Δεν χρειαζόταν, βέβαια, να παρακολουθήσουμε τις δηλώσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ μετά τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών για να καταλάβουμε πόσο ευκαιριακή ήταν η δήθεν «συνένωση δυνάμεων».

Οι πρώτες τους δηλώσεις ήταν παντελώς πανομοιότυπες: «Να τι κάνει ο προοδευτικός κόσμος όταν ενώνεται», δήλωσε ο κ. Κασσελάκης. Και αμέσως την επομένη -από τη Νέα Υόρκη όλα αυτά- μίλησε για την «πρώτη ήττα του Μητσοτάκη», δηλώνοντας «περήφανος για τον δημοκρατικό κόσμο που έδειξε ότι είμαστε πλειοψηφία». «Σήμερα πετύχαμε μια καθαρή νίκη του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής παράταξης», είπε ο κ. Ανδρουλάκης. Μιλώντας επίσης για την «πρώτη μεγάλη ήττα του κ. Μητσοτάκη».

Τώρα, τι είδους πλειοψηφία είναι ο Κασσελάκης με δήμους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και μια Περιφέρεια από κοινού με ΠΑΣΟΚ, όπου ο υποψήφιος δεν δέχθηκε να τον συναντήσει, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Και τι «καθαρή νίκη» είναι αυτή του κ. Ανδρουλάκη, όταν στην Αθήνα η πραγματική δύναμη του υποψηφίου του ήταν 14%; Και, επιτέλους, τι νόημα έχουν όλα αυτά, όταν μαζί έχουν κερδίσει μια Περιφέρεια -της οποίας ο εκλεγμένος πλέον περιφερειάρχης αρνήθηκε τη στήριξή τους-, ενώ στην Αθήνα ο Μπακογιάννης βρέθηκε αντιμέτωπος με αντιπάλους που συνολικά έφθασαν το 60% και στη Θεσσαλονίκη ο εκλεγμένος δήμαρχος κ. Αγγελούδης ήταν δηλωμένα ανεξάρτητος;

Και για τι είδους «νίκη» και «ρωγμή στη ΝΔ» και «ήττα Μητσοτάκη» και «πλειοψηφία» και «συνένωση των προοδευτικών δυνάμεων» μιλούν όταν από τους 332 δήμους στους 202 κέρδισαν οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας; Για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι την επομένη του δεύτερου γύρου ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διέλυσαν το ευκαιριακό μέτωπό τους, αποδεικνύοντας ότι μοναδικός τους στόχος ήταν «να πέσει η Δεξιά».

Και για το γεγονός ότι επίσης την επομένη ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ για αλαζονεία, με την ευχή «να μην πάμε από την μπλε στην πράσινη αλαζονεία»…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 23/10