Το «νέο» που πρέσβευε τα 2014 η φιλόδοξη - όχι απλά να κυβερνήσει, αλλά να εξουσιάσει- Αριστερά, έχει πλέον… γεράσει πριν την ώρα του. Το εντυπωσιακό είναι πως, ενώ η σχεδόν πενταετής διακυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ παρείχε πλήθος κρουσμάτων αντίφασης μεταξύ ιδεολογικών προεκλογικών συνθημάτων και μετεκλογικών κυβιστήσεων, είναι η πρώτη μετακυβερνητική αντιπολιτευόμενη περίοδος της Αριστεράς αυτή που προσφέρει κατά ριπάς τα μνημεία υποκρισίας και μιας… ανατριχιαστικά οπισθοδρομικής θεώρησης των πραγμάτων.

Υποκρισία Νο1: Η ευκολία με την οποία ανάγεται σε μείζον ηθικό –έως και ποινικό- εξάμβλωμα, ένα (ομολογουμένως ανόητο ως έμπνευση πολιτικού ακτιβισμού) barbeque που μπορεί να θίξει τις ευαισθησίες μουσουλμάνων μεταναστών, καθίσταται μνημείο υποκρισίας εν συγκρίσει με την πλήρη πολιτική κάλυψη και υποστήριξη κάθε χλευάζοντος το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, με αλησμόνητο παράδειγμα εκείνο του sosialmediaκού «γέροντος παστιτσίου».

Υποκρισία Νο2: Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ανασύρει από το… σεντούκι τον σκληροπυρηνικό αντιαμερικανισμό του, δια της συμμετοχής στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία όλων εκείνων –πρώην πρωθυπουργού και πρώην υπουργών- που χόρευαν στον ρυθμό των αμερικανικών drums επί 4,5 χρόνια, συνιστά μνημείο υποκρισίας που αναδείχθηκε (προς τιμήν τους) πρωτίστως από Αριστερούς.

Υποκρισία Νο3: Η εξωφρενική αντίληψη ότι «ένας βιασμός ανηλίκου ανά εξάμηνο» δεν συνιστά δα και κάτι τραγικό, που εκφράσθηκε σε μια προσπάθεια… υποβάθμισης της ανησυχίας για την ποιοτική σύσταση των πληθυσμών παράτυπων μεταναστών που συνωστίζονται στα ελληνικά νησιά, υπερβαίνει προφανώς ακόμα και αυτά τα όρια της υποκρισίας, συγκρινόμενη με την –προφανώς επιλεκτική- επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ επί θεμάτων προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Υποκρισία Νο4: Οι προσπάθειες εξωραϊσμού της επαπειλούμενης βίας και τρομοκρατίας που κυοφορούνται σε υπόγεια –κακώς εννοούμενων- πανεπιστημιακών… δήθεν ασύλων και σε ταράτσες των Εξαρχείων, με προσεγγίσεις του τύπου «τι αδίκημα διαπράττει όποιος κουβαλά μια μολότοφ», ή «τα κομμάτια μαρμάρου ήταν από ανακαίνιση», εν συγκρίσει με την ευκολία λήθης των νεκρών της Marfin, συνιστούν ένα επαλαμβανόμενο και πολλαπλό κρούσμα υποκρισίας.

Υποκρισία Νο5: Η τοποθέτηση της Ρένας Δούρου σε ρόλο τομεάρχη κλιματικής αλλαγής, για προφανείς λόγους, δεν αποτελεί απλώς υποκρισία, αλλά… trolling σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.

Πόσο «προοδευτικά» είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα κυβερνητικά και… μετακυβερνητικά λεχθέντα και πεπραγμένα, που θα χρειάζονταν μεγάλο «κατεβατό» για να παρατεθούν;

Προσωπικά θεωρώ πως ο «προοδευτικός» άνθρωπος, είναι πνευματικά καλλιεργημένος, είτε Αριστερός, είτε Δεξιός, είτε Κεντρώος, είτε …Αστροναύτης, αλλά ας το αφήσω αυτό για αργότερα. Το δεύτερο, στο οποίο θεωρώ ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε, είναι πως η πνευματική καλλιέργεια, δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με αυτό που λέμε μόρφωση, με την έννοια της πρόσληψης γνώσεων μέσω της εκπαίδευσης. Ας συμφωνήσουμε κατ` αρχήν, πως η χρήση του όρου «προοδευτικός», όπως τον …ανεμίζει η σύγχρονη Αριστερά, εμπεριέχει ως έναν βαθμό και μια συνωνυμία με την πνευματική καλλιέργεια, που οπλίζει τον «προοδευτικό» άνθρωπο με ανώτερες αξίες και τον ωθεί προς ανώτερα επίπεδα διανόησης.

Όμως, κατ` εμέ, ο καλλιεργημένος άνθρωπος, είτε μορφωμένος, είτε αμόρφωτος (είτε δεξιός, είτε αριστερός, είτε κεντρώος), έχει πέντε βασικά συστατικά στον χαρακτήρα του.

1ον ΣΕΒΑΣΜΟ – Για τους άλλους, για τη χτισμένη με τιμιότητα περιουσία των άλλων, για τις απόψεις των άλλων, για τα βιώματα των άλλων ανθρώπων.

2ον ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ - Διότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι νόμοι είναι απαραίτητοι για την οργάνωση και εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.

3ον ΑΙΣΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ – Αυτό που μας ωθεί στις αναγκαίες εξαιρέσεις από το γράμμα του νόμου.

4ον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ – Αυτό που κινεί την αλληλεγγύη μας και μας ωθεί να βοηθούμε όσους δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους.

5ον ΚΡΙΣΗ – Που καθιστά διακριτά τα όρια όλων των προηγούμενων (ακόμα και το Σύνταγμα έχει μια ακροτελεύτια διάταξη), τις συνέπειες των επιλογών και το θεμιτό από το αθέμιτο. Αλλά προς κάθε κατεύθυνση…

Eπιπλέον, ο προοδευτικός άνθρωπος, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, αντέχει τον διάλογο και εκ φύσεως απαντά σε επιχειρήματα με επιχειρήματα, αντί να αναζητά καταφύγιο σε «ετικέτες».

Λυπάμαι, αλλά δυσκολεύομαι να εντοπίσω τον παραπάνω συνδυασμό στη σύγχρονη «προοδευτική» σκέψη όπως εκφράζεται πολιτικά –κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ- εντός του σημερινού πολιτικού φάσματος, πόσο μάλλον υπό το βάρος… μνημείων υποκρισίας όπως τα προαναφερθέντα στο πρώτο μέρος του παρόντος άρθρου.

Η «πρόοδος» όσων μέσω αυτής επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικά μέσω αυτού του όρου, αρχίζει να γεμίζει άσχημες ρυτίδες… Αρχίζει να οπισθοδρομεί όλο και πιο εμφανώς προς, αντιλήψεις από άλλα μέρη και εποχές, ανθρώπων που υπήρξαν εμπνευστές της σύγχρονης Αριστεράς, και είχαν την ευκαιρία της μακράς άσκησης εξουσίας. Κάτω από την οποία βέβαια, οι φιλικά προσκείμενοι στην Αριστερή Εξουσία, ήταν οι «προοδευτικοί», ενώ οι άλλοι, οι μη «προοδευτικοί», ήταν νεκροί, ή εκτοπισμένοι, ή …αναποφάσιστοι ανάμεσα στα δύο.

Και λογικά θα αναρωτηθείς αγαπητέ αναγνώστη: «Κάτσε ρε φίλε… Δηλαδή, ο Δεξιός ολοκληρωτισμός τι έκανε; Το ίδιο δεν έκανε;» Απολύτως δεκτή η ένσταση. Το ίδιο ακριβώς έκανε. Συμφωνούμε λοιπόν, πως η φασίζουσα Αριστερά και η φασίζουσα Δεξιά είναι δίδυμες αδερφούλες.

Για να καταλήξω, σε εκείνο που αποδίδεται στον προσφιλή (ναι, και στους «Δεξιούς») αείμνηστο Τζιμάκο Πανούση: ότι δηλαδή, «ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά νοοτροπία».

Μια νοοτροπία, θα προσθέσω, που εδράζεται στο απλούστερο των κριτηρίων για την θεώρηση κάθε πράξης, σκέψης, η δήλωσης: «δύο μέτρα και σταθμά».

Όσο όμως η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να δίνει στέγη και θαλπωρή σε τέτοιες νοοτροπίες, στερεί από την Ελλάδα ένα σημαντικό ζητούμενο: την πραγματικά στιβαρή αντιπολίτευση που χρειάζεται απέναντί της μια ισχυρή κυβέρνηση, για να μη αισθάνεται ότι είναι παντοδύναμη και ανέλεγκτη…

Σήμερα δυστυχώς, η αντιπολίτευση είναι τόσο προσηλωμένη στον ιδεολογικό της πυρήνα, που χαρίζει όλο το πεδίο ουσιαστικά ελεύθερο, σε μια κυβέρνηση πιο ισχυρή από κάθε άλλη των περασμένων αρκετών ετών…