήγορα , με ευρώ η άλλο νόμισμα , η χώρα θα αναγκαστεί να  αντιμετωπίσει τις παθογένειες που την έφτασαν σ αυτό το σημείο.
Και είναι βέβαιο ότι αυτή η ώρα θα είναι δύσκολη για όλους.  
Κανένας δεν το επιθυμεί ,αλλά δεν γίνεται δυστυχώς διαφορετικά .
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Ούτε   δεξιές και αριστερές λύσεις υπάρχουν .

Υπάρχουν μόνο οι σκληροί κανόνες των διεθνοποιημένων αγορών  και η αγνόηση  τους οδηγεί στην  απόλυτη  καταστροφή.

Υπάρχουν κράτη  που έχουν τα δικά τους συμφέροντα και  προφανώς δεν είναι διατεθειμένα να τα θυσιάσουν για χάρη κανενός .

Υπάρχουν δημοκρατίες  που αποφασίζουν για τους πολίτες τους και καμία δεν μπορεί να επιβάλει μονομερώς τη θέληση της στις  άλλες.

Αυτό συμβαίνει από συστάσεως κόσμου.

Το ζητούμενο είναι η αναζήτηση της ισορροπίας .

Του σημείου δηλαδή που τα συμφέροντα του ενός ,τέμνονται με τα συμφέροντα του άλλου.

Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό, όσο κυριαρχεί ο λαϊκισμός και οι αδιέξοδη ρητορεία, τόσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν.

Η σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών , το κοινό ανακοινωθέν που ακολούθησε και η ψηφοφορία στη Βουλή ήταν μια καλή αρχή.

Σε τελική ανάλυση , ο «από μηχανής Θεός», είμαστε εμείς οι ίδιοι.