του Νίκου Σίμου

Σε μία τηλεοπτική εκπομπή προχθές ο παρουσιαστής έκανε ένα εκτεταμένο και πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ για συμπατριώτες μας και κυρίως νέους στην ηλικία, που εξ αιτίας της κρίσης αποφάσισαν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, όχι σε αστικό κέντρο λ.χ. στην Αθήνα, αλλά στην περιφέρεια. Το ρεπορτάζ ήταν αφιερωμένο σε νέες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες στη Μυτιλήνη.

Κάποια στιγμή έγινε αναφορά στην μονάδα εκτροφής σαλιγγαριών που είχε ένας νέος στην ηλικία, ο οποίος αφού περιέγραψε το τι κάνει η μικρή του βιομηχανία είπε και το παράπονό του. Ότι η μονάδα είχε αναστείλει τη λειτουργία της επειδή το τοπικό γραφείο της Πολεοδομίας επέμενε ότι η σκεπή από διάφανο μουσαμά με τον οποίο είχε σκεπάσει το χώρο που εκτρέφονταν τα σαλιγγάρια ήταν σταθερό σκέπαστρο! Ο νέος επιχειρηματίας είχε προσκομίσει νόμους και βεβαιώσεις από το αρμόδιο υπουργείο αλλά η Πολεοδομία επέμενε.

Σκεπτόμενος κανείς το περιστατικό διερωτάται πως είναι δυνατόν ένα κράτος, το οποίο θέλει να γίνονται επενδύσεις και μάλιστα σε περιόδους κρίσης, πολύ δε περισσότερο θέλει να βοηθήσει νέους ανθρώπους να βρουν το δρόμο τους αντί να αυξάνουν τα ποσοστά της ανεργίας, συμπεριφέρεται έτσι δημιουργώντας αντικίνητρα για κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα! Βεβαίως το κράτος δεν είναι απρόσωπο, αλλά προφανώς κάποιος ανόητος εκπρόσωπος του, με την ιδιότητα του αρμοδίου υπαλλήλου, ενδεχομένως ευθυνόφοβος, παρακωλύει την λειτουργία μίας νέας μονάδας. Αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή, διότι αποφεύγω να ασπαστώ την άποψη τοιυ Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή για ποιο λόγο κάποιοι φροντίζουν να φέρνουν δυσκολίες στην εξυπηρέτηση των αιτούντων κρατικές άδειες, πιστοποιητικά και άλλα τινά που το Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να χορηγεί.

Εκτός και αν φταίει η ίδια η Μυτιλήνη, διότι έχω υπ’ όψιν μου και άλλο περιστατικό ταλαιπωρίας επενδυτή στο ίδιο νησί. Μάλιστα το είχα αναφέρει από αυτήν τη στήλη τον περασμένο Νοέμβριο, περιγράφοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που θέλει να κάνει δουλειά στη χώρα μας. Ανέφερα δε ότι προε τών είχα διαβάσει σε τοπική εφημερίδα της Μυτιλήνης ένα ρεπορτάζ με τα παθήματα ενός δόλιου μικροεπιχειρηματία που θέλησε να μεγαλώσει κτιριακά και μηχανολογικά το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής του και να νοικιάσει από κρατική Τράπεζα κατάστημα για να το

λειτουργήσει ως καφετέρια-ζαχαροπλαστείο. Για να του χορηγήσει η Διεύθυνση Βιομηχανίας άδεια, πέραν όλων των άλλων του ζήτησαν «τι υλικά θα χρησιμοποιεί για τη ζαχαροπλαστική του»!! Για την ανακαίνιση του καταστήματος απαιτήθηκε μελέτη, άδεια πολεοδομίας, φορολογική ενημερότητα του Δήμου, συμβόλαιο με τη ΔΕΗ, πρώτη ανεπίσημη επιθεώρηση από το Υγειονομικό και άλλα τινά. Μετά του είπαν ότι έπρεπε να βγάλει άδεια Γ΄ κλάσεως αλλά στη συνέχεια του είπαν ότι έπρεπε να πάει στην Α΄ή Β΄κατηγορία! Στη μελέτη είχε προβλεφθεί ότι το δάπεδο θα στρωνόταν από την αρχή με μάρμαρο. Του ζήτησαν να βγάλει φωτογραφίες που να φαίνεται ότι ξήλωσε τα παλιά πλακάκια!!

Και λέω εγώ, μετά απ’ όλ’ αυτά. Θα είχε άδικο ο άνθρωπος να πάει να ανοίξει το μαγαζί του απέναντι, στην Τουρκία;