Προφανώς, η περιβόητη ρήση του Ντενγκ Σιαοπίνγκ «δεν έχει σημασία αν μια γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια»... αποτελεί τον στόχο της σύγχρονης επενδυτικής οικονομίας. Λοιπόν, αυτήν τη ρήση χρειάζεται να εφαρμόσουμε, ώστε η χώρα να καταστεί στρατηγικός επενδυτής, κυρίως εκ μέρους του αμερικανικού καπιταλισμού, και όχι να παραμείνει εγκλωβισμένη στις -αποκαλούμενες και «καταραμένες»- γερμανικές και κινεζικές επενδύσεις! Ήδη είναι αργά! Δυστυχώς, η Γερμανία δεν ακολουθεί τον δρόμο της αναπτυξιακής διπλωματίας. Προτιμά την πολιτική του μαστιγίου («η Ευρώπη στους Γερμανούς»). Η Ε.Ε. κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα εξαιτίας της αδιάλλακτης πολιτικής της.

Με δύο λέξεις, η ηγεσία της χώρας οφείλει να αγωνιστεί για τη δημιουργία μιας νέας «γεωπολιτικής Ελλάδας». Και ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε καν το έχει σκεφτεί, ο Αλέξης Τσίπρας το τολμά. Πολλαπλώς, ενδιαφέρον. Καθώς τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει σε μια Ελλάδα που δεν μπορεί να πετύχει τίποτε υπό τον ασφυκτικό κλοιό της εξάρτησης και της επιτήρησης, με ή χωρίς το ΔΝΤ, που θα υπάρχει στο διηνεκές. Κυρίως, όμως, πρέπει να αντιστραφεί η πορεία της μετατροπής της Ελλάδας σε ένα νέο είδος απομακρυσμένου, σύγχρονου γερμανικού οικονομικού, διοικητικού και, φυσικά, πολιτικού Lebensraum («ζωτικού χώρου») που καθίσταται ολοένα πιο εξόφθαλμη από ποτέ... Ωστόσο, δεν θα παραλείψω να εκθειάσω την ιστορική σημασία που απορρέει από τη νέα σχέση που μας προσφέρει ο «απαίσιος» Αμερικανός πρόεδρος... αν φυσικά δεν είναι πυροτέχνημα.

Ως έθνος βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση επισφαλή, μετέωρη, ασαφή όσο και κρίσιμη, στο χείλος της αβύσσου: Προφανώς, κανείς σοβαρός επενδυτής δεν επιθυμεί να εγκλωβιστεί στην κατάσταση «Grimbo», ήτοι Greece in limbo. Πρόκειται για την «περιοχή» μετά θάνατον, όπου εγκλωβίζονται οι ψυχές που δεν μπορούν να εισέλθουν ούτε στην Κόλαση ούτε στον Παράδεισο, εγκαταλελειμμένες σε ένα ασάλευτο σύμπαν, στο κενό, στη λήθη. Και ο νεολογισμός «Grimbo» αποτελεί μια ευφυή λεξιπλασία του οικονομολόγου της Citigroup Ιμπραήμ Ραχμπάρι, που είχε επινοήσει το 2012 και τον όρο «Grexit» και τον όρο «Graccident». Κατά τον Ραχμπάρι, η Ελλάδα παραμένει σε μια κατάσταση ταυτόχρονης οικονομικής καταστροφής και εξάρτησης από τους δανειστές...

Ήταν πολλαπλώς επικίνδυνες για τη χώρα οι οβιδιακές μεταμορφώσεις της διαπραγματευτικής τακτικής με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ που ακολούθησε το ηγετικό επιτελείο της κυβέρνησης Τσίπρα. Μετά, όμως, τον ιστορικό συμβιβασμό της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αμερικανό εχθρό, ξημερώνει για τη χώρα μια νέα εποχή. Τώρα οικοδομείται όλο και πιο βίαια μια «ανίερη» στάση των συριζαίων με τους «ψεκασμένους», που ακροβατούν από κοινού στην «υπέρβαση ξεπερασμένων (!) αντιαμερικανικών γραμμών»...

Το ψεύδος που καλλιεργείται στον λαό απλώς άλλαξε μορφή και τώρα (ξανά) δηλώνουν πως είναι έτοιμοι για τη ρήξη με τούρμπο σύμμαχο τον Τραμπ. Προφανώς, ο αριστερός λαϊκισμός που εξακολουθεί να υποστηρίζει τα περί ρήξης τροφοδοτεί τις ελπίδες της ελληνικής κοινωνίας με το δέλεαρ των αμερικανικών σούπερ επενδύσεων, ώστε να τερματιστεί η πολιτική των μνημονίων που εφαρμόζεται από το 2010 και παγίδευσε τη χώρα σε οικονομική χρεοκοπία και εθνική κηδεμονία.

Στο Βατερλό των αριστερών επιλογών... συμπυκνώνεται το tragic story του Τσίπρα. Η υποταγή κυβέρνησης και κόμματος στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ και η τυφλή συμμόρφωση και της αριστεράς είναι που, μαζί με τον ένοχο ραγιαδισμό, τους διαλύουν οριστικά. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η μείζων, ίσως, διαφορά της τρέχουσας συγκυρίας σε σχέση με το παρελθόν. Απαιτούνται αριστοτεχνικοί χειρισμοί σε μια συγκυρία μεταβολής των παγκόσμιων ισορροπιών, αλλά και έναντι της ηγεσίας του Τραμπ, που χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις και ασταθείς επιλογές στην πολιτική της.

Τα χέρια που ρίχνουν τους κύβους είναι πάντα ξένα. Το πολιτικό φαίνεται να συνοψίζεται -και να εξαντλείται- στη ρεαλιστική αναγνώριση της αδυσώπητης ισχύος των γεγονότων. Βεβαίως, είναι τοις πάσι γνωστό ότι ποτέ δεν έπαυσε να θεωρείται η χώρα μας δελεαστικό προτεκτοράτο και μια χρήσιμη, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, αποικία. Μια Ελλάδα που, αδικώντας τον εαυτό της, εθίστηκε σχεδόν από γεννησιμιού της να κρέμεται από ξένα χείλη, για να πληροφορηθεί για το μέλλον της, και από ξένα χέρια, που τη «βοηθούν» και την καθοδηγούν ώστε να υλοποιήσει το υπαγορευμένο μέλλον της, συμφωνεί - δεν συμφωνεί. Με το προδιαγραφόμενο μέλλον μας, που δεν θα είναι παρά το παρόν μας επιδεινωμένο, ουδείς συμφωνεί. Όμως, ανατροπή ενός «σημαδεμένου» παιχνιδιού με τα αμέτρητα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί σε μια κατεστραμμένη χώρα, με μια διαλυμένη κοινωνία και με πολιτικούς ακατάλληλους να αντιδράσουν ουσιαστικά και αποτελεσματικά, δεν νοείται…