Οι σύγχρονοι «Ναπολέοντες» ξανάπιασαν πάλι τα λάβαρά τους και με ένα όργιο ηθικολογίας, ταυτίζοντας τις ήττες της Αμερικής στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν, επιδιώκουν μια «συμμαχία» υπέρ των Ταλιμπάν.

Η γεωπολιτική αποτυχία των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία, μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν και τον 20ετή πόλεμο, σηματοδοτεί εξελίξεις απείρως πιο επικίνδυνες, με εκρηκτικές κρίσεις να ξεσπούν η μία μετά την άλλη. Και είναι όλες τόσο σοβαρές, που καμιά τους δεν προφταίνει να διαλυθεί μέσα στην άλλη. Η θριαμβική επικράτηση των Ταλιμπάν, πριν προλάβει να αντιμετωπιστεί ο εμφύλιος στην Λιβύη, η επικράτηση στο τριχοτομημένο Ιράκ της επιρροής του Ιράν, η ύπουλη εξέγερση στην Τυνησία και, βεβαίως, ο ανταγωνισμός των πυρηνικών υπερδυνάμεων για την κατάκτηση της παγκόσμιας αγοράς πυρηνικής τεχνολογίας.

Την ίδια ώρα, οι «Ναπολέοντες» του Πεκίνου ξεδιπλώνουν τις σημαίες τους για το καλό του αφγανικού λαού. Σπεύδουν να καλύψουν το κενό που αφήνει η ταπεινωτική αποχώρηση της Αμερικής του Μπάιντεν από το Αφγανιστάν.

Οπως ακριβώς έκανε η Κίνα και στο Βιετνάμ ήδη το 1975. Αφού χαιρέτισε το νέο καθεστώς, δήλωσε έτοιμη «για τη σύναψη φιλικών σχέσεων» με τους Ταλιμπάν. Με τη συμμαχία αυτή, το Πεκίνο προωθεί εμπορικούς και ενεργειακούς διαδρόμους τους οποίους εμπόδιζαν οι ΗΠΑ.

Απλώς να θυμίσω ότι ένας από τους συμβούλους του προέδρου Τζόνσον έδωσε την εξής κυνική απάντηση στο ερώτημά του για το πώς θα αντιμετωπισθεί το πλήγμα στο γόητρο των ΗΠΑ από μια αποχώρηση με ήττα: «Θα δηλώσετε, προηγουμένως, κύριε Πρόεδρε, ότι νικήσαμε και μετά θα αποχωρήσετε».

Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε με την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ. Το Ιράν εκμεταλλεύθηκε τις σχέσεις με τους ομόδοξους σιίτες του Ιράκ, υπενθυμίζοντας ότι μερικά από τα ιερότερα προσκυνήματα του σιιτισμού βρίσκονται στο Ιράκ. Είναι γεγονός, πάντως, ότι η θρησκευτική ομοδοξία δεν εμπόδισε τους σιίτες του Ιράκ να συμπαραταχθούν με τους σουνίτες συμπατριώτες τους στον πόλεμο Ιράν - Ιράκ επί Σαντάμ Χουσεΐν.

Στη συνέχεια ήρθε η απόφαση του Τραμπ να εγκαταλείψει τη Συρία, προδίδοντας τον αγώνα των Κούρδων Πεσμεργκά, που αντιμετώπισαν νικηφόρα τη θανάσιμη απειλή του ISIS. Και το Αφγανιστάν, που αφήνουν πίσω τους οι Αμερικανοί, είναι μια κομματιασμένη, διαιρεμένη χώρα, που την εποφθαλμιούν επιπλέον για επιρροή ανταγωνιστικές γειτονικές δυνάμεις.

Κυρίως, η Τουρκία, που αγκαλιάζει τους σουνίτες Ταλιμπάν και ένα Ελντοράντο για σπουδαία επιρροή. Επίσης, το Πακιστάν, με τις μυστικές υπηρεσίες και τους μεντρεσέδες του (τα ιεροδιδασκαλεία όπου διδάσκεται η θρησκεία του Ισλάμ), που έχουν στηρίξει και εκπαιδεύσει από τους Μουτζαχεντίν μέχρι τους Ταλιμπάν.

Στους κερδισμένους συμπεριλαμβάνεται και το Ιράν, καθώς απομακρύνεται από το κεφάλι του ένα καθεστώς-αχυράνθρωπος των ΗΠΑ. Είναι προφανές ότι το σχέδιο που είχαν καταστρώσει το 2001 οι ΗΠΑ, να περικυκλώσουν την Τεχεράνη με φιλοαμερικανικά καθεστώτα στη Βαγδάτη και την Καμπούλ, έχει πλέον καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Στο νέο γεωπολιτικό σκηνικό θα δοκιμαστεί και η Ρωσία.

Οσο για εμάς, στην παρηκμασμένη Ευρώπη της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ, είμαστε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Το ΝΑΤΟ των ανόητων Αμερικανών και του ανίκανου Γενς Στόλτενμπερκ (ο οποίος ως πρωθυπουργός ήταν υπεύθυνος για τη σφαγή από τον ακροδεξιό μακελάρη των 77 κυρίως νέων παιδιών το 2011 στο νησάκι της Νορβηγίας) ποτέ δεν αντιλήφθηκε το τεράστιο λάθος που έκανε με τη Ρωσία όταν πίστεψε ότι υπάρχει μια ιστορική εξέλιξη που θα προελαύνει στην Ευρασία.

Ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ευρώπη στην «απόφυση της Ευρασίας», η οποία θα βρίσκεται στο έλεος της Κίνας, που θέλει να ανακτήσει τον ρόλο της ως το Μέσο Βασίλειο, φαίνεται αναπόφευκτος. Αυτά.

Υ.Γ.. Οταν, το καλοκαίρι του 2008, μας συνέλαβαν με τη Μαρίτα οι Ταλιμπάν μόλις φθάσαμε στη θρυλική Πεσαβάρ, νομίζοντας ότι είμαστε δημοσιογράφοι του CNN, μας απελευθέρωσαν αμέσως μόλις έμαθαν ότι είμαστε Ελληνίδες, χάρις στο δέος και τον σεβασμό προς την Ελλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.