Tου Νίκου Σίμου

Το νομοσχέδιο για τον φόρο ακινήτων που είδε το φως της δημοσιότητος περιλαμβάνει καινοφανείς πράγματι προβλέψεις προκειμένου να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα και να τρομάξουν οι φοροφυγάδες. Πέραν του ότι καταργείται η προθεσμία των 30 ημερών που μεσολαβούσε από την ειδοποίηση του υποχρέου με ληξιπρόθεσμες οφειλές, για την αναγκαστική είσπραξη, επιπλέον προβλέπεται (α) η δυνατότητα ανοίγματος θυρίδων χωρίς προειδοποίηση σε συνδυασμό με την δέσμευση του 50% των καταθέσεων του υποχρέου, εφ’ όσον η διαπιστούμενη φοροδιαφυγή –και κατά συνέπειαν η οφειλή προς το κράτος είναι πάνω από 150.000 ευρώ (β) η διοίκηση να προβαίνει χωρίς δικαστική απόφαση σε συντηρητικές κατασχέσεις κινητών, ακινήτων κλπ εφ΄όσον κρίνει ότι υπάρχει κίνδυνος για την μη είσπραξη των φόρων (γ) η επιβολή ποινών στους προϊσταμένου των Εφοριών αν μέσα στην πενταετία από τότε που κατέστη ληξιοπρόσθεσμη η οφειλή δεν έχουν κάνει αναγκαστική εκτέλεση για την είσπραξη των οφειλομένων (δ) η δυνατότητα των φορολογικών αρχών, μέσα σε μία πενταετία από τότε που λήγει η προθεσμία υποβολής της φορολογικής δήλωσης, να επιβάλει πρόσθετο φόρο, αναδρομικώς δηλαδή, αν διαπιστώσει ότι έχει κάνει λάθος στον υπολογισμό του φόρου.

Στην πρώτη περίπτωση ανοίγματος των θυρίδων μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένας άλλος τρόπος υπονόμευσης της ιδιοκτησίας στην  Ελλάδα. Βεβαίως ο αντίλογος της φορολογικής αρχής είναι ότι θα πρόκειται για φοροφυγά ουσιαστικώς. Όμως το να γίνει κάποιος φοροφυγάς οφείλεται είτε σε πλημμελή έλεγχο του κράτους και στη διαχρονική ατιμωρησία που ωθεί κάποιον να γράφει το κράτος στα παλαιότερα των υποδημάτων του είτε σε συναλλαγή κρατικών οργάνων. Στην περίπτωση της επιβολής ποινων στους προϊσταμένους Εφοριών, πρόκειται για ένα μέτρο που θα καταστήσει τους Εφοριακούς  «βασιλικότερους του βασιλέως» σε βάρος των ταλαιπωρουμένων φορολογουμένων. Και στην περίπτωση της επιβολής διορθωτικού φόρου αναδρομικώς επειδή δεν έκανε καλά τη δουλειά της η φορολογική αρχή, αυτή η αναδρομικότητα πέραν του ότι κινείται στα όρια της συνταγματικότητας, αν δεν τα υπερβαίνει, αποτελεί ένα πολύ ωραίο κίνητρο για εμπλουτισμό των περιπτώσεων συναλλαγής φορολογουμένων και Εφοριακών.
Συμπέρασμα. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Προκόπης Παυλόπουλος στο πρόσφατο βιβλίο του «Το Δημόσιο Δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης»,  τόσο η οικονομική καταιγίδα όσο και ο νομικός ζυγός των Μνημονίων έχουν στην ουσία ακυρώσει ακόμη και το Σύνταγμα ως παρεμβατικού μέσου που κανονίζει πως οργανώνονται και λειτουργούν οι θεσμοί, κυρίως αυτοί που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι αυτήν ακριβώς την έλλειψη  προστασίας που οφείλουν να παρέχουν οι θεσμοί, ο Παυλόπουλος αναφέρει το παράδειγμα της ιδιοκτησίας, που ως έννοια, ενώ αποτελεί κολοφώνα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έχει πλήρως αποδυναμωθεί προκειμένου να επιτευχθούν ανερμάτιστοι δημοσιονομικοί στόχοι.