Πριν καλά καλά προλάβει η ΔΕΗ να επανασυνδέσει το ρεύμα στους φτωχούς και ανήμπορους και μέχρι οι δήμοι της χώρας καταφέρουν να βρουν, ποιοι είναι αυτοί οι συμπολίτες μας, μάθαμε ότι τελικά και οι γραμμές μεταφοράς ρεύματος της ΔΕΗ πωλούνται σε ιδιώτες...

Μένει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο θα αξιοποιήσουν τους καταλόγους οι νέοι ιδιοκτήτες και να ελπίζουμε ότι η ευσπλαχνία θα έχει μια κάποια μικρή θέση στην πολυθρόνα του κέρδους...Τα μαγκάλια εντωμεταξύ μοσχοπουλιούνται και πολλαπλασιάζονται...

Γιατί εκεί φτάσαμε να επικαλούμαστε την ευσπλαχνία των συνανθρώπων μας, των εταιρειών,των εργοδοτών,των περαστικών. Των πάντων δηλαδή εκτός από την κρατική μέριμνα.

Μια και η όποια κοινωνική πολιτική περιορίζεται στην διαφύλαξη των κεκτημένων των χρυσών αγοριών της εξουσίας.

Αφού ο ένας δεν μπορεί να στερηθεί το touareg του,ο άλλος δεν χωράει στα 62 σπίτια του, ο τρίτος αδυνατεί να καλύψει τα χειμερινά έξοδα της θερμαινόμενης πισίνας κι ο τέταρτος- δεν πάει να έρθει ο κόσμος ανάποδα - θα ζήσει λιτά και φτωχικά με το ένα εκατομμύριο που παραδόξως του εξασφάλισε η πρώην υπαλληλική του ιδιότητα!
Τι να κάνουν τα 'παιδιά' αναγκάζονται να διαπραγματευτούν,να πουλήσουν και να ξεπουλήσουν όχι φυσικά τα δικά τους, αλλά τα δημόσια.

Οι ισχυροί πουλάνε τα πάντα και οι αδύναμοι δεν μπορούν να πουλήσουν τίποτα γιατί κανείς δεν αγοράζει τα ..φτηνα.

Κι εκεί έξω, μόνο γκρι δρόμοι, γκρι σπίτια, γκρι πεζοδρόμια, άνθρωποι με σκυμμένο κεφάλι, τριακόσια ευρώ στην αρχή κάθε μήνα στο πορτοφόλι, η "απόδειξις καταβολής ενοικίου -ευρώ τετρακόσια" την ίδια μέρα.

Ενα ποτήρι καφέ ισάξιο με τον μισθό ενός ανώτερου υπαλλήλου στην Αιθιοπία. Κομμένα τα μαθήματα των παιδιών,τα φάρμακα,η περίθαλψη,η θέρμανση,τα δώρα, η ομορφιά, η ελπίδα...

Εξουσίες που φωνάζουν,παραπλανούν,βολεμένοι που χαζεύουν την απελπισία στα βλέμματα των περαστικών σα να κάνουν shopping therapy σε κάποια βιτρίνα.
-Ανάγκες; έλα μωρέ υπερβολές,ρητορεύουν γεμίζοντας γαρύφαλλα δωμάτια πνιγμένα στον καπνό και την παραφωνία.

Μετρητά,ακίνητα,μετοχές...οι πολιτικοί καταλαβαίνουν,είναι τόσο κοντά στον πολίτη(!)


Στον πολίτη που μαρμαρωμένος ακόμα δεν πιστεύει αυτά που του συμβαίνουν.

Που περιμένει το πνεύμα των Χριστουγέννων να σταθεί στο κατώφλι του και το θαύμα να 'σκάσει' στο κεφάλι του.

Που εξακολουθεί να ονειρεύεται μια πατρίδα που του επιτρέπει να επιβιώσει χωρίς να του βάζει τρικλοποδιές, μια πατρίδα που θα αναστήσει καμένες ψυχές και πνεύματα της φύσης, μια πατρίδα που του επιτρέπει να ερωτεύεται και να γελά, μια πατρίδα που δημιουργεί αντί να καταστρέφει.

Μια πατρίδα που θα αρχίσει επιτέλους να νιώθει και να τον νοιάζεται...

Αυτό κι αν θα ήταν ...θαύμα!