Ο χορός των μεταμφιεσμένων τελειώνει όταν πέσουν οι μάσκες. Ομως, η στιγμή αυτή δεν έχει ακόμη πλησιάσει και για την κυβέρνηση Τσίπρα και για τη συμμαχία των λύκων του Eurogroup.

Γιατί, ως προς την ουσία, η συνεδρίαση του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου ήταν μια λίαν... σαιξπηρική κατάσταση, καθώς κινήθηκε μεταξύ δύο βασικών αξόνων, που θυμίζουν τίτλους από έργα του μεγάλου δημιουργού: Πολύ κακό για το τίποτα και Τρικυμία... Αν υπάρχει κάποιος ο οποίος περιμένει ότι όλη αυτή η ιστορία της διαπραγμάτευσης για τη β’αξιολόγηση θα καταλήξει σε κάποιο είδος αλλαγής πολιτικής, απλώς πλανάται. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Πρόκειται, όντως, περί πλάνης και όχι περί πραγματικού ενδεχομένου. Απλά, καταρρέουν μύθοι και μαγκιές της υπερφίαλης Αριστεράς.

«Ο συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε ως γερμανική εντολή (diktat)», μου επισημαίνουν οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης. Ενας συμβιβασμός σε βάρος της Ελλάδας. Ο Σόιμπλε το αρνείται! Προφανώς, το Eurogroup αποφάσισε ένα time-out ενόψει του «Ευρωγεδδών» των εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία. Προφανώς φοβούνται την αστάθεια που μπορεί να προκύψει από τις πολιτικές ΣΥΡΙΖΑϊκές εξελίξεις. Πάντως, συγκινήθηκα με την ευάρεστη χρονική ευκαιρία που μας παρέχεται, καθώς δείχνει πόσο ανησυχούν εταίροι και πιστωτές για τα μελλοντικά μας βήματα, ώστε να συγκρατήσουν την ελληνική κυβέρνηση από το πήδημα στο κενό και την αντιπολίτευση από το να ζητάει ματαίως εκλογές και ανατροπή μιας πολιτικής που έχει φέρει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε απόγνωση, έχει διαλύσει τη μεσαία τάξη, ενώ τα ποσοστά της ανεργίας είναι εφιαλτικά. Μια πολιτική, όμως, που θέλει το Βερολίνο. Και τα 6,3 εκατομμύρια Ελλήνων νεόπτωχων πανηγυρίζουν…

«Πώς κυβερνάται ο κόσμος και οδηγείται στον πόλεμο;», αναρωτήθηκε ο μεγάλος Αυστριακός δημοσιογράφος και συγγραφέας Καρλ Κράους. «Οι διπλωμάτες λένε ψέματα στους δημοσιογράφους κι όταν τα διαβάζουν στις εφημερίδες τα πιστεύουν και οι ίδιοι». Η έξοδος από την κρίση θα σηματοδοτηθεί μόνο όταν οι άνεργοι ξαναβρούν τις δουλειές τους, όταν οι μισθοί επανέλθουν σε επίπεδα αξιοπρεπούς διαβίωσης, όταν πάρουν πίσω τα δυσβάσταχτα χαράτσια που έριξαν στα κεφάλια των αδυνάμων, όταν ξανανοίξουν τα κλειστά μαγαζιά, όταν όλοι οι συνταξιούχοι θα μπορούν να αγοράζουν τα φάρμακά τους, όταν εξαφανιστούν τα συσσίτια και σταματήσουν οι συνάνθρωποί μας να ψάχνουν για τροφή στα σκουπίδια, όταν δεν θα υπάρχει αυτή η φτώχεια και η δυστυχία. Μέχρι τότε, όμως, ας σταματήσουν να προκαλούν οι προηγούμενοι, που ταπείνωσαν αυτόν τον λαό, αλλά και οι «αριστεροδεξιοί» σωτήρες, που τον καταστρέφουν… Και το γνωρίζουμε όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ της εξουσίας.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δηλώνει ικανοποίηση για την «πολιτική συμφωνία» που πέτυχε, χωρίς «ούτε ένα ευρώ λιτότητα»! Ομως, για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, από τα πρόσθετα μέτρα τα μισά θα εφαρμοσθούν άμεσα και τα υπόλοιπα θα θεσμοθετηθούν τώρα, αλλά θα εφαρμοστούν από το 2018… Είχε προετοιμαστεί από καιρό, με φράσεις του τύπου «δημοσιονομικό θετικό ισοζύγιο», «ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα λιτότητας», «κάθε ένα ευρώ φόρος και αντίδωρο» και άλλα πολλά! Δηλαδή, «1 ευρώ συν για ένα ευρώ μείον» στην τσέπη των πολιτών. Μάλιστα. Ποιος θα πληρώνει όμως; Είναι άλλωστε φανερό ότι οι θεσμοί δεν θα συμφωνήσουν σε τέτοια αντισταθμιστικά μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση. Και πότε θα θεσμοθετηθούν τα αντισταθμιστικά μέτρα; Ταυτόχρονα με τις περικοπές ή μετά, εάν και εφ’ όσον το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες; Πρόκειται για μέτρα που θα προ-νομοθετηθούν από τώρα ή όχι; Οι απαντήσεις σ’ όλα αυτά είναι φλου... όπως η δική μας ζωή, όχι η δική τους.

Δεν υπάρχουν ίσως λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν την κατάσταση πιο εύστοχα από τις «αντικειμενικές» παγίδες που στήνονται συνεχώς, με κυβερνώντες να παλεύουν να διασωθούν και κυβερνωμένους να τελούν σε πλήρη απελπισία, απόγνωση, σύγχυση. Το στίγμα του προξενητή χαοτικών καταστάσεων βαθύτερα από ποτέ άλλοτε στην ελληνική κοινωνία τείνει να επικρατήσει. Προφανώς, η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα λαών που έπεσαν το βράδυ στο κρεβάτι πλημμυρισμένοι από την ευφορία μιας απατηλής ευημερίας και ξύπνησαν το πρωί στη «φυλακή του χρέους». Ενας λαός μπορεί να βρεθεί σε μια τέτοια φυλακή ύστερα από έναν οικονομικό πόλεμο, μια μαζική επίθεση κερδοσκοπίας ή μια αποτυχία μεγαλεπήβολων προγραμμάτων. Και τότε το κράτος έχει μονάχα δύο επιλογές: είτε θα αφήσει τους δανειστές να επιβάλουν τη βούλησή τους είτε θα αναζητήσει τρόπους να ελαφρύνει το βάρος του χρέους, ώστε να ανακάμψει η παραγωγική μηχανή της οικονομίας.

Ετσι, η πραγματική εξουσία εγκαταλείπει το εθνικό πλαίσιο και οι «ηγέτες» αυτοί είναι οι νέοι «χρήσιμοι αριστεροδεξιοί ηλίθιοι», που «γράφουν στο γυαλί» και ταυτόχρονα ταιριάζουν πλήρως με τις προδιαγραφές ενός παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου που δεν ενθαρρύνει τις εθνικές αντιρρήσεις. Ο υποτιθέμενος αντιευρωπαϊσμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το φόβητρο που μεγέθυναν και εκμεταλλεύτηκαν τα τέρατα των μνημονιακών επιλογών, αλλά ακόμη και αυτό έχει μεταλλαχθεί. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναγκάζεται ταπεινωτικά -για πολλοστή φοράνα παραδεχτεί ότι ισχύουν μόνο κανόνες που ισχύουν για τις υπερχρεωμένες χώρες εντός ευρωζώνης, erga omnes.