Και ενώ όλα στον ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσαν παντελώς αδιάφορα μέσα στη θερινή ραστώνη, ένας τριανταπεντάχρονος από το πουθενά ήρθε να προσδώσει σασπένς στη μάχη για τη διαδοχή, η έκβαση της οποίας εθεωρείτο μέχρι προ ημερών δεδομένη.

Η Έφη Αχτσιόγλου φαινόταν να έχει κερδίσει τον αγώνα από τα αποδυτήρια. Δεν μπορεί να εκτιμηθεί εάν ο Στέφανος Κασσελάκης θα την απειλήσει πραγματικά, αλλά ο θόρυβος που έχει δημιουργήσει η αιφνιδιαστική υποψηφιότητά του δεν αφήνει περιθώρια στο θηλυκό φαβορί να εφησυχάσει. Είναι ενδεικτικό ότι στην Κουμουνδούρου επικρατεί μια ιδιότυπη σύγχυση. Από τη μία πλευρά, πολλοί έχουν ενοχληθεί με το «θράσος» του εξ Αμερικής αλεξιπτωτιστή, αλλά, από την άλλη, το μεταμοντέρνο προφίλ του και η επαγγελία μιας ριζικής ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ έχει τροφοδοτήσει με προσδοκίες κύκλους της «δικαιωματικής» Αριστεράς.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο αγώνας για τη διαδοχή του Αλέξη Τσίπρα προσλαμβάνει πλέον μια άλλη τροπή, αλλάζοντας και τα μέχρι τώρα δεδομένα αλλά και το ιδεολογικό πλαίσιο. Μέχρι τώρα η Έφη Αχτσιόγλου δεν είχε απειλητικό αντίπαλο, τώρα φαίνεται πως απέκτησε. Πολλά θα κριθούν από τη στάση που θα τηρήσει από το παρασκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος και έφερε από την Αμερική τον Στέφανο Κασσελάκη και τον τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Η είσοδός του στον στίβο είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή από επικοινωνιακής απόψεως.

Η οσμή του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος είναι έντονη στον λόγο αλλά κυρίως στο ύφος του νέου υποψηφίου, αν και είναι δύο τόνους πιο ριζοσπαστικός για να ταιριάξει στο ιθαγενές κοινό. Ο ίδιος χαρακτήρισε στο βιντεάκι την υποψηφιότητά του ριζοσπαστική και όχι μόνο επειδή ο ίδιος είναι δεδηλωμένος gay. Και μόνο η πρότασή του να καταργηθεί η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και να πάμε σε αποκλειστικά επαγγελματικό στρατό, σε μία χώρα η οποία αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες ευθεία και άμεση απειλή από την Τουρκία, καταδεικνύει ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πραγματικά «αλεξιπτωτιστής» από πολιτικής απόψεως. Η Έφη Αχτσιόγλου απέφευγε επιμελώς μέχρι τώρα να καταθέσει συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, εκτιμώντας ότι είχε σίγουρη τη νίκη από τις παρασκηνιακές ζυμώσεις που της είχαν εξασφαλίσει ευρεία κομματική στήριξη. Δεν είναι σαφές εάν το απέφευγε επειδή ουσιαστικά δεν είχε να πει τίποτα καινοτόμο, ή επειδή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει κάποια από τις διαφορετικές εσωκομματικές τάσεις που έχουν ταχθεί υπέρ της υποψηφιότητάς της. Πιθανώς ισχύουν και τα δύο.

Ο Στέφανος Κασσελάκης όχι μόνο δεν υποβαθμίζει την ενασχόλησή του με τη ναυτιλία αλλά και την προτάσσει, «πουλώντας» στη ριζοσπαστική Αριστερά ένα νέο ηγετικό προφίλ, το οποίο ήταν μέχρι πρότινος ασύμβατο με τα ειωθότα της Κουμουνδούρου. Ο εξ Αμερικής υποψήφιος μπορεί να διαψεύδει σχέσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά είναι δεδομένη η σχέση του με τον πρόεδρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ο οποίος και του παραχώρησε υποτροφία για να σπουδάσει. Δεν είναι αυτό, ωστόσο, το μόνο καινοφανές σ’ αυτή την υπόθεση. Παλαιότερα, δημοσιογράφοι ασκούσαμε κριτική στη νοοτροπία των κομμάτων, ειδικά της Αριστεράς, να προωθούν σε ηγετικές θέσεις στελέχη με κριτήριο τα «κομματικά ένσημά» τους. Ας μην πάμε, όμως, από τη μία άκρη στην άλλη, από τα «παιδιά του κομματικού σωλήνα», που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στην αγορά, σε κοινωνικά στελέχη που δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία κομματικών διαδικασιών.

Δεν γνωρίζω τον Στέφανο Κασσελάκη και ως εκ τούτου δεν μπορώ να τον κρίνω παρά μόνο από αυτά που λέει και κάνει. Ίσως είμαι παλιομοδίτης, αλλά το να διεκδικήσει την ηγεσία ενός κόμματος ένα άτομο το οποίο δεν γνωρίζω εάν πρόλαβε καν να γίνει μέλος του το θεωρώ πολιτική ύβριν. Έχουν περάσει αιώνες από τότε που στην Ευρώπη όριζαν στον θρόνο χωρών πρίγκιπες γνωστών δυναστειών. Το μόνο για το οποίο δεν έχω αντίλογο είναι το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα έχουμε ήδη δει τη «στέψη» τριών «πριγκίπων» από εγχώριες πολιτικές δυναστείες, ο εξ Αμερικής «αλεξιπτωτιστής» μάς μυρίζει...

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/8