Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο ακούω καθηγητές διεθνολόγους να βεβαιώνουν ότι ο Ερντογάν έχει πέσει στην παγίδα που έστησε ο ίδιος, ότι βαδίζει από ήττα σε ήττα παντού και
οδηγεί την Τουρκία στην καταστροφή, θεωρώ ότι βρίσκονται σε παράκρουση. Και όταν ακούω για τα βαρυσήμαντα μηνύματα που δήθεν στέλνονται στον Ερντογάν από τους πάντες, ευλόγως διερωτάται ο καθείς το γιατί... οι κυρώσεις που για μήνες επεξεργάστηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αστείες, αφορούν λίγα φυσικά πρόσωπα και κάποιες εταιρείες και όχι τον επιδρομέα, δηλαδή τη «νέα Τουρκία» του Ερντογάν, ούτε καν επιβάλλονται άμεσα.

Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει να δυσαρεστήσει το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον του Πομπέο, ούτε φυσικά το ΝΑΤΟ.

Το δικό μου μήνυμα είναι ότι ένα veto εναντίον της δεν αντέχεται στην Τουρκία. Ωστόσο, Αθήνα και Λευκωσία στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. όφειλαν να θέσουν veto σε οποιαδήποτε απόφαση δεν θα περιελάμβανε κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Veto για τυχόν κυρώσεις στη Λευκορωσία. Veto για την επικαιροποίηση της τελωνιακής συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας. Veto για την κατάργηση της βίζας των Τούρκων που ταξιδεύουν στην Ε.Ε. Veto σε οποιαδήποτε προενταξιακή οικονομική βοήθεια στην Τουρκία. Οφείλουν να θέτουν ένα διαρκές veto, αν δε θέλουν, με τη βοήθεια της μεσολαβούσης Γερμανίας, να γίνουν «μεζές» στο τραπέζι του Ερντογάν. Αλλά ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία το τολμούν... γιατί απλά φοβούνται.

Αλλωστε, αυτή είναι κυρίαρχη ερμηνεία στο νέο Campus του Γερμανο-τουρκικού Πανεπιστημίου. Εκπρόσωποι του επιχειρηματικού και τραπεζικού κόσμου, κατόπιν πρόσκλησης του Γερμανο-τουρκικού Εμπορικού Επιμελητηρίου συνομιλούν με εκπροσώπους της Κοινωνίας των Πολιτών. Οχι κι άσχημα για τον «απομονωμένο» Ερντογάν...

Η σημαντική αυτή πρωτοβουλία αποσκοπεί στο να αμβλυνθούν οι συνέπειες από την παρατεταμένη περίοδο δυσβάσταχτων και ολοένα αυξανόμενων πρωτοφανών κυρώσεων του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος, κοινώς των τραπεζών, σε βάρος της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, οι κυρώσεις στρέφονται εναντίον του τουρκικού τραπεζικού συστήματος, της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, των ξένων επενδύσεων στην Τουρκία και της συναλλαγματικής επάρκειας της γείτονος σε ξένο νόμισμα. Δυστυχώς, ο Ερντογάν παραμένει ανθεκτικός...
Με την προσωρινή αποχώρηση του «Ορούτς Ρέις» από την υφαλοκρηπίδα του Καστελλόριζου, η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε πρόθυμη να πέσει στην παγίδα. Αποδέχτηκε τη μη επιβολή κυρώσεων, με την αυταπάτη της αποκλιμάκωσης και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Είναι έτοιμη να δώσει πιστοποιητικό νομιμότητας, μέσω των διαβουλεύσεων, στις νεοθωμανικές διεκδικήσεις της Αγκυρας.
Στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. (21/9) μόνη η Κύπρος εξέφρασε τη διαφωνία της για επιβολή κυρώσεων κατά της Λευκορωσίας, χωρίς ταυτόχρονες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, επικρινόμενη από Ελλαδίτες με χαρακτηρισμούς ότι «ένας κόκκος άμμου» εμποδίζει την ευρωπαϊκή ομοφωνία! Ενώ το «Γιαβούζ» και το «Μπαρμπαρός» εξακολουθούν να «ασελγούν» στην κυπριακή ΑΟΖ...
Ο ελληνοτουρκικός διάλογος, όσο χρόνο κι αν διαρκέσει, δεν πρόκειται να λύσει τις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Είναι τόσο μαξιμαλιστικές οι διεκδικήσεις της Τουρκίας, που καμιά ελληνική κυβέρνηση, όσο ικανή και να είναι (λέμε τώρα), δεν μπορεί να τις κάνει, έστω και εν μέρει, αποδεκτές. Το μόνο που θα επιτύχει ο διάλογος είναι η μη επιβολή κυρώσεων από την Ε.Ε., η συνεχής διολίσθηση των ελληνικών γραμμών αντίστασης και η κατοχύρωση των τουρκικών θέσεων. Ο,τι ακριβώς γίνεται με τον ενδοκοινοτικό διάλογο, επί 46 χρόνια, στην Κύπρο.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Αθήνα και τη Λευκωσία δεν θέλει να αντιληφθεί ότι ο χρόνος εργάζεται για την Αγκυρα. Τι περιμένουν; Να ισχυροποιηθεί περισσότερο η Τουρκία; Να ναυπηγήσει την πρώτη φρεγάτα της; Να καταστήσει επιχειρησιακό το πρώτο μίνι αεροπλανοφόρο της, «Anadolu»; Να αποκτήσει τα γερμανικά υποβρύχια 214 για να εξισορροπήσει τη σημερινή ελληνική υπεροχή; Ή, μήπως, να αποκτήσει την πρώτη πυρηνική βόμβα της; Γιατί με τις ατελέσφορες συζητήσεις τής δίνουν χρόνο;