Ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, χρησιμοποιεί τη διπλωματία του τζόγου. Δηλαδή, ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε ο Γιάνης Βαρουφάκης στην οικονομική διπλωματία, αφού αρχικώς «πούλησε» καλά τον εαυτό του.

Τι σχέση έχει ο Νίκος Κοτζιάς με τον Γιάνη -με ένα «ν»Βαρουφάκη; Εκ πρώτης όψεως περιορισμένη, πλην ότι υπήρξαν ένα φεγγάρι συμμαχητές στην ίδια κυβέρνηση, ότι και οι δύο κάποια στιγμή σταβλίσθηκαν στην αυλή του ΓΑΠ, άντε και καθηγητές σε ελληνικά ΑΕΙ. Από κει και πέρα, διαφορές: γερμανοσπουδαγμένος ο ένας, Αγγλοαμερικανός ο άλλος. Λατρεμένος (και λάτρης) των media ο δεύτερος, δήθεν απόμακρος ο πρώτος. Με σοβαρή μαρξιστική κατάρτιση και κάρτα ΚΚΕ με μικρό/παλιό νούμερο ο Κοτζιάς, «φτερό στον άνεμο των ριζοσπαστισμών» ο Γιάνης μας.

Στο συνταρακτικό προσκήνιο ο υπουργός Εξωτερικών τώρα, στην πολιτική εξορία ο τέως υπουργός Οικονομικών. Ηδη, όμως, αναδεικνύεται ένα βαθύτερο κοινό σημείο: η ελαφρότητα, η ανείπωτη ελαφρότητα ακριβώς στον τομέα της (υποτιθέμενης, γενομένης δεκτής...) ειδικότητας του καθενός, η έπαρση και ο ναρκισσισμός. Ο Βαρουφάκης «πούλησε» τον εαυτό του ως grand master της διαπραγμάτευσης: στον ΓΑΠ παλιά, στο «Protagon»/στον Σταύρο Θεοδωράκη εν συνεχεία, στον ΣΥΡΙΖΑ/ στον Αλέξη Τσίπρα (κυρίως), στο εκλογικό σώμα και στην μπλογκόσφαιρα, στα βαθυνούστερα διεθνή media, στο «Paris Match»...

Η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη απέβη η πιο ακραία αποτυχία ever, που θα έλεγε και ο ίδιος. Ευτυχώς, όμως, για τη χώρα η επικίνδυνη βαρουφάκεια λογική της ρήξης με τους δανειστές υπήρξε η απόληξη μιας διαδρομής ελαφρότητας. Ο Κοτζιάς «πούλησε» τον εαυτό του πιο αναστοχαστικά, ως θεωρητικό των διεθνών σχέσεων στα χρόνια του ΓΑΠ, με ιδεολογικό φόντο το ΚΚΕ επί Χαρίλαου, ως «αντι-Ανδρουλάκη», απέκτησε και την πείρα των διαδρόμων του ΥΠ.ΕΞ. ως εμπειρογνώμων με πρεσβευτικό βαθμό και πέρασε προς το ριζοσπαστικότερο με την κίνηση «Πράττω», που τον οδήγησε στον ΣΥΡΙΖΑ, με φιλορωσικό προσανατολισμό μέχρις Αλεξάντερ Ντούγκιν.

Ομως, να, άφησε «ανυπεράσπιστο» τον Τσίπρα να θεωρεί την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ και των Παλαιστινίων ταυτόχρονα ή να διαπραγματεύεται το «Ilidenska Makedonija» («Μακεδονία του Ιλιντεν»). Πάντως, όπως και να λέγεται σύμφωνα με τις προτάσεις Νίμιτς -Republika Gorna Makedonija (Δημοκρατία της Ανω Μακεδονίας) είτε Republika Nova Makedonija (Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας) είτε Republika Severna Makedonija (Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας) είτε Republika Vardarska Makedonija (Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη)-, ποσώς μας ενδιαφέρει.

Η ουσία είναι ότι θα περιλαμβάνεται ο όρος «Μακεδονία». Ετερον ουδέν. Κι όμως, ενδεχόμενη επιβράβευση σε διπλωματικό επίπεδο θεωρείται κυνικά δελεαστική για τους Τσίπρα/Κοτζιά. Υπό την πίεση της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου -που επιθυμούν την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ακόμα και φέτοςκαι της Ε.Ε., που εξετάζει το θέμα του χρέους μας, ένας συμβιβασμός υπό τον Τσίπρα θα μπορούσε να τον αναγάγει σε έναν Μπίσμαρκ των Βαλκανίων, του υπόσχονται! Και όλα αυτά, ενώ η Ελλάδα περνάει μία από τις βαθύτερες, μακρότερες και δραματικότερες κρίσεις της ιστορίας της. Ο Κοτζιάς ισχυρίζεται ότι έχει γερά χαρτιά να παίξει!

Δεν ξέρω τι γνωρίζει, το οποίο –καλώς ίσως– παραμένει απόρρητο για εμάς, τους κοινούς θνητούς. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι οι αλλαγές δόγματος και η ανάγνωση των διεθνών συμμαχιών και συγκυριών απαιτούν τεράστια προσοχή και αυτοσυγκράτηση. Δεν είναι παρτίδα Stratego. Οποτε η ηγεσία μας έκανε λάθη, τα πληρώσαμε ακριβά.

Οποτε ζύγισε σωστά τους φίλους και τη συγκυρία, κέρδισε. Ζούμε ιστορικές στιγμές στον περίγυρό μας. Επίλογος: Εχουμε μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τη διπλωματία του τζόγου και στο Σκοπιανό, εκμεταλλευόμενη την επιδραστική Ουάσινγκτον. Οντως, η Ελλάδα βρίσκεται σε ιστορική καμπή: θα μπορέσει να αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα για να σταθεροποιηθεί οικονομικά και κοινωνικά; Δεν υπάρχει απάντηση ούτε στο μέλλον...