ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που βοά ο τόπος για τα δισεκατοµµύρια που δόθηκαν ως µίζες στην εποχή της «σηµιτικής» διακυβέρνησης, ο πρώην πρωθυπουργός, Κ. Σηµίτης, παρεµβαίνει στα πολιτικά πράγµατα. Οχι για να εξηγήσει τι έγινε και το «σηµιταριό» λαδώθηκε µέχρι το µεδούλι. Οχι για να πει αν ήξερε ο ίδιος και απλώς παραιτήθηκε από το να κυνηγά τους µιζαδόρους υπουργούς του. Ή, τέλος πάντων, για να ζητήσει συγγνώµη από τον ελληνικό λαό. Να µας πει εν πάση περιπτώσει ο κ. Σηµίτης γιατί άφησε τον Ακη, τον Γιάννο, τον Σµπώκο και τα άλλα εκλεκτά παιδιά του εκσυγχρονισµού να κάνουν «πάρτι» µε τα εξοπλιστικά προγράµµατα. Αυτός δεν ήξερε, απλώς… προήδρευε του ΚΥΣΕΑ και ό,τι του έφερναν το υπέγραφε.

ΣΧΕΔΟΝ 15 χρόνια µετά το «πάρτι» που είχε στηθεί, ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί να ξεπλυθεί στη γνωστή µιντιακή κολυµβήθρα του Σιλωάµ. Και να δηλώσει ότι είναι «παρών» και, αν τον χρειαστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, να ξέρει πού µπορεί να τον βρει! Βοήθεια… Εύγε, λοιπόν, στον πρώην πρωθυπουργό. Και διπλό εύγε στους δηµοσιογράφους. Αυτός δεν φταίει σε τίποτα άραγε; Στην 8ετή διακυβέρνησή του, και ειδικά από το 2000 και µετά, δεν έγινε το εκσυγχρονιστικό «πάρτι», µε καλεσµένους τους στενούς του συνεργάτες; Τσουκάτους, Μαντέληδες, Ακηδες, Γιάννηδες και λοιπούς εκσυγχρονιστές Νεονάκηδες και Στουρνάρες; Και γιατί, αν ο ίδιος είναι άµεµπτος, άφησε τον ΠΑΣΟΚικό εσµό να διαλύσει τη χώρα;

ΟΜΩΣ, η Ιστορία ήδη έχει καταλογίσει την καταστροφή της χώρας στο «σηµιτικό» τέρας. Το άγος του Χρέους, που σήµερα έχει σκυφτή και υπόδουλη τη χώρα, οφείλεται κατά κύριο λόγο στον αήθη Παπανδρεϊσµό και στους Σηµιτιστές. Αλλά τα µιντιακά τρωκτικά άφησαν το τέρας ανέγγιχτο και το τέρας στράφηκε αµέσως εναντίον του Κώστα Καραµανλή, για να τον κατασπαράξει πολιτικά και να του φορτώσει ιστορικά και ηθικά τα χρέη που το ίδιο είχε δηµιουργήσει. Αφού ουσιαστικά πέτυχαν πρόσκαιρα να του επιρρίψουν το πολιτικό ανάθεµα -ασχέτως αν η αξιοπρέπεια της σιωπής του δεν τους απέτρεψε-, ήταν φυσικό, όταν οι µετέπειτα κυβερνήσεις των Μνηµονίων παρουσίασαν τον λογαριασµό για την κραιπάλη 19812004, το τέρας να ξεσηκωθεί, γιατί θίχτηκε ο τρόπος ζωής του.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν λησµονεί τα εµπόδια που του έστησαν οι ολιγάρχες, κάνοντας lobbying στις Βρυξέλλες µαζί µε τις µεγάλες ευρωπαϊκές κατασκευαστικές εταιρείες, τον εκβιασµό ότι θα σταµατήσουν οι κοινοτικές εισροές, αν προωθήσει ο Κώστας Καραµανλής νοµοθεσία που περιορίζει την οικονοµικοπολιτική επιρροή τους. Ούτε λησµονεί ότι υπήρξε ο πρωθυπουργός που χτυπήθηκε περισσότερο από όλους µετά τη Μεταπολίτευση. Και δεν λησµονεί και τιµά το ότι διακινδύνευσε την ύπαρξή του και αυτήν της οικογένειάς του για να προωθήσει αυτό που πίστευε ως ενεργειακή ανεξαρτησία της χώρας. Οι πραγµατικοί άντρες και οι σοβαροί ηγέτες προτιµούν τα έργα και απεχθάνονται τις ανώφελες φλυαρίες...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ, λοιπόν, παροικούν τη δηµοσιογραφική Ιερουσαλήµ, είναι τα τεκταινόµενα σαν να διαβάζουµε βουλωµένο γράµµα. Το µένος και η λύσσα τους έχει να κάνει µε την ίδια την ύπαρξή τους, µε τα χρέη τους, τις πλεκτάνες και την έκπτωσή τους. Ούτε µε τη ∆ηµοκρατία, ούτε µε την ελευθεροτυπία, ούτε µε τον πλουραλισµό. Μόνον µε την πονηρία. Το σκέφτοµαι συχνά, κάθε φορά που αναλογίζοµαι τα 26 χρόνια οικονοµικής αρθρογραφίας µου σε ένα ιστορικό έντυπο, κάθε φορά που οι προπαγανδιστικές ανοησίες οδηγούν σε βιώµατα απρόσκλητα και σε εντυπώσεις συγκεχυµένες. Ηταν οι ίδιοι οι Σηµιτιστές που έσπειραν µνηµονιακούς ανέµους και τώρα θερίζουν Συριζαίικες θύελλες.

ΑΝ ΒΑΛΕΙ κανείς τα σκάνδαλα της εποχής Σηµίτη, τη λεηλασία της Ελλάδας, που την οδήγησε στη χρεοκοπία του 2010, δηλαδή τα 50 δισ. της Ολυµπιάδας, που τα έφαγαν οι εργολάβοι, τα 25 δισ. του Χρηµατιστηρίου, που τα έφαγαν οι εκσυγχρονιστές χρηµατιστές του, τα δισ. του Ακη, τις µίζες των εξοπλιστικών, τα άπειρα δισ. της Ζίµενς των Γερµανο-ελλήνων εκσυγχρονιστών που γονάτισαν τον λαό και, τέλος, το έγκληµα της εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ µε το διαβόητο swap της Goldman Sachs, µαζί µε την παράδοση των Ιµίων στην γκρίζα τουρκική κυριαρχία, εύκολα µπορεί να κατανοήσει πως η περίοδος Σηµίτη ήταν η πιο καταστροφική της διεφθαρµένης µεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδας.

KΑΙ ΟΡΓΙΑΖΑΝ τα τρωκτικά της «σηµιτικής» προπαγάνδας. Στους Eλληνες ξεπουλήθηκε στην κυριολεξία µε τον πλέον ψευδή και θρασύ τρόπο η ένταξη στο ευρώ. Σωρηδόν τα ψεύδη του πρώην πρωθυπουργού Σηµίτη για τη δήθεν «ισχυρή οικονοµία» που παρέδωσε. Ψέµατα για το δηµοσιονοµικό έλλειµµα, ψέµατα για το δηµόσιο χρέος, ψέµατα για τους ρυθµούς ανάπτυξης. Φυσικά, η αλλαγή της σαθρής νοοτροπίας, που δηλητηρίασε τον οικονοµικό βίο της χώρας επί χρόνια, δεν ήταν εύκολη. Mια οικονοµία έµπλεη προβληµάτων, µε χαµηλή ανταγωνιστικότητα και πλήρως αναξιόπιστη, µε τα λαϊκά στρώµατα µεγάλα θύµατα της «εκσυγχρονιστικής» πολιτικής των κυβερνήσεων Σηµίτη, έσκασε... Το ψυχορράγηµα του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα αποσταθεροποιεί το πολιτικό σκηνικό, αλλά το κόµµα που θα πάρει τη θέση του είναι πολιτικά δειλό και πρώτιστα αιχµάλωτο αυτής της «µιντιακής διαπλοκής». Που ανέχεται τη συµπυκνωµένη σηµιτική παρακµή και απάτη...