του Νίκου Σίμου

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ακύρωση από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ως αντισυνταγματικής, σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες, των περικοπών στις αποδοχές στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας, συνιστά μία μεγάλη ανατροπή για την δημοσιονομική πολιτική της Κυβέρνησης.

Το γεγονός αυτό δημιουργεί βεβαίως συγκεκριμένους προβληματισμούς και ερωτήματα. Ένα πρώτο λ.χ. ερώτημα είναι σε ποια έκταση η δικατική εξοιυσία μπορεί να παρεμβαίνει και να ανατρέπει την πολιτική μιας εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά όμως το ερώτημα αυτό εξισορροπείται από ένα άλλο, το οποίο αφορά τα όρια των κυβερνητικών πολιτικών και αν οι πολιτικές αυτές επιτρέπεται να ισορροπούν στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας ή και να τα υπερβαίνουν. Και επίσης, σε αυτές τις περιπτώσεις, το άλλο ερώτημα το οποίοι έχει ούτως ή άλλως καταφατική απάντηση είναι αν η δικαστική εξουσία έχει χρέος να διερευνά την νομιμότητα των αποφάσεων των κυβερνήσεων. Αν δεν είχε τέτοια αρμοδιότητα τότε οι μεν κυβερνήσεις θα ήσαν ανεξέλεγκτες, οι δε πολίτες που θίγονται από υπουργικές αποφάσεις και κυβερνητικούς νόμους θα ήσαν και θα ένιωθαν απροστάτευτοι.

Μπορεί να θεωρείται περίπου συγχωρητέο το να ισορροπούν οι κυβερνήσεις στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας ως προς τις αποφάσεις τους, όταν πιέζονται ασφυκτικά σε θέματα δημοσιονομικά. Και μάλιστα όταν οι πέσεις αυτές προέρχονται από αυτούς που μας δανείζουν και οι οποίοι θέτουν ως προϋπόθεση του δανεισμού αυτού τη συμμόρφωση των ελληνικών κυβερνήσεων στις δικές τους απαιτήσεις, ως προς την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών. Όμως αυτή η πίεση δεν πρέπει να οδηγεί σε αυθαιρεσίες οι οποίες μάλιστα έχουν ως θύματα τμήματα της κοινωνίας η ολόκληρη την κοινωνία.

Επιπλέον εκείνο που αποδεικνύεται είναι ότι οι οριζόντιες περικοπές που αποφασίσθηκαν επί Παπανδρέου αλλά που συνεχίστηκαν και επί των κυβερνήσεων της συγκυβέρνησης έθιξαν αδίκως και επαγγελματικές τάξεις οι οποίες οι οποίες αποτελούν πυλώνες του κράτους, της ασφάλειάς του και της προστασίας τόσο της εθνικής ανεξαρτησίας όσο και των πολιτών. Το θλιβερό είναι όχι ότι η Δικαιοσύνη παρεμβαίνει για να ανατρέψει μία πολιτική αλλά ότι αποδεικνύεται πως ορισμένες πολιτικές δεν μελετήθηκαν, δεν αξιολογήθηκαν σωστά αλλά έγιναν με την ευκολία που η προχειρότητα επυτρέπει...