Tου Νίκου Σίμου

O Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζήτησε την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο του πρώην υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου για τα αδικήματα της νόθευσης εγγράφου, της απιστίας και της παράβασης καθήκοντος, καθώς δεν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται.

Μετά τον ’κη Τσοχατζόπουλο που καταδικάστηκε, ένα άλλο προβεβλημένο πολιτικό πρόσωπο διώκεται. Η Δικαιοσύνη βεβαίως θα αποφανθεί για την αθωότητα ή την ενοχή του πρώην υπουργού. Σημασία βεβαίως έχει ποια θέση έχει καταλάβει ο κ. Παπακωνσταντίνου -και κάθε πολιτικός για τον οποίον υπάρχουν υποψίες παραβατικής συμπεριφοράς- στη συνείδηση του λαού.

Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης ασφαλώς και δεν είναι άμοιρο της παρακμής της χώρας με τα πρότυπα που το ίδιο έδωσε στην κοινωνία. Είναι δε τόσες πολλές, με την παρόδο τόσων ετών, οι περιπτώσεις πολιτικών για τους οποίους υπάρχουν υπόνοιες μη χρηστής συμπεριφοράς –για να το πούμε κομψά- που δεν εξαγνίζεται το πολιτικό σύστημα με την καταδίκη λ.χ. Τσοχατζόπουλου ή τη δίωξη Παπακωνσταντίνου. Έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο κόσμος.

Από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μέχρι σήμερα έχουν περάσει 39 χρόνια. Είναι ένα μεγάλο διάστημα δημοκρατικής ομαλότητας που ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε η χώρα στον πολυτάραχο βίο της, από της συστάσεώς της ως κράτους. Ασφαλώς και πρόκειται για ένα μεγάλο επίτευγμα. Όμως, μια Δημοκρατία δεν προσδιορίζεται μόνο από την ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία με την ψήφο του λαού. Προσδιορίζεται και από την ποιότητά της. Την οποία ποιότητα καθορίζει ο πολιτικός κόσμος.

Τα φαινόμενα διαφθοράς τα οποία κατά καιρούς έχουν αποκαλυφθεί, ανεξαρτήτως αν έχουν τραβήξει και το δρόμο προς τη Δικαιοσύνη, είναι αυτά που έχουν δηλητηριάσει τον πολιτικό βίο. Είναι εύκολο να καταδικάζει κανείς τους πολιτικούς και για ορισμένους δε από αυτούς είναι και απολύτως δικαιολογημένο. Όμως η γενικευμένη συκοφάντηση του πολιτικού συστήματος είναι υπονομευτική του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ναι. Οφείλουμε να προστατεύσουμε ως πολίτες το σημερινό πολίτευμα.

Όμως μεγαλύτερη υποχρέωση και ευθύνη για την προάσπισή του έχει ο ίδιος ο πολιτικός κόσμος που είναι ο πρώτος που το υπονόμευσε με τη συμπεριφορά εκπροσώπων του και, μάλιστα, άλλοτε επιφανών.