Συμπυκνωμένη ανοησία των διεθνολόγων βουλευτών της κυβέρνησης και των ημιμαθών χειραγωγούμενων δημοσιογράφων, που εκπέμπεται από τις οθόνες του ΣΚΑΪ, ξεπέρασε το τριήμερο της επίσκεψης Τσαβούσογλου ακόμα και τα τουρκικά μαχητικά και κατασκοπευτικά αεροσκάφη, που έκαναν αθροιστικά 148 παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου των 10 ν.μ., που η Τουρκία επιδιώκει να περιορίσει στα 6 μίλια, σύμφωνα με τα χωρικά μας ύδατα! Δυστυχώς, η πραγματικότητα έδειξε πως τα πάντα ανέχεται η ελληνική κυβέρνηση, «ευγνωμονούσα» την Τουρκία, που απέσυρε προσώρας τα ερευνητικά πλοία της και τα γεωτρύπανα από την ελληνική υφαλοκρηπίδα, ώστε να πραγματοποιηθεί η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν... Μια συνάντηση, όμως, καταδικασμένη σε αποτυχία.

Είναι θλιβερό να υποβαθμίζεται η πολύ σοβαρή πρόκληση του Τσαβούσογλου, που επανέλαβε το πολύ επικίνδυνο θέμα της «τουρκικής μειονότητας» από τη Θράκη, ώστε να υλοποιηθεί η συνάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 14 Ιουνίου στις Βρυξέλλες, που θα μπορούσε να γνωστοποιηθεί με μια απλή ανακοίνωση. Και ως προς την προβαλλόμενη «θετική ατζέντα», πρόκειται για προτάσεις οικονομικής συνεργασίας και «χαμηλής» πολιτικής, που είχαν αρχίσει να συζητούνται κάποτε μεταξύ του Γιωργάκη Παπανδρέου και του Ισμαήλ Τζεμ!

Είναι περίπου κωμικό ή και μικρονοϊκά αφελές να πιστεύει η σημερινή Ελλάδα ότι θα βρει το δίκιο της για «προστασία» από τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας, εκλιπαρώντας τους διαχρονικά τουρκόφιλους Γερμανούς. Η ανάπτυξη της στενής στρατηγικής και οικονομικής σχέσης μεταξύ Γερμανών και Τούρκων ξεκινάει το 1908, με την εμφάνιση των Νεότουρκων. Με βάση τη στρατηγική σχέση με τους Γερμανούς, οι Τούρκοι μπαίνουν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιτιθέμενοι κατά των συμμάχων τον Οκτώβριο του 1914. Οπως γράφει ο μέγιστος ιστορικός A. Toynbee, από το 1914 «οι Τούρκοι έθεσαν όλους τους οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους στη διάθεση της Γερμανίας».

Οι Ελληνες πολίτες δεν πρόκειται να δεχτούν συμβιβασμό για τα χωρικά μας ύδατα (που θα συμπαρασύρει και τον εναέριο χώρο)
Και είναι εντελώς παρανοϊκό να πιστεύει η σημερινή Ελλάδα ότι θα βρει το δίκιο της στο «Δικαστήριο της Χάγης», στο «Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας» ή στο αντίστοιχο για τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα». Αλλά, όπως έγραψε πρακτορίστικα η «εφημερίδα του Οίκαδε», «φαίνεται ότι, εφόσον δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύει πως είναι δυνατή η επίλυση των διαφορών με την Αγκυρα μέσω μιας έντιμης συμφωνίας». Ομως, ο ορισμός της «έντιμης συμφωνίας» στην πραγματικότητα είναι μια απατηλή έννοια.
Βεβαίως, ο πρωθυπουργός έχει εκφράσει την ετοιμότητά του για μια συμφωνία με την Αγκυρα και για προσφυγή στη Χάγη, δηλώνοντας: «Πάντα προέτρεπα τον πρόεδρο Ερντογάν να καθίσουμε και να συζητήσουμε την κύρια διαφορά μας, που είναι η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μας. Αν δεν τα καταφέρουμε, μπορούμε να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης των διεθνών δικαστηρίων». Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όπως διατυπώνονται. Οπως έχει εξηγηθεί από σπουδαίους διπλωμάτες, αν δεν συζητηθεί το εύρος των χωρικών υδάτων, είναι αδύνατη η σύνταξη συνυποσχετικού για προσφυγή στη Χάγη, πόσω μάλλον ένας διμερής συμβιβασμός. Ομως, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, έχει δηλώσει ότι δεν διαπραγματευόμαστε τα χωρικά μας ύδατα! Πάντως, οι Ελληνες πολίτες δεν πρόκειται να δεχτούν συμβιβασμό για τα χωρικά μας ύδατα (που θα συμπαρασύρει και τον εναέριο χώρο). Προσφυγή στη Χάγη πριν από την επέκταση της αιγιαλίτιδας στα 12 μίλια παντού είναι εθνική αυτοκτονία. Το γεγονός αυτό, ενώ το γνωρίζουν όσοι έχουν βασικές γνώσεις Διεθνούς Δικαίου, το αποσιωπούν. Αλλά τα φερέφωνα του Σημίτη προειδοποιούν: «Τα χωρικά ύδατα είναι... το κλειδί για συμφωνία στο Αιγαίο», επισημαίνει ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, μαζί και ο Χρήστος Ροζάκης. Κάτι ξέρουν;

Τέλος, όπως επισημαίνει -και το συμμερίζομαι- ο σπουδαίος καθηγητής στο King’s College London και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Μάνος Καραγιάννης: «Είναι παρακινδυνευμένο η εθνική στρατηγική να είναι απλώς απόρροια προσωπικών ικανοτήτων ή ανικανοτήτων. Τα πρόσωπα πρέπει να υπηρετούν τις στρατηγικές και όχι οι στρατηγικές τα πρόσωπα». Αυτά.