Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την πορεία του επί δεκαετίες στην ενεργό πολιτική γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα τώρα που δεν είναι πλέον ανάμεσα μας. Πολλοί ασχολούνται σήμερα ξανά με όσα είχε πει από το 1994 για αυτά που επρόκειτο να συμβούν στην Ελληνική οικονομία προειδοποιώντας ακόμα και για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Θυμούνται τις ζοφερές προβλέψεις του που τον έκαναν στόχο επιθέσεων όχι μόνο από άλλους πολιτικούς χώρους αλλά ακόμα και μέσα από το κόμμα που υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις. Αναλογίζονται πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα της χώρας αν δεν σταματούσε , όπως σταμάτησε, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του.

Υπάρχει όμως και μία ακόμα σημαντική πτυχή που αναδεικνύει την οξυδέρκεια με την οποία πορεύτηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Ο πρώην πρωθυπουργός είχε πολλούς φίλους και πολλούς αντιπάλους, όπως κάθε πολιτικός με «γωνίες» που λέει την άποψη του χωρίς να υπολογίζει το κόστος.

Ήταν πάντοτε εχθρός της δημαγωγίας και του λαϊκισμού. Ήταν όμως ταυτόχρονα ένας ευφυής και αποτελεσματικός άνθρωπος που κατάφερνε να φέρει κοντά πρόσωπα με απόψεις διαφορετικές. Το έδειξε όταν κατάφερε να εκλεγεί θριαμβευτικά αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας - λίγα μόλις χρόνια μετά την ένταξη του στο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή -και να κερδίσει στην εσωκομματική αναμέτρηση τον «γηγενή» Κωστή Στεφανόπουλο . Δεν έμεινε όμως στις «δάφνες» εκείνης της νίκης του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Έξυπνος και διορατικός αντιλήφθηκε ότι σε μια χώρα με κεντροαριστερή πλειοψηφία, για να κερδίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου που έχτιζε μεθοδικά ένα μεγάλο κομματικό κράτος, έπρεπε να ενώσει όσο περισσότερες δυνάμεις μπορούσε. Απευθύνθηκε λοιπόν στο μυαλό και την καρδιά ενός ευρύτερου ακροατηρίου και συγκέντρωσε στη Νέα Δημοκρατία πρόσωπα «από τις παρυφές της Αριστεράς μέχρι τις παρυφές της Ακροδεξιάς». Αυτό δηλαδή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρούσε ότι αποτελεί τον ζωτικό χώρο όλης της παράταξης που εξέφραζε η Νέα Δημοκρατία.

Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να προσεγγίσει εκλογικά ποσοστά που με εξαίρεση την συγκυρία του 1974 ουδέποτε είχε καταφέρει να συγκεντρώσει κόμμα της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα ως τότε . Έκανε ταυτόχρονα κι ένα ακόμα σημαντικό πράγμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τότε. Δεν κέρδισε μόνο την ψήφο αλλά και την καρδιά των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Εκείνος που κάποιοι υποτιμητικά τον αποκαλούσαν «σώγαμπρο».

Την ίδια ώρα που κατάφερνε να ενώσει την παράταξη έτεινε χείρα φιλίας προς τα Αριστερά πετυχαίνοντας κάτι που φάνταζε ως τότε αδιανόητο: Την κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης με τη συμμετοχή της Κεντροδεξιάς και της Αριστεράς. Χωρίς να απεμπολήσει αρχές και αξίες του πολιτικού χώρου που ηγείτο. Χωρίς να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες προκειμένου να πετύχει τους στόχους του. Χρησιμοποιώντας την σκληρή γλώσσα της αλήθειας.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατάφερε να γιγαντώσει την παράταξη αλλά και να την οδηγήσει σε συνεργασία με τον ιδεολογικό αντίπαλο αποτελεί μάθημα για τους πολιτικούς του σήμερα σε όποιο χώρο κι αν κινούνται. Και η καλύτερη απάντηση σε όσους θεωρούν «ηγέτη» όποιον χαϊδεύει αυτιά και λέει μόνο όσα οι ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν. Ειδικά σήμερα, που ο τόπος περνά μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολιτευτικής ιστορίας του.