Είναι προφανές ότι η «χροιά» την οποία δίνει ο επικεφαλής της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για τον αντικαπνιστικό νόμο στην πολιτική για την καθολική εφαρμογή της πλήρους απαγόρευσης του καπνίσματος στους κλειστούς δημοσίους χώρους της χώρας μας είναι εκείνη της καταστολής, του τιμωρητικού «παραδείγματος».

Πράγματι, μία τέτοια «χροιά», η οποία θα συνοδευόταν από την αντίστοιχη δράση των κατασταλτικών και των άλλων ελεγκτικών μηχανισμών, θα είχε νόημα στην περίπτωση κατά την οποία μία αντικοινωνική συμπεριφορά, εν προκειμένου το ανεξέλεγκτο κάπνισμα ακόμη και σε κλειστούς δημοσίους χώρους, θα ήταν κοινωνική συνήθεια, η οποία θα έτεινε επικινδύνως να καταστεί η κυρίαρχη.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν μία τέτοια αντικοινωνική συμπεριφορά, εν προκειμένω, δηλαδή, το ανεξέλεγκτο κάπνισμα, είναι ήδη η κυρίαρχη κοινωνική συμπεριφορά στην χώρα;

Μπορεί να φανταστεί κανείς μία Ελληνική Αστυνομία να θέτει ως μία από τις προτεραιότητές της την πιστή εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου και να διατάξει με τέτοιον τρόπο τις δυνάμεις της, ώστε η ίδια να καταστεί ο παράγοντας εκείνος ο οποίος θα μεταβάλλει την ίδια την κοινωνική συμπεριφορά που καταδιώκει; Με τίποτε… Θα ήταν, άλλωστε, και παράλογο και επιζήμιο, σε σχέση με την αντεγκληματική πολιτική, μέρος της οποίας είναι και η Ελληνική Αστυνομία ή/και το Λιμενικό…

Μπορεί επίσης να φανταστεί κανείς ότι υπηρεσίες, οι οποίες αποδείχθηκαν ως ανεπαρκείς στο παρελθόν για τη συγκεκριμένη ελεγκτική δράση, θα καταφέρουν τώρα, σε μία στιγμή, να μεταμορφωθούν σε αποφασιστικούς παράγοντες για την πιστή εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου;

Να σκεφθεί κανείς, μάλιστα, ότι μία από αυτές τις υπηρεσίες, η οποία δεν προσέφερε τίποτε ιδιαίτερο στο παρελθόν στο συγκεκριμένο θέμα, το Σώμα Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας – Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ) εκλείπει πλέον, μετά από την ψήφιση του νέου νόμου για το επιτελικό κράτος.

Έτσι, ο συμβολισμός, τον οποίο εκφράζει το πρόσωπο του επικεφαλής της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για τον αντικαπνιστικό νόμο, ο συμβολισμός, δηλαδή, τον οποίο κινητοποιεί ο αγαπητός σε όλους ομότιμος καθηγητής Φυσιολογίας της Αναπνοής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγιώτης Μπεχράκης, δεν είναι εκείνος τον οποίον έχει ανάγκη σήμερα μία δραστική και πολυδιάστατη πολιτική για την καθολική εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου στη χώρα μας.

Πολλά περισσότερα θα είχε να προσφέρει στην κοινή υπόθεση ο σπουδαίος δήμαρχος της μοναδικής ελεύθερης καπνού πόλης της Ελλάδας, της πόλης των Τρικάλων, ο δήμαρχος Δημήτρης Παπαστεργίου.

Αλλά αυτό είναι μία εντελώς άλλη συζήτηση…