Tου Νίκου Σίμου

Μέσα στις πρωτοφανείς ιδέες που έχουν ήδη εφαρμοσθεί –χωρίς να ξέρουμε αν τις εμπνεέται από μόνη της η κυβέρνηση ή μας τις επιβάλλουν οι δανειστές- ξεπροβάλλει και μία νέα. Είναι η σκέψη για προσδιορισμό των συντάξεων, αφού προηγουμένως ληφθεί υπ’ όψιν αν ο συνταξιούχος ... εισπράττει νοίκια ή όχι!! Δηλαδή αν κάποιος φουκαράς συνταξιούχος έχει ένα νοίκι 300 λ.χ. ευρώ, να του μειώνεται η σύνταξη είτε κατά ολόκληρο το ποσό του ενοικίου είτε λιγότερο. Δεν έχει εξειδικευθεί η «ιδέα» αλλά, αυτό εμείς καταλαβαίνουμε.

Αν όντως ισχύει η πρόταση της τρόϊκας και πολύ περισσότερο αν την υιοθετήσει η κυβέρνηση, τότε βαδίζουμε, ως χώρα, κανονικώς και με βήμα ταχύ, προς τον παραλογισμό. Ας το προσέξει αυτό η κυβέρνηση διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι το κερασάκι στην τούρτα της φτωχοποίησης των Ελλήνων. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα Ταμεία έχουν πρόβλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσουν την νύφη αυτοί που δεν φταίνε, επειδή κάποιοι πολιτικοί έκαναν, επί σειράν ετών, κοινωνική πολιτική με τα αποθεματικά των Ταμείων αυτών.

Ας προσέξει το θέμα καλά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Μία τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με μία λ.χ. υπουργική δήλωση ότι οι Έλληνες συνταξιούχοι παίρνουν μεγάλες συντάξεις –κατά το πρότυπο του ότι οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται. Η κυβέρνηση που κάνει προσπάθειες έχει ανάγκη να έχει δίπλα της την κοινωνία και όχι απέναντί της. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή δεν αύξησαν τα ποσοστά τους επειδή έχουν πείσει για το (ανύπαρκτο) πρόγραμμά τους, αλλά επειδή από κόμματα έχουν εξελιχθεί σε «τράπεζες κοινωνικής οργής». Ο συνταξιούχος έχει ακριβοπληρώσει την σύνταξή του την οποίαν δικαιούται. Και ο μικρός πόρος από ένα ενοίκιο το οποίο φιλοδοξεί να εισπράττει ως συμπλήρωμα στη σύνταξή του, έχοντας επενδύσει το υστέρημά του σε ένα μικρό διαμέρισμα, είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση παραχώρησης προς το άθλιο ελληνικό κράτος.

Η κοινωνία έχει μία απαίτηση πλέον. Απαίτηση, την οποία της την παραχωρούν δικαιωματικά τα όσα υφίσταται σήμερα. Πρώτον, ξεκάθαρα πράγματα και αλήθειες αντί για μισόλογα. Καί δεύτερον να μη κρύπτεται πλεόν η κυβέρνηση πίσω από την κάθε τρόϊκα και η τρόίκα, με τις καταστροφικές ιδέες της, πίσω από την κυβέρνηση.