Ο όρος «γενιά της µεταπολίτευσης», οικείος και προσφιλής κάποτε, παρέπεµπε σε θετικές νοηµατοδοτήσεις. Υπέκρυπτε, δε, ωραιότητα και ηρωισµό. Ήταν, βλέπετε, το Πολυτεχνείο, πέριξ του οποίου εντέλει χώρεσαν εκατοµµύρια Ελλήνων... Άλλωστε, η νίκη έχει πολλούς πατέρες, σύµφωνα µε το σοφό ρητορικό σχήµα. Η γενιά αυτή είχε νικήσει και έτσι κυριάρχησε για τέσσερις δεκαετίες στην πολιτική σκηνή.

Γι' αυτό και, κουρασµένοι πλέον, πολλοί εφηµεριδογράφοι εισήγαγαν αγωνιωδώς τη, λανθασµένη κατά τη γνώµη µου, άποψη περί δήθεν τέλους της µεταπολίτευσης. Σαν το τέλος της Ιστορίας που µας… υποσχέθηκε κάποτε ο διανοητής. Το τέλος δεν ήλθε και, προσωπικά, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να αγωνιούµε επ' αυτού, εκτός εάν, εξορκίζοντάς τη, νοµίζουµε ότι θα εξαφανιστούν µαζί της και τα στραβά που έφερε µαζί µε τα πολλά καλά.

Η γενιά της µεταπολίτευσης ήταν κυρίως γενιά της αντιπολίτευσης. Απέναντι σε εξουσίες και συστήµατα ωφελιµισµού, µακριά από τα υλικά αγαθά, αγκαλιά µε την καινή διαθήκη των Μαρξ και Ένγκελς ή βαδίζοντας στον τρίτο δρόµο του σοσιαλισµού και στα µονοπάτια του κινήµατος των αδεσµεύτων. Περιστέρια και ειρηνικές διαδηλώσεις, Ίντιρα Γκάντι και Λατινοαµερικανοί ηγέτες, Ανδρέας Παπανδρέου και Μουαµάρ Καντάφι, ένα πράγµα όλοι και µια γροθιά, που θα διέλυε το κατεστηµένο. Τα όνειρα απεδείχθησαν εφιάλτες.

Οι περισσότεροι ηγέτες, λαοπλάνοι ή δικτάτορες. Η πορεία στην αµερικανική πρεσβεία και το γκρέµισµα του αγάλµατος Τρούµαν, στην ατζέντα συνεχών διαδηλώσεων, που επιβεβαίωναν το µοτίβο µιας αντισυστηµικής συµπεριφοράς. Και ήλθε η εποχή που η γενιά της αντιπολίτευσης µετετράπη σε γενιά της συµπολίτευσης. Στην αρχή κατά µονάδες, ένας-ένας έµπαιναν στα συστηµικά κόµµατα, ασκούσαν εξουσία, εκτελούσαν εντολές ανωτέρων, τους οποίους κάποτε λοιδορούσαν, και βολεύονταν σε θέσεις κρατικών ή υπερκρατικών οργανισµών µε παχυλές αµοιβές.

Η τελευταία γενιά της αντιπολίτευσης, αυτή που γεννήθηκε ακριβώς στην αρχή της µεταπολίτευσης, ανέλαβε να µας κυβερνήσει πριν από τρία χρόνια. Συνέχισε αυτό που ήξερε καλά, ακόµη και ενώ ήταν ήδη στην εξουσία. Να αντιπολιτεύεται… το άλλο της µισό, που κυβερνούσε, λαµβάνοντας αποφάσεις που ουδεµία σχέση είχαν πλέον µε όσα διεκήρυτταν παλαιότερα. Τίποτε δεν έµεινε όρθιο.

Ούτε λίθος επί λίθου ή, για να καταλαβαινόµαστε καλύτερα, ούτε συνταξιούχος µε αξιοπρεπή σύνταξη, µισθωτός µε αξιοπρεπή µισθό και εργαζόµενος µε εργασία. Η µαντάµ έγινε κυρία, η τρόικα θεσµός και το µνηµόνιο αναγκαίο κακό. Και ενώ ο επικεφαλής της γενιάς της αντιπολίτευσης συµβιβάστηκε, κατανοώντας µάλλον το ουτοπικό των παιδικών του αιτηµάτων, οι συν αυτώ συνεχίζουν τα συνθήµατα εναντίον της πολιτικής που οι ίδιοι ακολουθούν. Κραυγαλέο παράδειγµα της εβδοµάδας που πέρασε οι «53» και ο υπουργός Οικονοµικών, που είναι ινστρούχτοράς τους. Ω της παραφροσύνης, που ψάλλουν και τη Μεγάλη Εβδοµάδα.

Επιπλέον, αρωγός στην κριτική προς την κυβέρνηση για µια ακόµη φορά και ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης. Της ίδιας γενιάς της διαρκούς αντιπολίτευσης κι αυτός, αποδόµησε το αισιόδοξο µήνυµα του πρωθυπουργού από το Καστελλόριζο, πως οσονούπω µας βγάζει από τα µνηµόνια. ∆εν υπάρχει κάτι για να πανηγυρίζουµε, αλλά πολλά για να λυπόµαστε, είπε συµπληρώνοντας την τέλεια εικόνα της κυβερνητικής Βαβέλ. Σαφή δείγµατα αυτά µιας πολιτικής συµπεριφοράς η οποία θα επανέλθει δριµύτερη στον παραλογισµό της στείρας αντιπολίτευσης, µόλις ξαναβρεθούν σε αυτή µετά τις προσεχείς εκλογές.