Οι αποκαλύψεις Κοντονή σε ζωντανή μετάδοση το πρωί της Πέμπτης για το υπόγειο -πλην ξεκάθαρο- νήμα που ένωνε επί μακρόν την «πρώτη φορά Αριστερά» με την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής τάραξαν τα ήδη τρικυμιώδη νερά στον ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν περιορίζεται ούτε στο περιεχόμενο των καταγγελιών ούτε, φυσικά, στη διαχείριση της συγκεκριμένης κρίσης. Η προαιώνια κατάρα των διασπάσεων της εγχώριας Αριστεράς παίρνει ξανά σάρκα και οστά στην αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς πλέον η καχυποψία παίρνει το πάνω χέρι στην Κουμουνδούρου. Εφεξής, κανείς δεν θα εμπιστεύεται κανέναν και όλοι θα λειτουργούν με κύριο μέλημα να σώσουν το τομάρι τους από πιθανές αποκαλύψεις. ∆ιότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το ποιος θα είναι ο επόμενος Κοντονής.

Η αντίδραση των συντρόφων στην περίπτωση Κοντονή ήταν σχεδόν ενστικτώδης. Επιχειρήθηκε με απόλυτο τρόπο η αποδόμηση όσων είπε, αλλά χωρίς σαφή επιχειρήματα. Ελλείψει άλλοθι, επιστράτευσαν τη συνωμοσιολογία. «Εξυπηρετεί συμφέροντα», έλεγε η ανακοίνωση του ΣΥ-ΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο να τα κατονομάζει. Τι εμποδίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κατονομάσει τα συμφέροντα, ιδίως καθώς θεωρεί ότι δέχεται επίθεση; Πρόκειται για μια δοκιμασμένη και αποδοτική μέχρι σήμερα τακτική. Οι σύντροφοι την ακολούθησαν ήδη από το πρώτο εξάμηνο, όταν αποχώρησαν καταγγέλλοντας διάφορες φίρμες της παράταξης.

Εφεξής, κανείς δεν θα εμπιστεύεται κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ και όλοι θα λειτουργούν με κύριο μέλημα να σώσουν το τομάρι τους από πιθανές αποκαλύψεις

Από τη στυλοβάτη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον παλαίμαχο Παναγιώτη Λαφαζάνη μέχρι τη... μεταγραφή αεροδρομίου, τον Γιάνη Βαρουφάκη. Όσα έλεγαν αποδομήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Το κόμμα τούς ξέχασε εν μία νυκτί. Έφυγαν από το κάδρο, όπως συνέβαινε με τους εκαθαρισθέντες από τις φωτογραφίες την περίοδο του Στάλιν στην ΕΣΣ∆. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Το πρωτόγονο Photoshop φανέρωνε ότι κάτι ακόμα υπήρχε στη φωτογραφία, αλλά όλοι παρίσταναν ότι δεν βλέπουν τίποτε. Τότε, όμως, υπήρχε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας. Όσοι έφευγαν από το μαντρί έμπαιναν αμέσως σε καραντίνα και, κυρίως, όσοι έμεναν αναλάμβαναν δεσμεύσεις για πειθαρχία. Συνέχισαν, λοιπόν, απλώς να διαγράφουν από τα τεφτέρια τους όποιον ξεστράτιζε. Το έπαθε με εμφατικό τρόπο ο Κοτζιάς, όταν κατήγγειλε περίεργες συναλλαγές με τον Καμμένο. «Εκκαθαρίστηκε» με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά απαντήσεις σε όσα κατήγγειλε δεν πήραμε ποτέ. Πριν από αυτόν το έπαθε και ο Πανούσης. Ήταν, όμως, φρέσκια η ηδονή της εξουσίας. Πλέον, δεν το θυμάται σχεδόν κανείς. Η συσσώρευση τέτοιων περιπτώσεων δημιουργούσε, βέβαια, μια φθορά, αλλά η ισχύς της κυβερνητικής εξουσίας ήταν ικανή να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.

Όταν οι πολίτες τούς αφαίρεσαν με εμφατικό τρόπο την εξουσία, ο κίνδυνος της διάλυσης έγινε ορατός. Στον ΣΥΡΙΖΑ συνέχισαν να λειτουργούν με απόλυτη πειθαρχία στις αρχές της προπαγάνδας και της απαξίωσης. Όμως, η συγκεκριμένη μεθοδολογία έγινε πιο δύσκολη στην εφαρμογή της. Οι αποκαλύψεις Καλογρίτσα αντιμετωπίστηκαν με το αντεπιχείρημα «είναι όργανο της Ν.∆. και κουμπάρος-συνεταίρος του Θεοδωρικάκου», αλλά δεν έπεισαν πολλούς. Ακόμα λιγότερους έπεισαν οι απόπειρες να υποβαθμιστεί το θέμα Τσακαλώτου. Βρέθηκε μια συμβιβαστική λύση, αλλά μοιάζει σαν να αντιμετώπισαν το κάταγμα με ένα τσιρότο. Τώρα πλέον η απόπειρα να πείσουν ότι ο Κόντονης λέει απλώς ψέματα δεν πείθει ούτε τους ίδιους. Σοβαρά και ιστορικά στελέχη του κόμματος κουνούν απλώς συγκαταβατικά το κεφάλι. Η ζωή στην Κουμουνδούρου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Με τόση καχυποψία, είναι σαν να ζουν ξανά τις ημέρες της Ανατολικής Γερμανίας. Η εσωκομματική «στάζι» μπορεί να κάνει διαγραφές και εκκαθαρίσεις, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το αποτέλεσμα είναι πενιχρό. Μερικοί, μάλιστα, βλέπουν και το τέλος να έρχεται, αλλά, όπως και στην Ανατολική Γερμανία, κανείς δεν τολμά να το παραδεχτεί...