Ο ΕΠΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΟΣ αστραπιαίος οικονοµικός πόλεµος (blitzkrieg) του Βόλφγκανγκ Σόιµπλε εναντίον της Ελλάδας επευφηµείται ξανά εντός των τειχών της Γερµανίας και, κυρίως, στη Φρανκφούρτη. Ο Γερµανός υπουργός Οικονοµικών δροµολογεί νέα διαδικασία ελεγχόµενης πτώχευσης, για να εγκρίνει τη δεύτερη αξιολόγηση της ελληνικής οικονοµικής διαχείρισης των ετών 2018/19/20! Το «blitzkrieg» έχει αποδειχθεί µια επιτυχηµένη βραχυπρόθεσµη στρατηγική του Σόιµπλε, που, ακολουθώντας την ιστορική πεπατηµένη, συντρίβει την υπερφίαλη Αριστερά. Χρησιµοποιεί την επιδείνωση της µνηµονιακής κρίσης που µαστίζει την οικονοµία µας, µοχλεύοντας µια ιδιαίτερη, επικίνδυνη και οξύτατη έκφρασή της, όπου ο χρόνος επιταχύνεται και οι απειλές συσσωρεύονται και πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα. Κάθε επόµενη ώρα αλλάζει εντελώς την εικόνα και τα δεδοµένα.

ΟΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ που δροµολογούνται µε το «blitzkrieg» είναι οξύτατες, απρόβλεπτες και αµέτρητες. Να επισηµανθεί ότι η οικονοµική πίεση µπορεί να εφαρµοστεί πολύ πιο δυναµικά σε χώρες που είναι κίβδηλα ενσωµατωµένες στην παγκόσµια οικονοµία, όπως η δική µας µε την ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ. Κάπως έτσι βρεθήκαµε µε κλειστές τράπεζες, capital controls και ΑΤΜs που έδιναν τα 60 ευρώ της «αξιοπρέπειας», τον Ιούλιο του 2015. Οµως, αξίζει να επισηµανθεί πως τα «blitzkrieg» της Γερµανίας ξεκίναγαν πάντα εντυπωσιακά, αλλά τελείωναν κατά κανόνα πολύ άσχηµα τόσο για την ίδια όσο και για τον υπόλοιπο κόσµο.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ αδιέξοδο παίρνει τραγικές διαστάσεις. Για να δώσουν οι δανειστές περίπου 6 δισ. ευρώ τον Ιούλιο, µε τα οποία η Ελλάδα θα πληρώσει (ανακυκλώσει) ένα µικρό τµήµα του χρέους της που θα λήγει τότε, ζητούν από την κυβέρνηση να ψηφίσει µέτρα που θα εφαρµοστούν και από το 2018! Ουσιαστικά, οι δανειστές εκβιάζουν τη χώρα για πρόσθετα µέτρα προκειµένου να πληρώσουν… τους εαυτούς τους! Ολο αυτό αποκαλείται δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνηµονίου. Θα ακολουθήσουν δε κι άλλες αξιολογήσεις -συνολικά προβλέπονται έξιµέχρι το τέλος του προγράµµατος, το καλοκαίρι του 2018. Με µέτρα 1,8 δισ. ευρώ από την περικοπή των κύριων συντάξεων, ακόµη κι αν εφαρµοστούν το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτικά σβήσει. Η επιστροφή στην «πολιτική διαπραγµάτευση» και τη δραµατοποίηση των διαβουλεύσεων έδωσε την ευκαιρία σε φίλους και εχθρούς να υφαίνουν την καταστροφική εκκρεµότητα για την οικονοµία.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΑΙ ότι τον Σεπτέµβριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ποσοστό 35,46% και συνολικά 1,93 εκατοµµύρια ψήφους. Η κυβέρνηση κέρδισε πολιτικό χρόνο προτείνοντας ένα στρεβλό µοντέλο, το οποίο δέχτηκαν οι Ευρωπαίοι (όχι το ∆ΝΤ) τον Μάιο του 2016 αποκλειστικά για πολιτικούς λόγους – κυρίως λόγω της ανάγκης του Βερολίνου να εφαρµοστεί η συµφωνία για το Προσφυγικό. Το πρόβληµα, όµως, επιδεινώνεται, αφού το τραπεζικό σύστηµα, η πραγµατική ατµοµηχανή κάθε οικονοµίας, παρά τις τρεις θεόρατες «κεφαλαιακές ενέσεις», δεν έχει ανακτήσει την «ιπποδύναµη» που απαιτείται για να ανασύρει την οικονοµία από τον βάλτο της χρεοκοπίας. Η ελληνική ύφεση θα συνεχίσει να παράγει ανεργία και εύφλεκτη πολιτική ύλη, ενώ κανένας δεν µπορεί να προσδιορίσει µε ποιον τρόπο η κυβέρνηση -ούτε η σηµερινή, ούτε η επόµενηθα αντιστρέψει τη φθορά, σπρώχνοντας εκ νέου προς τα έξω τους δύο «κινούµενους τοίχους» που έχουν συνθλίψει τις ελληνικές τράπεζες.

Η ΚΡΙΣΗ θα περάσει µόνο όταν το τραπεζικό σύστηµα επιστρέψει στην εκτέλεση της αποστολής του, που είναι η πώληση χρήµατος στην αγορά. Αλλά µε ποιες τράπεζες που ήδη είχαν κλονισθεί από τη χρεοκοπία πολλών επιχειρήσεων και νοικοκυριών πριν από την τρέχουσα κατάρρευσή τους; Η διαγραφή 40 δισ. ευρώ «κόκκινου» κρατικού χρέους (PSI) έγινε µέσα από µια πολιτική λιτότητας (µνηµόνια) που δηµιούργησε 80 δισ. ευρώ «κόκκινου» ιδιωτικού χρέους. Για να περάσει η κρίση, πρέπει να διαγραφούν και αυτά και τα νέα της αριστερής διακυβέρνησης… Οι Βρυξέλλες έχουν αποφασίσει πως η διαγραφή των χρεών και η αναχρηµατοδότηση θα επιβαρύνουν τους µετόχους και τους καταθέτες τους. Πάντως, η Φρανκφούρτη θεωρεί πως µόνο τότε, όταν το ελληνικό διαµέρισµα των 200.000 ευρώ του 2005 θα µεταπωλείται µε 20.000 ευρώ, οι θεραπευµένες τράπεζες θα πουλήσουν εκ νέου χρήµα στην αγορά.

ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ υπόψη τον βαθµό της αστάθειας που προκαλεί το ελληνικό ζήτηµα, µια έξυπνη στροφή στους µοχλούς ελέγχου θα µπορούσε να διευκολύνει τον σηµερινό οικονοµικό ηγεµόνα της Ευρώπης, που ταυτίζεται µε τη Γερµανία. Παράδειγµα, η περίοδος µετά το αµερικανικό κραχ του 1907, που οδήγησε την ηγεµονική δύναµη της εποχής -τη Μεγάλη Βρετανίανα προβληµατιστεί µε το πώς θα µπορούσε να χρησιµοποιήσει την οικονοµική επιρροή της για την ενίσχυση της συνολικής στρατηγικής της ικανότητας. Αυτό είναι το συµπέρασµα ενός εξαιρετικά σηµαντικού βιβλίου του Nicholas Lambert, µιας µελέτης βρετανικού οικονοµικού σχεδιασµού του Α’ Παγκόσµιου Πολέµου µε τίτλο «Planning Armageddon»… Το 1907, στον απόηχο µιας εποχικής οικονοµικής κρίσης, που προκάλεσε σχεδόν µια ολοκληρωτική κατάρρευση διεθνώς, πολλές χώρες άρχισαν να σκέφτονται τη χρηµατοδότηση ως µέσο ωµής εξουσίας, που θα µπορούσε και θα έπρεπε να µετατραπεί σε δικό τους εθνικό πλεονέκτηµα.

H ΕΙΚΟΝΑ της Γερµανίας όχι ως κινητήρα που θα ξεκολλήσει όλη την Ευρώπη από τη θεσµική κρίση, αλλά ως οδοστρωτήρα που λειτουργεί µε «καύσιµο» τις θυσίες των υπολοίπων, κυριαρχεί. Προφανώς, η κατάσταση αυτή είναι µη βιώσιµη, όχι µόνο από οικονοµική, αλλά και από πολιτική άποψη. Οµως, η Γερµανία απαντά ως µύωψ ηγεµών, βασανισµένη από ιστορικά τραύµατα, που θέτει υπεράνω όλων το ευρω-συµφέρον των βιοµηχανιών και των τραπεζών της.