του Νίκου Σίμου
Το ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο αποτυγχάνει. Με άλλα λόγια περισσότερο ως ΕΟΚ συμπεριφέρεται η ΕΕ παρά ως Ένωση. Σε τελευταία ανάλυση ίσως θα ήταν σκοπιμότερη η παραμονή της Ευρώπης σε συνθήκες Οικονομικής Κοινότητας, παρά το σημερινό εξάμβλωμα που οδήγησε και στη δημιουργία της ευρωζώνης με το κοινό νόμισμα.
Είναι βεβαίως κοινός τόπος να επαναλάβουμε ότι ένα κοινό νόμισμα σε μία ομοσπονδία κρατών δεν μπορεί να σταθεί αν δεν έχουν προηγηθεί  στοιχειώδη πράγματα. Όπως η κατά το δυνατόν σύγκλιση των οικονομιών των κρατών που συμμετέχουν, ένας κατά το μάλλον και ήττον περιορισμός των δημοσιονομικών αποκλίσεων της μίας χώρας από την άλλη και, επειδή αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό, μία οικονομική διακυβέρνηση, όπου τα ομόσπονδα κράτη μπορεί να διατηρούν την δημοσιονομική τους αυτοτέλεια μέχρις ενός σημείου, αλλά θα υπάρχει ένας ομοσπονδιακός προϋπολογισμός που θα προβαίνει σε ανακατανομές πόρων κατά τρόπο που οι δημοσιονομικές ανωμαλίες κάποιων κρατών να αμβλύνονται. Και βεβαίως να υπάρχει μία Κεντρική Τράπεζα που να μπορεί να παίζει το ρόλο της ως τέτοια. Και να δανείζει τα κράτη αλλά και να «κόβει μονέδα» όταν η ευρωπαϊκή αγορά θα ασφυκτιά από έλλειψη ρευστότητας.
Ο παραπάνω τρόπος λειτουργίας μίας ομοσπονδίας υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν δεν λειτουργούσε έτσι η ομοσπονδιακή Οικονομία των ΗΠΑ αρκετές Πολιτείες με πρώτη και καλύτερη την καταχρεωμένη Καλιφόρνια θα είχαν παύσει να υπάρχουν. Επομένως το ερώτημα είναι γιατί αρνείται η Γερμανία να κάνει αυτό που η ίδια πράττει στο εσωτερικό της, αφού ορισμένα κρατίδια της γερμανικής ομοσπονδίας έχουν μεγαλύτερη χρέη από την Ελλάδα!
Με την επιμονή της αυτή η Γερμανία  επιδιώκει να διευρύνει την κυριαρχία της στην Ευρώπη, ως η ισχυρότερη οικονομία. Πόσο όμως μία τέτοια κυριαρχία μπορεί να διατηρηθεί όταν ο περίγυρος της Γερμανίας -στον οποίο βασίζει και τις εξαγωγές της- καταρρέει; Αποσκοπεί, επομένως, σε διάλυση της σημερινής μορφής της Ε.Ε.  με τη διαμόρφωση μίας άλλης Ένωσης όπου θα υπάρχουν μόνο τα ισχυρά οικονομικώς κράτη και, επομένως η Ένωση αυτή θα κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μη έχοντας συνεταίρους αλλά, δορυφόρους; Αλλά ακόμη και σε αυτό το σενάριο ποιοι μπορεί να θεωρηθούν οικονομικώς ισχυροί όταν η κρίση τους αγγίζει πλέον όλους; Και όταν τα γερμανικά πλεονάσματα αντιστοιχούν στα ελλείμματα των άλλων, πόσο μπορεί να διατηρηθούν τα πλεονάσματα αυτά, όταν τα μέτρα που επιβάλλονται στους άλλους δεν οδηγούν σε ανάκαμψη για τη μείωση των ελλειμμάτων των χρεωμένων, αλλά σε συνεχείς δανεισμούς τους που αυξάνουν το χρέος τους αλλά δεν μειώνουν τα ελλείμματα; Και επομένως θα σταματήσουν τις γερμανικές εισαγωγές που πλουτίζουν τη χώρα της κ. Μέρκελ;;