Του Νίκου Σίμου

Μιλώντας τις προάλλες με επιχειρηματία μου επιβεβαίωσε την εκτίμηση που έχουμε όλοι. Ότι η Ελλάδα θα  ταλαιπωρείται έτσι όπως σήμερα για καμμιά πενταετία ακόμη, η ταλαιπωρία αυτή ενδεχομένως να έχει και την «ποικιλία» κάποιων πολιτικών ανακατατάξεων καθώς και ότι κάποιοι ξένοι θα έλθουν να μας αγοράσουν. Η τελευταία φράση βεβαίως δεν συνιστά κυριολεξία, μολονότι πολλοί είναι εκείνοι που θα ήθελαν να βρισκόταν κάποιος ξένος να τους αγοράσει το σπίτι τους που θέλουν να το πουλήσουν για να αντιμετωπίσουν την φορολογική επιδρομή στα ακίνητα Στουρνάρα- Καραβίτη, αλλά δεν βρίσκουν αγοραστή. Ουσιαστικώς πάντως το «θα έλθουν να μας αγοράσουν» σημαίνει οικονομική δραστηριότητα μέσω επενδύσεων σε επιχειρήσεις καθώς και αποκρατικοππιήσεις.

Από εδώ ξεκινάει το ανέκδοτο καθώς θα σας φερω παραδείγματα –μάλλον σε συνέχειες- για τις επενδυτικές ταλαιπωρίες στη χώρα μας που είναι αποτέλεσμα μιας γραφειοκρατίας ...οθωμανικής αντίληψης η οποία αποθαρρύνει κάθε επενδυτή. Εγχώριο ή αλλοδαπό.

Κάποτε –αρχίζω την πρωτη ιστορία- ένας γνωστός βιομήχανος της Βορείου Ελλάδας (ο οποίος μάλιστα υπήρξε και επίσημος χρηματοδότης κόμματος, αλλά και ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας) είχε κατορθώσει να ευημερήσει με κάτι δουλειές από το εξωτερικό, στο πλαίσιο της προετοιμασίας Ολυμπιακών Αγώνων. Επιχείρησε στη συνέχεια, να συνεχίσει την επιχειρηματική δραστηριότητά του στην Ελλάδα, διευρύνοντάς την μάλιστα, αλλά πότε οι απεργίες, πότε η αύξουσα ύφεση, πότε οι φορολογικοί έλεγχοι και οι συνεχείς επιβαρύνσεις, τον έκαναν τον άνθρωπο να πάρει την επιχείρησή του, να την παέι έξω από την Κωνσταντινούπολη και σήμερα να κάνει χρυσές δουελειές. 

Προς επιβεβαίωση των πολλών ελληνικών παραλόγων, είχα διαβάσει προ ετών σε τοπική εφημερίδα της Μυτιλήνης, ένα ρεπορτάζ με τα παθήματα ενός δόλιου μικροεπιχειρηματία που θέλησε να μεγαλώσει κτιριακά και μηχανολογικά το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής του και να νοικιάσει από κρατική Τράπεζα κατάστημα για να το λειτουργήσει ως καφετέρια-ζαχαροπλαστείο. Για να του χορηγήσει η Διεύθυνση Βιομηχανία άδεια, πέραν όλων των άλλων του ζήτησαν «τι υλικά θα χρησιμοποιεί για τη ζαχαροπλαστική του»!!  Για την ανακαίνιση του καταστήματος απαιτήθηκε μελέτη, άδεια πολεοδομίας, φορολογική ενημερότητα του Δήμου, συμβόλαιο με τη ΔΕΗ, πρώτη ανεπίσημη επιθεώρηση από το Υγειονομικό και άλλα τινά. Μετά του είπαν ότι έπρεπε να βγάλει άδεια Γ΄ κλάσεως αλλά στη συνέχεια του είπαν ότι έπρεπε να πάει στην Α΄ή Β΄κατηγορία! Στη μελέτη είχε προβλεφθεί ότι το δάπεδο θα στρωνόταν από την αρχή με μάρμαρο. Του ζήτησαν να βγάλει φωτογραφίες που να φαίνεται ότι ξήλωσε τα παλιά πλακάκια!! 

Θα θεωρείτο ανθέλλην, άραγε, αν του έλεγε κάποιος να πάει να ανοίξει  την επιχείρησή του ...απέναντι από την Μυτιλήνη. Καταλαβαίνετε που...