Το σχόλιο της ημέρας από τον Νίκο Σίμου

Ο μακαρίτης ο Ανδρέας είχε κάνει την προφητεία του. ’λλωστε δεν ήταν δύσκολο να επαληθευθεί, διότι ο ίδιος φρόντισε να καθορίσει τις προοπτικές του τόπου. Είχε πει λοιπόν ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε όλοι γκαρσόνια.

Τα σημερινά γεγονότα τον επαληθεύουν στο ακέραιο. Πράγματι, όπως ανακοινώθηκε, ανοίγουν εκατοντάδες μπαρ, καφέ, εστιατόρια και σουβλατζίδικα, πολλά από τα οποία, μετά από λίγο καιρό κλείνουν. Και τα πρόωρα αυτά λουκέτα  αναφέρπνται και αυτά στη σχετική στατιστική. Το συμπέρασμα είναι ότι έτσι όπως καταντήσαμε, η πιο άμεσης απόδοσης επένδυση είναι στην εστίαση. Που σημαίνει ότι όντως γίναμε γκαρσόνια.

Αυτη βεβαίως η επιχειρηματική εξέλιξη όσων είναι αναγκασμένοι να κάνουν κάτι για να επιβιώσουν δεν συνιστά ενίσχυση της παραγωγικής δομής της χώρας. Πράγματι αν κατηφορίσει κανείς την οδό Κολοκοτρώνη στην Αθήνα και φτάσει μέχρι την Αιόλου θα δει ότι όλοι οι δρόμοι είναι γεμάτοι από καλαίσθητα, είναι η αλήθεια, μπαρ και καφέ, τα οποία είναι γεμάτα και τις καθημερινές. Το ότι είναι γεμάτα δεν αποτελεί και ένδειξη ότι το επιχειρηματικό τους μέλλον είναι λαμπρό. Γι’ αυτό άλλωστε πολλά από αυτά κλείνουν. Ο λόγος προφανής. Τις καθημερινές δεν γεμίζουν από αυτούς που εργάζονται βεβαίως αλλά από αυτούς που έχουν ελεύθερο χρόνο. Ποιοι είναι αυτοί; Συνταξιούχοι, οι οποίοι δεν έχουν και τη δυνατότητα να τα συντηρούν με καθημερινή παρουσία, αφού πλέον κάθε συνταξιούχος, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές, μετράει το κάθε ευρώ. Είναι φοιτητές –και εν δυνάμει άνεργοι, αν συνεχισθεί η ίδια κατάσταση- που ζουν από το χαρτζιλίκι που βγαίνει από το υστέρημα πλέον της οικογένειας. Είναι κάποιοι φτωχοπρόδρομοι καλλιτέχνες, Και βεβαίως άνεργοι, που στην καλυτερη περίπτωση να ανήκουν σε γονείς που μπορούν να τους χαρτζιλικώνουν, ή άνεργοι που απολύθηκαν και πήραν κάποια αποζημίωση, την οποίαν ξεκοκαλίζουν σιγά σιγά.

Αυτή η πελατεία δεν μπορεί να συντηρήσει το είδος των επιχειρήσεων εστίασης που ανοίγουν συνεχώς και που θεωρούνται ότι ανήκουν στις τουριστικές επιχειρήσεις. Τέτοιος τομέας όμως είναι θνησιγενής. Και αυτό διότι οι συγκεκριμένοι ημερήσιοι καταναλωτές έχουν το συγκεκριμένο βαλάντιο που προαναφέρθηκε και, προφανώς, δεν ανήκουν στους 20.000-30.000 στην πρωτεύουσα των 4 εκατομμυρίων–και αν είναι τόσοι- που εξακολουθούν να έχουν «λίπος» στην άκρη ή είναι λεφτάδες και συντηρούν τα ξενυχτάδικα.

Αν αυτή είναι η παραγωγική προοπτική της χώρας, μάλλον πρόκειται για προοπτική όχι αισιόδοξη. Καλές αυτού του είδους οι επενδύσεις για να βγάλει κανένα μεροκάματο κανένας πιτσιρικάς, δουλεύομντας ως γκαρσόνι και κάποιο καλό εισόδημα ο επιχειρηματίας –με ημερομηνία λήξεως βεβαίως- αλλά δεν είναι οι επενδύσεις που θέλουμε. Προφανώς υπάρχει λόγος που δεν είμαστε ελκυστικοί για άλλου είδους επενδύσεις. Ακόμη τουλάχιστον...