Αναρωτιούνται δημοσίως οι συνομωσιολόγοι στα social media: Που είναι οι νεκροί; Που είναι τα πλάνα από τις κηδείες; Που είναι οι συνεντεύξεις των θλιμμένων συγγενών; Είτε εδώ στην Ελλάδα, είτε σε άλλες χώρες που μετρούν εκατόμβες...

Συγκαταλέγονται συνήθως οι ίδιοι, σ` εκείνους που περιμένουν πάντα στη γωνία, για να στηλιτεύσουν ως «κοράκια» τους δημοσιογράφους που μεταφέρουν τις εικόνες από την κηδεία κάποιου θύματος εγκληματικής ενέργειας, ή κάποιου αδικοχαμένου ήρωα...

Ενίοτε μπορεί να έχουν και δίκιο, το οποίο βέβαια, χάνουν την ίδια στιγμή που «βουτάνε» αχόρταγα στις ίδιες εικόνες που στηλιτεύουν.

Σήμερα, κατηγορούν τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, επειδή δεν κάνουν αυτό που σε άλλες περιπτώσεις οι ίδιοι καταδίκαζαν. Συχνά βλέπετε, μένει λειψή η εικόνα της Αλήθειας, χωρίς την δημόσια -αδιάκριτη ή συγκινητική- ματιά στην ιδιωτική ζωή που «αποσυντίθεται» κάτω από το βάρος του θανάτου.
Μην ξεγελιέται κανείς λοιπόν.

Τα θύματα είναι αληθινά όσο δεν πάει. Και ίσως -σκεφτείτε εσείς οι συνομωσιολόγοι- οι δημοσιογράφοι (οι πραγματικοί δημοσιογράφοι), δείχνουν μεγαλύτερο σεβασμό στην ανάγκη προστασίας των ζώντων θλιμμένων συγγενών, από ένα πλήθος κριτών που είναι πρόθυμοι να «ρουφήξουν» την θλίψη τους και μετά να τους εξοστρακίσουν σε κάποια κοινωνική Σπιναλόγκα...

Γιατί ξέρετε, υπάρχουν παράγοντες σ` αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε όλοι μαζί στον πλανήτη, που αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες, οι νεκροί είχαν ανέλθει στους 20... Ο Σωτήρης Τσιόρδας, ο αρχιστράτηγος αυτού του πολέμου, ο εθελοντής «εν δυνάμει αποδιοπομπαίος» (αν στραβώσει η εξέλιξη), απέδειξε πως είναι από εκείνους που αισθάνονται το βάρος των ονομάτων, πίσω από τον αριθμό.

Είναι σημαντικό να μην το ξεχνάει κανείς μας: αυτά τα 20 θύματα, έχουν ονόματα. Είναι κάποιος Γιώργος, ένας Γιάννης, πιθανόν κάποια Μαρία, ένας Δημήτρης.... Και έχουν αγαπημένους, που θρηνούν.

Και έχουν αγαπημένους. Για τους οποίους, υπήρξαν Ο Γιώργος, Ο Γιάννης, Η Μαρία, Ο Δημήτρης...
Και είχαν ζωές. Ή μάλλον, ΗΤΑΝ ζωές.
Διότι όλοι μας, δεν έχουμε απλά ζωές. ΕΙΜΑΣΤΕ ζωές.

Είμαστε τα παιδιά εκείνων που κόπιασαν για να μας μεγαλώσουν και να μας αναθρέψουν όσο καλύτερα μπορούσαν. Είμαστε οι φίλοι κάποιων που μοιραζόμαστε κοινές αναμνήσεις, τρέλες... Είμαστε οι άτυχοι ή τυχεροί έρωτες, κάποιων προσώπων.

Οι πομποί και δέκτες της αγάπης έναντι κάποιων άλλων... Είμαστε οι γονείς παιδιών που λαχταράνε να χτίσουν μια ακόμα ανάμνηση μαζί μας, όσο κι εμείς μαζί τους... Είμαστε οι συνάδελφοι εκείνων που μας περιμένουν αύριο να πάμε ξανά στο γραφείο, στο εργοτάξιο, στην εταιρεία, γιατί μας έχουν συνηθίσει ως μέρος της κανονικότητάς τους. Είμαστε εγγόνια, ή είμαστε παππούδες και γιαγάδες, παιδιών που λαχταράνε το Σαββατοκύριακο που θα περάσουνε μαζί μας στο χωριό.

Είμαστε... ΕΙΣΤΕ... όλα αυτά! Και πολύ περισσότερα.

Όλα αυτά αγωνιζόμαστε να προστατέψουμε απέναντι στον κοινό εχθρό, τον αόρατο «θεριστή».
Γι` αυτό, ας έχουμε ως πρώτη νίκη όλων μας αυτό: να μην αφήσουμε τους ανθρώπους να εκφυλιστούν σε απλά νούμερα. Να σκεφτόμαστε, κάθε νέο θύμα, ως μια ΖΩΗ αποτελούμενη από δεκάδες ανθρώπων ή εκατοντάδες ανθρώπων και χιλιάδες αναμνήσεων...

Για να αισθανόμαστε την αξία εκείνων που σώζουμε, μένοντας απλά στο σπίτι...