Οι ηγέτες των μεγάλων αλλαγών συνομιλούν, πέρα και έξω από τους τοίχους των κομμάτων τους, με τους πολίτες. Με αυτούς κλείνουν συμφωνίες πριν απ’ όλα. Εχουν λόγο τολμηρό, απειλητικό, αλλά και ελπιδοφόρο. Μιλούν για το αύριο και τα οράματά τους. Δίνουν ειλικρινείς και τολμηρές υποσχέσεις. Οποιος πιστεύει ότι ο δειλός, στρογγυλός πολιτικός λόγος έχει πέραση σήμερα, αργά ή γρήγορα θα τον καταπιεί η δημαγωγία των λαϊκιστών.

Αυτό που χρειάζεται να μάθουν οι πολίτες είναι το πώς ο νέος πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και θα δημιουργηθεί νέος πλούτος. Με ποιους και με τι θα συγκρουστεί μέσα και έξω από τη χώρα. Γιατί το ζητούμενο είναι να υλοποιηθεί το όραμα για μια άλλη Ελλάδα και πώς θα φτάσουμε εκεί. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό αντιμετωπίζει τη συγκυρία μανιχαϊστικά: άσπρο ή μαύρο. Ο Τζορτζ Οργουελ έλεγε ότι «απαιτείται συνεχής αγώνας για να καταφέρει κανείς να δει αυτό που είναι μπροστά στη μύτη του». Αυτό που βρίσκεται μπροστά στη μύτη των πολιτών είναι ότι η ομιλία από το βήμα της ΔΕΘ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εξόχως σημαντική... Θα το δουν;...

Υπάρχει περίπτωση, ύστερα από όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια έως σήμερα, μια ομιλία πρωθυπουργού να επηρεάσει τους πολίτες ώστε να αρχίσουν να προσδοκούν δειλά το μέλλον και τις προοπτικές που ανοίγονται, να χειροκροτούν «νέα ξεκινήματα», να πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση οραματίζεται «νέα παραγωγικά μοντέλα» και «καινοτόμα εγχειρήματα»;

Αν είναι κρίσιμη η φετινή ΔΕΘ, δεν είναι σε επίπεδο εμπορικών συμφωνιών. Είναι κρίσιμη, γιατί ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει σε σύνοψη τις πολλές αποχρώσεις και τη δυσφορία μιας κοινωνίας καθημαγμένης. Γεμάτης από τα αγεφύρωτα ρήγματα που προκάλεσαν η άγνοια, τα ψέματα, ο καιροσκοπισμός και οι τακτικισμοί του Τσίπρα.

Τα λάφυρα της «ταξικής πολιτικής» του Τσίπρα μοιάζουν με τα κλεμμένα λεφτά. Χάνονται εύκολα και ουδείς κάνει προκοπή με αυτά... Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο πληθυσμός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, δηλαδή στερείται βασικών αγαθών και υπηρεσιών, ανέρχεται στο 31,8%, δηλαδή 3.348.500 άτομα στη χώρα μας. Αντίθετα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υπερασπίστηκε από τη ΔΕΘ μια «ταξική πολιτική» από την ανάποδη. Δηλαδή, την άμεση και ρεαλιστική απόδειξη της διασύνδεσης μεταξύ των εξαγγελιών του και της υπεράσπισης των πιο αδύναμων στρωμάτων και των «νεόπτωχων» της μεσαίας τάξης στο μείγμα των μέτρων που συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμά του.

Από τo «Λεφτά υπάρχουν» μέχρι το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», οι Eλληνες έχουν υποφέρει από ψεύτικες υποσχέσεις. Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τον Σεπτέμβριο του 2016 στη ΔΕΘ έχει παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Αυτό στηρίζεται στην αλλαγή του μείγματος πολιτικής, με λιγότερους φόρους και εισφορές, αλλά και λιγότερες δαπάνες για ένα λιτό και αποτελεσματικό κράτος. Ταυτόχρονα, προτάσσει μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις και επενδύσεις σε ένα πρόγραμμα που αποκαθιστά την εμπιστοσύνη και φέρνει υψηλότερη ανάπτυξη, όπως υποστηρίζει.

Ποιος είναι ο ελέφαντας; Η Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη. Το ελληνικό Δημόσιο οφείλει χρέος ίσο με το 180% του ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, πρέπει να το εξυπηρετεί με τρόπο βιώσιμο και ταυτόχρονα να το περιορίζει, αντλώντας κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές με χαμηλά επιτόκια.

Υπάρχει, επίσης, και ένα βαριά άρρωστο, δήθεν επιχειρηματικό σύστημα, κακομαθημένο από κυβερνήσεις, τράπεζες, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Η κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίσει ότι υπάρχουν και λειτουργούν εκείνοι οι θεσμοί που προφυλάσσουν την υγιή επιχειρηματικότητα και αντιμετωπίζουν το άρρωστο σύστημα. Η λεηλασία επιχειρήσεων και επενδυτών δεν μπορεί να παραμένει έγκλημα χωρίς τιμωρία, όπως το ΜΕΓΑ σκάνδαλο της Folli Follie και της αλυσίδας «Μαρινόπουλος», με 823 καταστήματα, 12.500 μισθωτούς, 1,6 δισ. ευρώ τζίρο και 2.000 προμηθευτές. Και οι δύο εταιρείες είχαν λεηλατηθεί. Και οι τράπεζες –ας το πούμε κομψά– είχαν αποδειχτεί ανίκανες να το εμποδίσουν...