Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Νέας Δημοκρατίας θυμούνται με βεβαιότητα δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το κόμμα μεγάλωνε και κέρδιζε εκλογικές αναμετρήσεις όταν είχε την δυνατότητα να αγκαλιάσει όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια πολιτών ,ανεξάρτητα από στενές ιδεολογικές αναφορές, πάντα στο πλαίσιο του πατριωτικού κοινωνικού φιλελευθερισμού . Και δεύτερον ότι ο εκάστοτε αρχηγός εκτός από ενωτικός ήταν-κυρίως-αυθεντικός.

Αυτό έγινε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αυτό με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αυτό και με τον Κώστα Καραμανλή. Και οι τρεις ήταν , με τον τρόπο του ο καθένας- ενωτικοί και αυθεντικοί. Μεγάλωσαν την παράταξη και-στο μέτρο του δυνατού για έναν πολιτικό-η δημόσια παρουσία τους αναδείκνυε χωρίς φτασίδια και επικοινωνιακά τεχνάσματα, όλα τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα τους.

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν έχει παρά να επιλέξει τον συγκεκριμένο δρόμο. Η παράταξη που αποκαλείται Κεντροδεξιά είναι ιστορική και μεγάλη. Κουβαλάει εμβληματικές επιτυχίες όπως η αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 και η ένταξη στην Ευρωπαϊκή οικογένεια αργότερα παρά τον λυσσαλέο πόλεμο από αριστερά της.

Αν και πολιτικά η Κεντροδεξιά δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ απόλυτη πλειοψηφία στην χώρα μας κατάφερε να κυβερνήσει για μεγάλες περιόδους καθώς συντάχθηκαν κατά καιρούς μαζί της ευρύτατα λαϊκά στρώματα που την εμπιστεύθηκαν. Κι αυτήν και ορισμένους από τους ηγέτες της.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέχθηκε να ηγηθεί της παρατάξεως στην δυσκολότερη ίσως περίοδο γι αυτήν από την μεταπολίτευση και μετά. Σε ένα κόμμα φθαρμένο για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Και με έναν αντίπαλο όπως ο Αλέξης Τσίπρας άφθαρτο και ασφαλώς επικοινωνιακά χαρισματικό.

Ο Μητσοτάκης κέρδισε απρόσμενα μια εσωκομματική μάχη κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και τους συσχετισμούς. Γιατί αυτοί που συμμετείχαν στην εσωκομματική διαδικασία έκριναν στην πλειοψηφία τους ότι διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη που μπορεί να ενώσει , να συσπειρώσει και να οδηγήσει αρχικά την παράταξη και στη συνέχεια την χώρα στο δρόμο που πραγματικά της αξίζει.

Αυτό πρέπει να αφεθεί να κάνει το επόμενο διάστημα με τον τρόπο που ο ίδιος ξέρει. Εμπιστευόμενος τις δυνάμεις του και την προσωπική κρίση του, που τον ανάδειξαν επί σειρά ετών πρώτο βουλευτή στην Β΄ Αθηνών και στη συνέχεια ηγέτη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Οι συνεργάτες ασφαλώς είναι πολύτιμοι σε κάθε πολιτικό πρόσωπο. Τα επικοινωνιακά επιτελεία απαραίτητα στην εποχή που ζούμε. Αλλά τα επιτελεία συχνά προσπαθούν να δημιουργήσουν μια εικόνα η οποία δεν ανταποκρίνεται στο πρόσωπο. Κι αυτό, στην εποχή της αστραπιαίας πληροφόρησης και της τρομακτικής δύναμης της εικόνας φαίνεται.

Ενωτικός και αληθινός πρέπει να είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να μετατρέψει το δημοσκοπικό προβάδισμά της Νέας Δημοκρατία σε ρεύμα νίκης. Να πορευτεί δίπλα στους πολίτες όπως κάνει καιρό τώρα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Και να μην διστάσει, ότι θεωρεί πως φρενάρει την πορεία της παράταξης προς τη νίκη αυτή, να το αφήσει πίσω. Όπως έκαναν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 και μετά.