Οι «λεονταρισμοί» ορισμένων παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ που, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της! Αρπάζουμε μερικά δισ. κάθε φορά για την επόμενη δόση, σπρώχνουμε λίγο πιο κει, γινόμαστε αρεστοί στον πελάτη/δανειστή και βλέπουμε... εξαπατώντας τον λαό. Φαίνεται, όμως, ότι τον ίδιο ορίζοντα συμμερίζονται η εθνική γραφειοκρατία του Βερολίνου και τα υπερεθνικά ευρωπαϊκά διευθυντήρια των Βρυξελλών, και όχι μόνο...

Η μεθόδευση δεν είναι τεχνοκρατική είναι εξόχως πολιτική. «Szalamitaktika», λοιπόν, σύντροφοι, και όποιος αντέξει. Οταν, όμως, το στυγερό ΔΝΤ καταντάει φίλος (de facto, για όποιον είναι επώδυνα ειλικρινής), ενώ οι άλλοι δύο δανειστές μας μετέρχονται μεθόδων που χειραγωγούν την ηλίθια Αριστερά και θα ζήλευε και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουγγαρίας του 1940, χάνει κανείς τον πολιτικό του μπούσουλα.

Ολα αυτά περί της συμφωνίας της Μάλτας, στο Eurogroup της 7ης Απριλίου, αφήνουν μια εφιαλτική γεύση στους πολίτες και μια χλευαστική στον ξένο Τύπο. Ο ταλαιπωρημένος ελληνικός λαός από τα επτά χρόνια μνημονιακής λιτότητας το λέει καταπληκτικά με μια ολοκαίνουργια φράση, που ζηλεύει το πιο μοχθηρό γκράφιτι, δηλώνοντας τη βαθιά του απογοήτευση για την ανεπάρκεια/ανικανότητα/δολιότητα των πολιτικών και την ανεντιμότητα των ΜΜΕ: Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος!

Η σύγχρονη διανόηση παρομοιάζει την τρέχουσα περίοδο για τη χώρα μας και την επερχόμενη, μετά τη συμφωνία της Μάλτας, με το τέλος του... Πελοποννησιακού Πολέμου. Τότε οι Αθηναίοι κλήθηκαν να εφαρμόσουν τους σκληρούς όρους που τους έθεσαν οι Σπαρτιάτες, όπως σήμερα οι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι Ευρωπαίοι εταίροι του Σόιμπλε στην αστική Δεξιά του Μητσοτάκη!

Να, λοιπόν, ο φαύλος κύκλος: Η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, όμως οι «μαύρες τρύπες» ανακυκλώνονται διαρκώς, οδηγώντας σε νέο δανεισμό. Και έρχονται οι ιεροεξεταστές των θεσμών και αποσαφηνίζουν ότι οι θυσίες χάνονται στον τετριμμένο «πίθο των Δαναΐδων», απαιτώντας να αποδείξουμε εμπράκτως ότι θα παράγουμε ετήσια πλεονάσματα τεράστιου μεγέθους 3,5%, για να μπορούμε να αποπληρώσουμε τις δόσεις μας στους δανειστές μας χωρίς νέα θαλασσοδάνεια.

Αραγε, πόσα Βατερλώ ακόμη μας περιμένουν… επειδή τα μέτρα των 3,6 δισ. (μείωση συντάξεων/αφορολογήτου) θα έχουν και πολιτικό πολλαπλασιαστή.

Οι επιπτώσεις, δηλαδή, θα είναι πολύ μεγαλύτερες του αναμενομένου, διότι θα ακολουθήσουν τα επόμενα μέτρα, στις επόμενες αξιολογήσεις μέσα στο ’17 και το ’18... Σε άρθρο της κορυφαίας γερμανικής οικονομικής εφημερίδας «Handelsblatt», με τον τίτλο «Δέσμια της κρίσης η Ελλάδα», επισημαίνεται: «Το τρίτο πρόγραμμα εκπνέει το καλοκαίρι του 2018 και η Ελλάδα σχεδιάζεται τότε να βγει στις αγορές. Το 2019, όμως, η χώρα θα κληθεί να αποπληρώσει 20,5 δισ. Από τη σημερινή σκοπιά, μοιάζει ουτοπικό η Ελλάδα να αντλήσει, με φυσιολογικά επιτόκια, ένα τέτοιο ποσό από τις διεθνείς αγορές. Αν, λοιπόν, οι πιστωτές θέλουν να αποφύγουν τη χρεοκοπία της Ελλάδας, τότε θα πρέπει να καταφύγουν, στα μέσα του 2018, σε ένα τέταρτο πρόγραμμα».

Πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης χωρίς να μετατραπεί σε αλεξικέραυνο της λαϊκής δυσφορίας; Αυτά τα ερωτήματα είναι θεμιτά και χωρίς το Grexit. Το «Spiegel» σημειώνει ότι «είναι ασαφές εάν και ποιος θα υλοποιήσει τελικά (τα νέα μέτρα). Για την εκλογική χρονιά του 2019 ο Τσίπρας ήθελε να αποφύγει περικοπές συντάξεων. Δεδομένου ότι έπρεπε εντέλει να συναινέσει σε αυτές, γίνεται πιο πιθανό να καλέσει ο πρωθυπουργός τους πολίτες νωρίτερα στις κάλπες. Ακόμη κι αν η συντηρητική και φιλική προς τις μεταρρυθμίσεις Ν.Δ. αποσπάσει μια σαφή πλειοψηφία, τα πράγματα θα μπορούσαν να δυσκολέψουν. Διότι οι συντηρητικοί δεν θέλουν να συναινέσουν στις νέες περικοπές. Για την περίπτωση που αναλάβουν την εξουσία, έχουν προαναγγείλει ότι θα επαναδιαπραγματευθούν την πρόσφατη συμφωνία με το Eurogroup». Και γέλασε το παρδαλό κατσίκι...

Αλλωστε, οι διεθνείς σχέσεις δεν κυριαρχούνται από ιδεοληψίες, αλλά από πραγματισμό των οικονομικά ανίσχυρων ως επί το πλείστον. Οι πολλαπλές επείγουσες ανάγκες πιέζουν αφόρητα ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται διαρκώς ξεπερνώντας τις ικανότητες και τις συνήθειες κομμάτων και πολιτικών ανδρών. Υπό αυτές τις συνθήκες, η έγκαιρη προσαρμογή, η ευελιξία και ο πραγματισμός είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον πολιτικό άνδρα σήμερα και για τον καιρό που έρχεται.

Αλλά τέτοιες αρετές και πρόσωπα αναζητούνται εναγωνίως... Ναι, ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι μοιάζουμε με τους «Τρώες» του Καβάφη.

«Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων, σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε, κομμάτι παίρνουμε επάνω μας κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα, πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά…». Ακόμα και αν αντιμετωπιστούν οι παρενέργειες των Μνημονίων -θηριώδης ανεργία, κατάρρευση της παραγωγικής βάσης, αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, διάλυση του κοινωνικού κράτους-, θα απαιτηθούν δεκαετίες και ρυθμοί ανάπτυξης που φαντάζουν ασύλληπτοι. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ευρωπαϊκών think tanks, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και με επιτόκια μικρότερα από αυτούς, για να μειωθεί το δημόσιο χρέος μας στο 90% του ΑΕΠ (μεσαίο κριτήριο), θα απαιτηθούν 50 χρόνια, αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 αν είναι 3% και 22 αν είναι 4%. Ομως, λιτότητα επί 10ετίες δεν αντέχεται από κανένα πολιτικό σύστημα.