«Η τιμωρία δεν είναι πια της μόδας γιατί δημιουργεί διακρίσεις που για τη δημοκρατική νοοτροπία μας είναι απαράδεκτες. Προτιμούμε μια ανούσια συλλογική ενοχή αντί για μια ουσιαστική ατομική ευθύνη.»

Thomas Szasz, 1920-2012, Ουγγροαμερικανός ψυχίατρος

Όταν ο υπουργός Ναυτιλίας και καθ' ύλην αρμόδιος Παναγιώτης Κουρουμπλής ισχυρίζεται ότι η κινητοποίηση του μηχανισμού ήταν άμεση και αποτελεσματική και έφταιγαν τα θαλάσσια ρεύματα για την τεράστια πετρελαιοκηλίδα που πνίγει την Αττική, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Ο ίδιος αποφάσισε να επιστρέψει από το Λονδίνο τέσσερις μέρες μετά. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν καταδέχθηκε καν να κάνει μια αυτοψία. Όσο για τον αν. υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και ιδρυτικό μέλος των Πράσινων Οικολόγων Γιάννη Τσιρώνη, είπε το αμίμητο, ότι την ευθύνη για την τεράστια ρύπανση την έχει «μια κοινωνία ολόκληρη και μια παγκόσμια οικονομία εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό λόμπι που δεν επιτρέπει να έχουμε επενδύσεις τέτοιες που να προστατεύουμε τις ακτές μας» (ΣΚΑΪ).

Για γέλια και για κλάμματα είναι. Η ελληνική Ριβιέρα καταστρέφεται και οι κυβερνώντες επιλέγουν την τακτική του στρουθοκαμηλισμού, λες και οι πολίτες είναι λωτοφάγοι.

Χώρια η απύθμενη υποκρισία. Πού εξαφανίστηκαν οι πάσης φύσεως οικολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ που σφάζονταν για να αποτρέψουν επενδύσεις όπως είναι της Eldorado στη Χαλκιδική και άλλες διότι απειλούν το περιβάλλον; Γιατί στο παραλιακό μέτωπο που το περικυκλώνει η πετρελαιοκηλίδα δεν πλησίασαν καν;

Για να σοβαρευτούμε! Περιβαλλοντική ευαισθησία α λα καρτ δεν υπάρχει.

Κάποιοι φταίνε για την οικολογική καταστροφή και πρέπει να τιμωρηθούν. Η παραίτηση ενίοτε είναι και μία διέξοδος για να διαφυλάξει η πολιτική την όποια αξιοπρέπεια της έχει απομείνει. Η καραμέλα ότι δεν υπάρχουν ευθύνες και έφταιγε η... κακιά η ώρα, εκτός από ειρωνικά μειδιάματα προκαλεί και απαξία.

Ας το πάρουν αλλιώς οι ανευθυνοϋπεύθυνοι και ας αρχίσουν ζητώντας μια τεράστια συγνώμη.