∆υστυχώς, πάντα οι επιτήδειοι και οι αδίστακτοι αντλούν οφέλη µέσα από την εξαθλίωση των άλλων. Oπως συνέβη και στη γερµανική κατοχή, και ακόµα περισσότερο, οι εκκολαπτόµενοι σύγχρονοι «δωσίλογοι της σωτηρίας» δεν πρόκειται να υποστούν καµία απολύτως ηθική ή νοµική συνέπεια. Oµως, τώρα οι αξίες καταστρέφονται. Αλλά η καταστροφή είναι µεγαλύτερη. Τότε σηµειώθηκαν γεωπολιτικές αλλαγές. Η κρίση είναι η εκκίνηση ενός νέου οικονοµικού και πολιτικού ταξιδιού. Η Ιθάκη, όµως, είναι ακόµη αδιόρατη, απροσδιόριστη. Θα εξαρτηθεί (και) από την έκταση που η κρίση θα πάρει και θα εκθρέψει την κοινωνική αντίδραση...

ΟΜΩΣ, ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ τραβούν τον Τσίπρα µε το δικό του σκοινί, το σκοινί του αριστερού Μνηµονίου. Οταν έρθει η κατάλληλη στιγµή, ο Αξονας του Βερολίνου θα τον εξαναγκάσει να κάνει ο ίδιος πολιτικό «χαρακίρι», καθώς η «πεποίθηση περί Grexit» κυριαρχεί! Αφού µετέτρεψε την ελληνική οικονοµία σε σωρό ερειπίων, θα συρθεί στην παραίτηση, ύστερα από τα τελεσίγραφα του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον. Αλλωστε, τον Παπανδρέου και τους Σαµαροβενιζέλους τούς κρέµασαν µε το σκοινί των δικών τους Μνηµονίων. Εντάξει... Η άσκηση σωτηρίας από πτωχευµένες κυβερνήσεις είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.

Ο «ΘΑΝΑΤΟΣ των αµνών» είναι καθηµερινός και πολλαπλά βίαιος. Η απελπισία δεν γνωρίζει όρια. Ο θυµός γίνεται ποτάµι οργής. Οι απλοί άνθρωποι, τα «λογικά πρόβατα», αρχίζουν να χάνουν τα λογικά τους. Νοµοσχέδια επί νοµοσχεδίων, καταιγισµός µέτρων που σπρώχνουν συνεχώς τον µέσο και χαµηλόµισθο Ελληνα και συνταξιούχο στην εξαθλίωση, στην απελπισία και πουθενά δεν µπαίνει ένα φρένο. Οσο για την κοινωνία των 4,5 εκατ. φτωχών, των εκατοµµυρίων ανέργων, των ανθρώπων που δεν έχουν ελπίδα για το µέλλον τους, των χιλιάδων παιδιών που εγκαταλείπουν τη χώρα, αδιέξοδο…

ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ κρίσεις δεν είναι «θεοδικίες». ∆εν είναι παίγνια µιας ανεξέλεγκτης µοίρας. Είναι «Κοινωνιοδικίες». Παρενέργειες δηλαδή ιστορικών δράσεων και επιπόλαιων επιλογών. Ετσι κάθε κοινωνία εκτρέφει τις µορφές κρίσης που αντιστοιχούν στη δοµή της, επινοεί τους συγκεκριµένους και «αρµόζοντες» ιστορικούς τρόπους για να τις αντιµετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό της ειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο. Οι κρίσεις εµφανίζονται πάντα απρόσκλητες και σε «ακατάλληλες στιγµές». Μέχρις εδώ, όλα είναι εν µέρει τουλάχιστον εύλογα, αναµενόµενα, ίσως και αναπόφευκτα.

ΜΠΡΟΣΤΑ όµως στο διάχυτο πλέον «έλλειµµα ελπίδας», η κυβέρνηση της κίβδηλης «Αριστεράς» και των ψεκασµένων αναγκάζεται να επιχειρήσει ένα πρόσθετο και ψευδεπίγραφο πήδηµα στο κενό. Στο µέτρο ακριβώς που θα πρέπει να εξηγηθεί και να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η «ανάγκη» είναι πρακτικά ανέφικτο να θίξει όλους τους πολίτες ισοµερώς και «κατ’ αναλογίαν των δυνάµεών τους», τίθεται αναπόφευκτα το φλέγον αξιακό ζήτηµα της «ταξικής συνείδησης µέσα στην κρίση» ή της «δικαιοσύνης ενώπιον της ανάγκης».

ΘΕΛΑΜΕ να πιστεύουµε ότι ζούµε και παράγουµε σε µια περιθωριακή οικονοµία, αδύναµη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδοµές, χωρίς προοπτικές, χωρίς οικονοµικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώµατα, όπως βεβαίως και υποχρεώσεις προς τη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες όπου ανήκουµε, για όσους κουτοπόνηρα το είχαν ξεχάσει. Η µόνη διέξοδος στο τραγικό αδιέξοδο ήταν να γίνουµε πελάτης του ∆ΝΤ και να πάρουµε τη θέση της Τουρκίας. Η µεγάλη κρίση, ένα «1929» µε αναλογίες και διαφορές από το πρωτότυπο, είναι εδώ. Οι κρίσεις του 20ού αιώνα οδήγησαν, ευθέως ή εµµέσως, σε θεαµατικές µεταλλαγές όχι µόνο των πολιτικών ισορροπιών, αλλά και του περιεχοµένου των πολιτικών διακηρύξεων. Το κραχ του ’29 δεν γέννησε µόνο το Νιου Ντιλ του Ρούζβελτ, αλλά και το Νιου Ντιλ του Χίτλερ... Πόσο είναι σήµερα δυνατή µια τέτοια προοπτική;

ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ βέβαια σίγουρο πως «κάποτε» η οικονοµία θα επανέλθει στην «οµαλότητα της αέναης ανόδου». Αλλά συνταγές-πανάκειες για την άµεση αντιµετώπιση της (εξ υποθέσεως προσωρινής, αλλά συχνά καταλυτικής) δυσπραγίας δεν φαίνεται να διατίθενται. Τα όποια θύµατα δεν έχουν παρά να προσβλέπουν σε ένα καλύτερο απόµακρο µέλλον και να επιδείξουν την ιώβεια υποµονή που αρµόζει στην ανηµποριά τους. Πολλώ γε µάλλον που, αντίθετα µε τις εξ ορισµού «δηµοκρατικές» θεοµηνίες και πανδηµίες, οι κοινωνιοδικίες δεν αγγίζουν όλους την ίδια στιγµή και µε τον ίδιο τρόπο.

ΠΑΝΤΩΣ, µεγάλη πλανεύτρα η ελπίδα! Ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς αιδώ παραπλανά ότι η δική του ταξική πολιτική αποτελεί µια νέα αφετηρία για τον λαό. Οι εργαζόµενοι µπορούν να ελπίζουν σε καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερους µισθούς, ενώ οι άνεργοι µπορούν να ελπίζουν σε µια σκέτη εργασία και έναν σκέτο µισθό. Οτι από άστεγοι θα γίνουν άνεργοι και από άνεργοι, εργαζόµενοι. Οι εργαζόµενοι και οι άνεργοι ας ελπίζουν από σήµερα. Αλλωστε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Πρώτα θα πεθάνει ο εργαζόµενος, ο άνεργος και ο άστεγος και µετά η ελπίδα (Παντού υπάρχει ελπίδα. Αυτό που δεν υπάρχει πουθενά είναι η λύση. Αλλιώς, θα είσαι άλλος ένας που ζει και κάποτε θα πεθάνει).