του Νίκου Σίμου

Ο νέος φόρος για την ακίνητη περιουσία και ο επιπρόσθετος για τη συνολική αξία της περιουσίας αυτής εφ’ όσον υπερβαίνει τις 300.000 ευρώ, πιστοποιούν τον συνήθως άδικο χαρακτήρα των αποφάσεων του κράτους αλλά και την προχειρότητα με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η προχειρότητα δε αυτή προκύπτει από το απλό γεγονός ότι το κράτος –βλέπε κυβερνήσεις- προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο των αποφάσεών του, που εν προκειμένω είναι είσπραξη πρόσθετων εσόδων, φροντίζει σχεδόν πάντοτε να αγνοεί την πραγματικότητα.

Ποια είναι η πραγματικότητα αυτή; Η αναντιστοιχία των αντικειμενικών αξιών στα ακίνητα –που ούτως ή άλλως η Πολιτεία αυθαιρέτως την προσδιορίζει- με τις σημερινές τιμές σε γή, διαμερίσματα και μονοκατοικίες.

Η πρόσφατη Έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος για την Ενδιάμεση Νομισματική Πολιτική αναφέρει ότι από την αρχή της κρίσης, δηλαδή μέσα σε μία τριετία οι τιμές των ακινήτων έχουν υποχωρήσει τουλάχιστον κατά 32%. Δηλαδή έχουν χάσει το 1/3 της αξίας τους. Όμως και αυτά τα στοιχεία είναι θεωρητικά καθώς τα μεσιτικά γραφεία δίνουν άλλες πραγματικές τιμές που διαμορφώνονται βεβαίως από την έλλειψη ζήτησης και τις όλο και περισσότερο χαμηλές προσφορές. Πρόσφατα ρεπορτάζ σχεδόν όλων των εφημερίδων ανέφεραν παραδείγματα πώλησης διαμερισμάτων σε συγκεκριμένες περιοχές στην τιμή ενός καλού αυτοκινήτου!!

Όμως η Πολιτεία ενδιαφερόμενη πρωτίστως για έσοδα και λιγότερο για το αν μπορούν να ανταποκριθούν οι φορολογούμενοι –των οποίων οι απαδοχές, κατά την ίδια Έκθεση έχουν μειωθεί τουλάχιστον κατά 21%, που και αυτό είναι θεωρητικό- προσδιορίζει τον φόρο επι τη βάσει εξωπραγματικών αντικειμενικών τιμών. Κοινώς το κράτος κλέβει τους πολίτες, τη στιγμή κατά την οποία εξανίσταται όταν οι πολίτες το κλέβουν. Ποιος όμως δίνει το παράδειγμα; Ποιος δημιουργεί κίνητρα φοροδιαφυγής; Και τελικώς ποιος κλέβει ποιον; Διότι πέραν όλων αυτών, στην Ελλάδα εδώ και παρά πολλά χρόνια για να μη πούμε από της συστάσεως του ελληνικού κράτους, οι φόροι δεν εκπληρώνουν τον ανταποδοτικό τους σκοπό, από τη στιγμή που διαπιστώνουμε συνεχή

απουσία κράτους, ειδικώς στην πρόνοια, όταν σε άλλες χώρες ο πολίτης ξέρει ότι έχει εξασφαλισμένες κάποιες στοιχειώδεις έστω υπηρεσίες...

Εφ’ όσον το κράτος θα εξακολουθεί να συμπεριφέρεται έτσι στους πολίτες του, ο φαύλος κύκλος φοροδιαφυγής και κλοπών από ένα κράτος που είναι συγχρόνως και μπαταχτσής, θα συνεχίζεται αενάως...