ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ τα πάντα έχουν καταρρεύσει. Επιχειρήσεις συνεχώς κλείνουν, η ανεργία παραµένει σε θλιβερά ύψη, η πραγµατική οικονοµία παραπαίει... Εκτός από τους Κινέζους που επιθυµούν να τα αρπάξουν όλα, τους Γερµανούς που επιθυμούν να ελέγχουν το ελληνικό προτεκτοράτο, τους Τούρκους που επιθυμούν να κάνουν επενδυτικό παιχνίδι µε το επιχειρηµατικό κατεστηµένο, κανείς άλλος δεν ήλθε... Εκτός, βεβαίως, από τους διάσηµους κερδοσκόπους των hedge funds, που έχουν κυκλώσει τις ελληνικές τράπεζες, αλλά που δεν έχουν καµία σχέση µε την πραγµατική οικονοµία. Η χώρα χρειάζεται άµεσες ξένες επενδύσεις. Ουσιαστικά ένα πολύ µεγάλο τµήµα της γεωπολιτικής αλλά και αναπτυξιακής πορείας της χώρας έχει περάσει στο Βερολίνο, καθώς η ιδιωτικοποίηση των αεροδροµίων, του ΟΤΕ κ.λπ. αφορούν σε στρατηγικού χαρακτήρα επενδύσεις, µαζί µε εκείνης των Κινέζων στο λιµάνι του Πειραιά. Αρχίζουν, λοιπόν, να µε πληµµυρίζουν έντονα συναισθήµατα φιλίας και αγάπης για τον πρόεδρο Εµανουέλ Μακρόν και τους Γάλλους επιχειρηµατίες που θα επενδύσουν στη χώρα µας.

ΑΥΤΟ το θρίλερ των επενδύσεων που το Μαξίµου προσφέρει αφειδώς, θα µπορούσε να ήταν κωµικό, αλλά στην ουσία του είναι αρκούντως θλιβερό και επικίνδυνο. Επειδή χρειαζόµαστε επενδυτές που θα συµµετάσχουν µε κάθε διαφάνεια σε όλους τους διαγωνισµούς για τις αποκρατικοποιήσεις. «Η Ελλάδα πωλείται φθηνά... και η Γαλλία αγοράζει», συµµετέχοντας στο «κυνήγι προσφορών» που προσφέρει η κυβέρνηση των Συριζοψεκασµένων. Αυτό υποστηρίζεται στα κέντρα ισχύος του πραγµατικού χρήµατος. Με τη χώρα καταχρεωµένη, οι αποκρατικοποιήσεις θεωρούνται ξεπούληµα, επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισµό τους: «καταραµένες» επενδύσεις. «Η ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα σηµαίνει ξεπούληµα», τονίζει ο πολιτικός οικονοµολόγος Γενς Μπάστιαν. Ο Μπάστιαν δεν είναι τυχαίος. Υπήρξε ένας από τους υπευθύνους για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Οµάδα ∆ράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα, ενός σώµατος εµπειρογνωµόνων διαφορετικού από την τρόικα, στη διάρκεια των πρώτων μνηµονίων. Ξέρει, λοιπόν, τα παιχνίδια που παίζονται.  

ΚΑΙ -ξανά και ξανά- αρχίζει να κυριεύει τη µνήµη µου η ταπεινωτική για τη χώρα µας πάγια άποψη της ακαδηµαϊκής και πολιτικής ελίτ της Γερµανίας, που τη συµµερίζονται πλέον οι δανειστές µας και οι χώρες-δορυφόροι τους. Υποστηρίζουν πως «από την εποχή του Φαλµεράιερ, που µας παρουσιάζει σαν "εµποράκους Λεβαντίνους" που κάνουν "ντόρο" για να πάρουν δήθεν "κάτι", η εικόνα αυτή της χώρας σας παραµένει». Η άποψη πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρόθυµος για τα πάντα παραµένει κυρίαρχη και, δυστυχώς, παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις στο υπερφίαλο όραµά του για έξοδο, όπως-όπως, της χώρας από την κόλαση της οικονοµίας των μνηµονίων που τον ανέδειξε σε πρωθυπουργό!

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια η Γαλλία ήταν αποµονωµένη στην Ευρώπη, και τώρα προσβλέπει στον Γάλλο πρόεδρο για να τεθεί και πάλι σε κίνηση η γερµανογαλλική ατµοµηχανή µετά το τέλµα ενός αδύναµου δίδυµου «Μερκοζί» και ενός ακόµη πιο αδύναµου «Μερκολάντ». Οµως, ο Μακρόν δεν θα είναι ένας εύκολος φίλος για τη Γερµανία. ∆εν πρόκειται να γίνει χειροκροτητής της γερµανικής ευρωπαϊκής πολιτικής, δεν συµµερίζεται τον φετιχισµό του Σόιµπλε στο δόγµα των ισοσκελισµένων προϋπολογισµών της στυγερής λιτότητας, έχει ήδη επικρίνει τα υπερβολικά εµπορικά πλεονάσµατα της Γερµανίας και ζητά µεταρρυθµίσεις.

ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ σκηνικό της νέας γεωπολιτικής ισορροπίας του τρόµου µεταξύ των ΗΠΑ και Κίνας-Ρωσίας στο ζήτηµα της Β. Κορέας και της ισλαµιστικής επίθεσης από την τροµοκρατία του ISIS στην καρδιά της Ευρώπης, διαπιστώνεται µε τραγικό τρόπο ότι η γερµανική Ευρώπη είναι ανέτοιµη και, κυρίως, απρόθυµη να επηρεάσει την πλανητική τάξη πραγµάτων. Ακόµη και στο σχέδιο για ριζική µεταρρύθµιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκ µέρους της Γαλλίας του Μακρόν, η Ευρώπη, στον θρυµµατισµένο αυτό κόσµο των αλληλεξαρτήσεων, είναι εξαιρετικά ευάλωτη. Για έναν ηγέτη όπως ο Εµανουέλ Μακρόν, το να αναλάβει η χώρα του τον ρόλο αυτό είναι θεόσταλτη ευκαιρία για να λάµψει στη διεθνή σκηνή ο ίδιος και η Γαλλία να ηγηθεί σε αυτόν τον ταραγµένο κόσµο. Εντάξει...

Ο ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ, µε τη Γαλλία οικονοµικά ασθενέστερη από τη Γερµανία, επιθυµεί να διαφυλάξει -δύσκολο όµως- τις άυλες πλέον ιδιότητες του εθνικού αστικού κράτους, που δηµιουργήθηκαν στη χώρα του και αποτέλεσαν το πρότυπο για όλη την Ευρώπη. Η πρώτη διαµόρφωση της Ε.Ε. υπήρξε δηµιούργηµα δεξιών ηγετών που πίστευαν στην ιδέα του εθνικού κράτους, αλλά το σηµερινό σχήµα υπονοµεύει τις βασικές συντεταγµένες της εθνικής οντότητος. Ο Κάρολος Ντε Γκολ ήταν η απόλυτη έκφραση του γαλλικού αστικού εθνικού κράτους και ο Κόνραντ Aντενάουερ είχε ως στόχο να δηµιουργήσει νέο αστικό γερµανικό κράτος και το επέτυχε. Σήµερα, όµως, το εθνικό αστικό κράτος ως οικονοµική οντότητα, ως εθνοτικό σύνολο, καταργείται. Η δεξιά αδυνατεί να διαχειρισθεί τη νέα κατάσταση και, όταν ενεργεί κατά τη φύση της, κατηγορείται για «ακροδεξιά» συµπεριφορά. Εθνική πολιτική ακολουθεί µόνον η Γερµανία, η οποία επέβαλε απολύτως τις αντιλήψεις της όταν συναίνεσε στη δηµιουργία του ευρώ. Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, που ως άτοµο διαµορφώθηκε στο άτεγκτο κοµµουνιστικό καθεστώς της Ανατολικής Γερµανίας, σε συνδυασµό µε τις πρωσικές παραδόσεις της χώρας της, επιβάλλει τους όρους της στη λειτουργία της ευρωζώνης. Προφανώς, και οι χρεωµένες χώρες χάνουν το δικαίωµα επιλογής για το οικονοµικό µέλλον τους. Το περίσσευµά τους δεσµεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονοµικής υποτέλειας. Πολύ περισσότερο όταν µια χώρα και οι πολιτικοί της έχουν τεράστιο έλλειµµα οικονοµικής διπλωµατίας...