Ηδη υποτροπιάζουν συνθήκες κνωνικού μίσους, καθώς η κνωνία δεν αντέχει άλλο να υποστεί τις βαριές συνέπειες του νέου ασφαλιστικού της κυβέρνησης Τσίπρα. Παράλληλα, όμως, η χορήγηση της εφάπαξ παροχής σε χαμηλοσυνταξιούχους ανέδειξε την πολιτική υποκρισία των δανειστών μας.

Η προειδοποίηση Σόιμπλε προς την Αθήνα για κίνδυνο κατάρρευσης του ευρώ και διάλυσης της ευρωζώνης, αν δεν τηρούνται τα συμφωνηθέντα, είναι αρκούντως θλιβερή, «Αν» όχι γελοία. Ομως, το μείζον ζήτημα είναι «Αν» συνθήκες κνωνικού μίσους διαμορφώνουν περιβάλλον τυφλών συγκρούσεων... Είναι αυτά τα «Αν» που φοβίζουν… Με το «Αν» ο Κίπλινγκ έδωσε στον υποθετικό λόγο το πητικό κύρος που του έλειπε. Η Ιστορία, από την άλλη, δεν συμπάθησε ποτέ τις υποθέσεις. Αλλά η δημοσιογραφία τρέφεται από αυτές. Το ενδεχόμενο, όμως, αυτό είναι τρομακτικό.

Οντως, το «Αν» αυτό δεν είναι μια ανώδυνη συζήτηση, αλλά μια υπόθεση που πριν από λίγο καιρό έμαζε με σενάριο πολιτικής φαντασίας. Αυτό το «Αν» υπενθυμίζει ότι η πολιτική απεχθάνεται τις βεβαιότητες, όπως η Ιστορία τις υποθέσεις, κι ότι μπορεί να αναστήσει έναν νεκρό με την ίδια ευκολία που μπορεί να θάψει κάπον ζωντανό. Η αριστερή διακυβέρνηση της χώρας ήδη έδειξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πολιτεύεται με έργο, αλλά με συνθήματα και συναισθήματα, υποδεικνύοντας πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς. Ο πολωτικός λόγος του πρωθυπουργού σκιαγράφησε παλιούς και νέους εχθρούς με κνό παρονομαστή τον «ταξικό» χαρακτήρα των επιλογών της κυβέρνησης: υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων. Αναδεικνύοντας το «ταξικό» πρόσημο της κυβερνητικής πρότασης για το μέρισμα στους χαμηλοσυνταξιούχους, το Μαξίμου κατήγγειλε την αντιπολίτευση ότι δεν πρέπει να ταυτιστεί με το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε εις βάρος των χαμηλοσυνταξιούχων.

Είναι, άραγε, λαϊκίστικο το επιχείρημα των «ταξικών» διαφορών (;), δικαίως θα αναρωτηθείτε… Οχι, είναι απόλυτα πραγματικό! Είναι αυτού του είδους ανισόρροπες σχέσεις που έχουν προκληθεί από τις οδυνηρές συνέπειες της εφαρμογής της συνταγής των Μνημονίων. Η κυβερνητική πολιτική που ασκείται εν ονόματι των Μνημονίων πλήττει άγρια τους συνταξιούχους, τους εργαζομένους, τον μικροεπιχειρηματία και τον ιδιοκτήτη ακινήτων, συνθλίβει τους αυτοαπασχολούμενους, που κάποτε αποτελούσαν το δυναμικότερο τμήμα της κνωνίας των Ελλήνων, και οδηγεί στην εξέγερση τους αγρότες. Μεγάλα τμήματα της κνωνίας δεν αντέχουν άλλο... Τώρα, η απειλή της έξαρσης της φτώχειας επιστρέφει, συνοδευμένη από υπόδηλες απειλές κνωνικών αποκλεισμών και νέων ταξικών διαφορισμών. Το κνωνικό συμβόλαιο μιας 40ετίας είναι νεκρό. Τα απειλούμενα πλήθη το αισθάνονται· αρχίζουν δειλά-δειλά να το συνειδητοπούν, δεν το αναλύουν μεν, αλλά το αισθάνονται σε κάθε πόρο του δέρματός τους: η απειλή είναι υλική και βιοτική. Εξ ου και όπες αντιδράσεις δεν θα είναι αντιδράσεις απλώς προς υπεράσπιση των υλικών θεμελίων του βίου, αλλά θα είναι αντιδράσεις βαθιά πολιτικές. Η ελλαδική κνωνία ζει ήδη, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική κατοχή, τον τρόμο και τον πανικό να βλέπει να καταρρέουν ή να αχρηστεύονται δομές που τη συγκροτούν.

Για όλους τους πολίτες που έβλεπαν το επί δεκαετίες όργιο της κομματικής κραιπάλης όλων των κυβερνήσεων, αλλά σιωπούσαν. Με δραστικές, αμείλικτες περικοπές στις ξέφρενες σπατάλες του κομματικού κράτους και χωρίς να θιγεί στο παραμικρό το κνωνικό κράτος, η κονομία ήταν δυνατό να νκοκυρευτεί.
Αν διαλύονταν μεθοδικά απειράριθμες εταιρείες του Δημοσίου με τη χρυσοπληρωμένη κομματική στελέχωση. Αλλά δεν έγινε... Αν απολύονταν κομματικές στρατιές των «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία και στις ΔΕΚΟ, όπως και όλ διορισμέν στο Δημόσιο με πονηρές παρακάμψεις του ΑΣΕΠ τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν έγινε... Αν εργολήπτες του Δημοσίου, προμηθευτές νοσοκομείων και Ενόπλων Δυνάμεων, εφοριακοί και υπάλληλ Πολεοδομίας ελέγχονταν ουσιαστικά. Αλλά δεν έγινε... Αν... Αν... Αν... Και καθώς η βαριά σκιά της σύγκρουσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το Βερολίνο «πέφτει» πάνω στην Ελλάδα, μέσω Βρυξελλών, το ερώτημα εξακολουθεί να παραμένει αρνητικό έως εφιαλτικό.

Τι θα γίνει; Απασχολεί όλους τους πολίτες: εργαζομένους, συνταξιούχους και επιχειρήσεις. Από το 1944, που ιδρύθηκε το ΔΝΤ, η χώρα μας πέρασε εμφύλιους πολέμους, πολιτικές συγκρούσεις, δικτατορίες, εθνικές τραγωδίες και κονομικές καταστροφές, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στην ευγενή φροντίδα της Ουάσινγκτον. Το να έχεις αντιπυρικές ζώνες, όταν ρίχνεις κηροζίνη (με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%) στη φωτιά, τίποτα δεν λειτουργεί. Πρέπει να αντιμετωπιστεί το βασικό πρόβλημα, που σημαίνει ότι πρέπει να προωθηθεί η ανάπτυξη. Ομως, με πτωχευμένες τράπεζες και capital controls, είναι αστεία υπόθεση η ανάπτυξη. Τέλος, εγώ σας συνιστώ το εκλαϊκευμένο, αλλά προφητικό βιβλιαράκι του Χάγιεκ «Ο δρόμος προς την υποτέλεια» («The Road to Serfdom»), που είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Ο μεγάλος κονομολόγος, ο Αυστριακός Φρίντριχ φον Χάγιεκ, είχε την ικανότητα, μισό αιώνα πριν, να αναδείξει τα φριχτά χάλια των αριστερών καθεστώτων και των μη ελεύθερων κονομιών, που έχουν την αφελή εντύπωση ότι... καταληστεύοντας με τους φόρους τους πολίτες υπηρετούν το κνωνικό κράτος. Αρχίζουμε να το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα