Θα περίμενε κάποιος πως πλησιάζοντας προς την ολοκλήρωση των εσωκομματικών διαδικασιών οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ θα έλεγαν κάτι πιο ουσιαστικό για το πώς βλέπουν τα πράγματα στο κόμμα τους και τη χώρα. Αντ’ αυτού, επαναλαμβάνουν διάφορα εντελώς ακατανόητα φληναφήματα περί νεοφιλελευθερισμού -τα ίδια από το ευκλεές και καταδικασμένο παρελθόν τους- και περί σοσιαλισμού. Ακούμε την κ. Αχτσιόγλου να μιλά για «τομή μέσα στη συνέχεια», για μια «μαζική και από τα κάτω κινητοποίηση των πολιτών», για κάποια «συλλογική ευφυΐα του κόμματος».

Ακούμε τον κ. Παππά να μιλά για «διαρκή επίσκεψη στη θεωρία», για «αξιοποίηση της συλλογικής Ιστορίας», για «θεωρητική πρακτική», για «άξονες επικοινωνίας». Όσο για τον κ. Τσακαλώτο, έχει αναδειχθεί σε πρωταθλητή. Αναλύει την παράσταση της «Εκάβης» στην Επίδαυρο για να καταλήξει στους αρχαιολόγους και στο ναυάγιο της Πύλου. Εκδίδει εξίσου λυρικές ανακοινώσεις για την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη. Και καταλήγει σε διάφορες θεωρίες περί… θεωρίας. Κατά τη γνώμη του, η θεωρία είναι… «οδοδείκτης της κοινής προσπάθειας» και… «ευαίσθητος σεισμογράφος όσων αλλάζουν»!

Μιλάει για τον «ρωμαλέο και δημοκρατικό διεθνισμό» και για κάποια «συλλογική διάνοια». Κι έπειτα από όλα αυτά, φυσιολογικά μας εξηγεί πως «το κόμμα της Αριστεράς έχει και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα, είναι σχολείο και εργαστήριο, με τους οδηγούς σπουδών να είναι η θεωρητική μας σκευή»! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για σκόπιμη εσωστρέφεια, προκειμένου να ξεπεραστεί ο σκόπελος της αυτοκριτικής και της κριτικής προς τον πρώην αρχηγό, καθώς προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από αυτόν και τον τοξικό του λόγο. Πολύ πιθανόν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι βασιλιάδες της θεωρητικολογίας, άνθρωποι που εξακολουθούν να λειτουργούν σε μια διαρκή τρικυμία εν κρανίω, όπως ακριβώς τον καιρό που βρίσκονταν στο 3%.

Ωστόσο, αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ. Κάποιος ή κάποια θα εκλεγεί και μετά θα επανέλθουν στην έφοδο προς την εξουσία. Πώς λέμε «από τη θεωρία στην πράξη»;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 21/8